Het speelde in de jaren kort na de oorlog. Onze jongens kwamen terug uit Indonesië met allerlei verhalen over de rijstmaaltijden die ze daar genoten hadden.
Mijn moeder, altijd al een lekkere eetster geweest en niet bang voor iets nieuws, zag er wel wat in en besloot om ook maar eens met zoiets op tafel te komen. Recepten te over, daar ontbrak het niet aan.
Op een zaterdag, de dag dat wij altijd, om het zo maar eens te noemen, een ander menu hadden dan de andere doordeweekse dagen, moest het ervan komen. De rijst werd gekookt, dat was nog niet zo moeilijk. Maar de ingrediënten, daar kwam het op aan. En zoals gewoonlijk met recepten die van mond tot mond waren gegaan, waren de hoeveelheden per eenheid nogal vaag.
De rijst, één kopje per persoon en nog iets extra, rees algauw de pan uit. Een grotere pan moest eraan te pas komen. En er moesten kleine stukjes gebakken spek doorheen. Vervolgens werd de kool, heel fijn gesneden, erdoor geroerd. Het was wel een pan vol geworden, maar ach, een kniesoor die daar over zeurt.
De kruiden, vooral pepers, daar moest over nagedacht worden. En niet te vergeten de sambal. Dus moeder, voor geen kleintje vervaard, roerde de hele pot van het hete spul door de rijst.
Trots als een pauw zette zij de pan op tafel en een ieder schepte een flinke portie van het goed geurende goedje op zijn bord. Het eten begon. Alras begonnen de gezichten te betrekken en werden de borden weggeschoven. Vooral mijn vader had het er moeilijk mee. Gewend om ongezouten zijn mening te verkondigen, hield hij ook nu zijn mond niet. Met een schreeuw kwam hij omhoog uit zijn stoel en keek verwijtend naar zijn vrouw. “Dit is geen vreten”: riep hij met hoge stem uit en verdween naar de keuken om de brand in zijn lijf te blussen. Meestal tijdens zulke echtelijke onenigheden kozen wij de kant van onze moeder, maar deze keer gaven wij vader volmondig gelijk.
Het eind van het liedje was dat de hele pan met nasi goreng in de vuilnisemmer verdween en dat er de rest van de avond menig slokje water werd gedronken.
Quirinus, februari 2011