De grote steden in de randstad hadden het meest te lijden onder dit gebrek en op alle mogelijke manieren werden er nieuwe ruimtes geschapen. De creativiteit was groot en op zolderkamertjes en zelfs kelderruimtes verschenen complete woningen waar jonge gezinnen welig tierden. Huisjesmelkers profiteerden van deze behoefte en de huurprijzen rezen de pan uit. Naarstig werd er gezocht naar andere mogelijkheden en het lag voor de hand dat kinderen bij hun ouders kwamen inwonen.
Natuurlijk had het inwonen bij één der ouders veel voordelen boven het uithuizig wonen. In de regel werd er geen huur betaald en het kostgeld was meestal een schijntje vergeleken met een zelfstandig huishouden, zodat er door het jonge stel goed gespaard kon worden voor de toekomstige tijd van zelfstandigheid. Een groot nadeel was het gebrek aan privacy. Afhankelijk van bij welke ouder huisvesting werd gevonden, ging voor één van de twee het leven op de oude voet verder. Er veranderde niet veel. Alleen werd het gezin uitgebreid met een persoon meer. Vaak viel dit in de veelal grote gezinnen nauwelijks op. Maar het bed, meestal een één-persoons, moest gedeeld worden.
Een eigen kamer was er meestal niet bij en privacy was niet meer dan een gesloten gordijn waarachter het huwelijksleven zich afspeelde. In een gezin met opgroeiende tieners een pracht gelegenheid om te gluren. Constant werd er dan ook gezocht naar een eigen betaalbare woning. Dagelijks stonden de jonggehuwden bij de diverse huisbazen op de stoep en werd er gevraagd, bijna gesmeekt, om een woning. Duizenden keren werd gereageerd op een advertentie en evenzoveel keer kregen ze nul op het rekwest. De nood was hoog en bleef hoog en inwoning werd de gewoonste zaak van de wereld. Het was in de vijftiger jaren van de vorige eeuw. De woningnood in onze hoofdstad was zo hoog, dat inwoning bij de ouders haast vanzelfsprekend was. Zo ook bij mijn zus, getrouwd en in verwachting van haar eerste kindje. Met wat geschuif en inschikken werd er een kamertje ontruimd en haar met haar man ter beschikking gesteld. Het inrichten en dergelijke moesten ze zelf maar doen. Nood breekt wet en als de nood het hoogst is, is de redding nabij.
Op deze manier kwamen wij in aanraking met het 'duivenmelken' een algemene Amsterdamse bezigheid, want onze kersverse zwager was zo'n duivenmelker. Niet lang nadat het stel hun intrek had genomen, moest er dus ook een duivenhok komen. Creativiteit kon de man niet ontzegd worden, want in 'no time' timmerde hij een pracht van een verblijf voor zijn gevederde vriendjes. De plek die hij gekozen had, was niet erg voor de hand liggend, maar hij had geen keus, dus hij moest wel. De meeste duivenmelkers bouwden het onderkomen voor de hoogvliegers ergens op een platje, een plat dak van huis of schuur. In dit geval was dat geen optie, want we woonden op driehoog en een plat dak was in de verste verte niet te bekennen.
Vindingrijk als onze inwoner was, benutte hij de vrije ruimte boven de echtelijke sponde en bouwde daar een hok dat zijn weerga niet kende en de duiven konden hun intrek nemen. Dat zij zelf wat krap kwamen te liggen en dat de overigen uit de slaap werden gehouden door het gekoer, maakte hem niet uit. Hij had zijn duifjes in huis en kon van zijn hobby genieten.