Karin Adelmund, een Ode

Amsterdam, 13 oktober 2024

Beste Mevrouw Adelmund, lieve Karin,

Lang geleden kwamen we elkaar tegen, al fietsend in de drukke Amsterdamse Ferdinand Bolstraat. We knikten en lachten. Daarna fietsten we snel weer verder. Je was druk met de politiek en je jonge gezin. Jaren later hoorde ik jouw onverwachte overlijden De wereld was even stil van schrik en verdriet.. Nu Amsterdam in 2025 haar 750^e verjaardag viert, wil ik jou graag een Ode brengen, ook al ben je er zelf niet meer bij.

Je werd geboren in 1949 in een gezin uit Rotterdam. Jullie hadden het niet breed. Je volgde de MULO en werkte als loketbeambte bij de PTT. Gelukkig zag je toenmalige personeelschef dat je meer in je mars had en je ging in 1968 studeren aan de Openbare Sociale Academie in Rotterdam. Je had de smaak te pakken en studeerde daarna Sociale Wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam, tot 1979.

Van 1978 tot 1985 was je voorzitter van de Vrouwenbond FNV. Waren vrouwen voorheen vaak goed voor het serveren van de koffie met koek, jij wist echter al snel voor de Vrouwenbond het stemrecht in de Federatieraad af te dwingen. Daarna was je lid van het Federatiebestuur van de FNV, onder meer als vicevoorzitter. Je luisterde naar de vakbondsleden, benoemde de problemen op de werkvloer en initieerde acties en massademonstraties, waaronder tegen de ingrepen in de WAO. Ik herinner me jouw bevlogenheid, je strijdbaarheid en betrokkenheid, als vakbondsvrouw op de barricaden. Je droeg solidariteit in de praktijk uit.

Bij de 2^e Kamerverkiezingen van 1994 werd je gekozen in het parlement en werd lid van het fractiebestuur van de PvdA en vicefractievoorzitter. Je was woordvoerder sociale zaken namens jouw fractie en sprak veel in het land. Je herkende misstanden uit je eigen ervaring, was gemotiveerd en vocht voor beterschap. Je schaamde je er niet voor je emoties te tonen over onrecht en misstanden. Hoe zou jij je nu in de huidige politiek opgesteld hebben? In 1998 werd je staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen in het 2^e kabinet Kok. Je werkte mee aan de verkleining van de groepsgrootte in de onderbouw basisscholen en zorgde voor verlichting voor de 2^e fase HAVO/VWO. Ook zette jij je in voor verbetering van de kansen op onderwijs voor allochtone leerlingen.

Na het verlies van de PvdA bij de 2^e Kamerverkiezingen kwam je weer terug in de 2^e Kamer. Je was betrokken bij het Grotestedenbeleid en Integratie. Ook was je voorzitter van de algemene commissie voor het integratiebeleid. Je werkte hard, want je had ook een partner en 2 kinderen. In 2005 overleed je plotseling in Amsterdam aan een hartstilstand. Jouw grote hart, waar je met zoveel enthousiasme, liefde en talent mee hebt gewerkt, kon niet meer verder. De tijd stond even stil.

Je werd begraven op de Amsterdamse Nieuwe Ooster begraafplaats. Graag wil ik jou en je naasten schrijven dat jouw graf met regelmaat wordt bezocht. Rond 1 mei, de Dag van de Arbeid, geeft Mariëtte Wijne dikwijls een wandeling langs ‘rode ’graven. Mariëtte wandelt dan met een grote groep belangstellenden langs graven van linkse politici, oproerkraaiers en verzetsmensen. De familie van Klaas Ris legde in 2022 rode rozen op zijn graf. We zagen het graf van Albert Hahn en natuurlijk kwamen we bij jouw graf aan. Van bovenaf zie ik een grote platte bloem, waarop ieder is uitgenodigd om even te komen zitten en in het midden staat een grote roos. Uiteraard de roos! Het zal je plezier doen, dat niet alleen de wandelaars toen daar even uitrustten, maar dat ook op andere momenten jouw graf wordt gebruikt als rustpunt. Verder wil ik je schrijven, dat er naast jouw graf een Zakdoekjesboom geplant is die in het voorjaar, zeker in mei, getooid is met witte bloemen. Net echte zakdoekjes. Helaas, nauwelijks voldoende om alle tranen te drogen om jouw vroege dood.

Dankjewel Karin, geboren Rotterdamse van ‘geen woorden, maar daden’. Maar ook een Amsterdamse met een grote mond èn een warm hart. In onze herinnering blijf je bestaan en ben je een Ode, een dankzegging van Amsterdam, de volle 100% waard.

Met liefs en hartelijke groeten,

Carin te Hoonte