Als ik aan de kleinkinderen over vroeger vertel, krijg ik vaak de opmerking te horen:”Wat deden jullie zo’n hele avond zonder televisie of films?”
Nou, ik herinner mij de zaterdagavond als ik de beurt had om de zondagse schoenen te poetsen. Door de week droegen we klompen of van die houten slippers, een plankje met een enkel bandje dat op een pit van een oliestel leek. Maar op zondag werden er schoenen gedragen naar de kerk en die moesten er picobello uitzien, glimmend gepoetst. Een heel karwei voor een jonge jongen, maar ik deed het graag.
Normaal gesproken was de keuken op zaterdagavond taboe, want Moeder was dan het vlees voor de rustdag aan het braden en daarbij kon zij geen pottenkijkers gebruiken. Om de schoenen te poetsen, werden ze eerst allemaal op een krant op de grond neergezet. Op de knieën zittend werden ze met de juiste kleur schoensmeer ingesmeerd en vervolgens met diverse borstels glimmend gepoetst. Veertien paar. Bruine en zwarte. Andere kleuren waren er niet. De geuren van het vlees braden had ik hier uit de eerste hand. Heerlijk. Met een beetje fantasie ruik ik het nog.
Meestal stonden er op het oliestelletje nog de peertjes langzaam gaar te stoven. De geur van kaneel mengde zich met die van gebraden vlees en daardoor heen rook je heel flauw nog iets van peterolie. Een echte keukenlucht die door de anderen ontbeerd werd.
Veertien paar schoenen poetsen was gauw een paar uur werk, want het moest heel secuur gebeuren. In de kerk en vooral op de weg ernaar toe en op de terugweg naar huis werden de kleren en het schoeisel door de andere parochieleden geïnspecteerd op reinheid. Ook al was je straatarm, schoon kon je zijn. Daar was weinig geld voor nodig. Tegen de tijd dat alle schoenen schoon en glanzend stonden opgesteld, was het bijkans ook bedtijd. Dus vervelen was er niet bij. En denk niet dat het op andere avonden anders was, want ook dan was er het nodige te doen. Een volgende keer vertel ik daar misschien over.
Quirinus, mei 2012.
