Voor het avondmaal zit het hele gezin van twaalf personen volgens een vast patroon rond de tafel. Rechts van de moeder, in de kinderstoel, de laatste aanwinst en rechts van de vader de op één na de jongste telg van de familie. De twee linkshandigen op een plek waar ze de overigen niet kunnen hinderen met deze handicap.
Vader doet het gebed en Moeder begint met het opscheppen. Zoals gewoon bestaat de maaltijd uit stamppot. Voor Moeder het gemakkelijkst en verder geen geklier met prakjes maken. Ook volgens een vast ritueel gaat Moeder aan het delen. Eerst de twee kleinsten en zichzelf en vervolgens linksom met Vader als laatste. De één na de ander schuift zijn bord aan en ontvangt een schep uit de grote pan. Vlees is er vandaag niet te verdelen. Behalve op zondag is er alleen nog op woensdag een gehaktbal.
Als Moeder bijna de kring rond is, bemerkt zij dat ze het zo niet gaat halen. Vader heeft nog niets en de pan is zowat leeg. Zij slaat de handen te hemel en als goed christelijk opgevoed mens gaat zij bij de Heiligen om raad. “Oh Petrus, nou heeft die man nog geen eten”: roept zij vertwijfelt uit. Alsof de pan hiermee weer gevuld zou worden. Met de moed der wanhoop graait zij links en rechts iets van de uitgedeelde porties weg en smakt het op het nog lege bord van Vader. Daar dit niet de eerste keer is dat zoiets gebeurt, zijn de grotere kinderen erop voorbereid en zijn aan het eten geslagen alsof het hun laatste eten is. De jongens, net een beetje brutaler dan de meisjes, spugen nog gauw even in hun bord, zodat zij in ieder geval verschoond zullen blijven van de invordering.
Vader, in afwachting van zijn maal, ziet het met lede ogen aan en voelt het bloed naar zijn hoofd stijgen. Met vuurrood hoofd vliegt hij overeind en schreeuwt:”Heb je niks anders? Nou, dan vreten jullie dat zelf maar op.” Waarop Moeder steevast antwoordt: “Man, maak je niet zo druk. Je bent toch niet vies van je eigen kinderen?” En Vader druipt af, gaat zitten en begint te eten.
