Dolf Kamoschinski,
najlepszy fryzjer damski
Pools is dat, de beste dameskapper. Want dat vonden de vrouwen in de Watergraafsmeer toen. Dolf Kamoschinski, dameskapper - eerst op de Middenweg, later op de Hogeweg – haarkunstenaar .
Zo lang ik me kan herinneren was hij mijn vaders beste vriend en daardoor voor mij al gauw 'ome Dolf'. De mannen hadden elkaar in 1940 ontmoet, op weg naar hun vrouwen in de 'Vroedvrouwenschool' in de Camperstraat, waar beiden hun eerste zoon kregen.
Ongeveer vanaf toen beginnen ook de verhalen, het ene nog mooier dan het andere en vooral over de lotgevallen en de avonturen van Dolf Kamoschinski, want dat was me er een!
Hij kwam oorspronkelijk uit een dorpje in Polen, waar zijn ouders vlak na de oorlog nog steeds woonden. Op een dag is Dolf met een koe aan een touw, na een dagenlange wandeling, bij zijn vader en moeder langsgegaan om ze die koe te brengen, want de arme stakkers crepeerden van de honger, had Dolf gehoord.
Op de terugweg ontmoette hij in een 'Konditorei' in Duitsland serveerster Fine, die hij meteen maar meenam naar Amsterdam en die daar de moeder van de zonen Zegmond en Hans werd.
Wie niet beter keek zag in Dolf met zijn Poolse accent vooral een klein, grappig mannetje, vooral als hij zijn winkel de salon noemde, en zijn permanenten inzette met kruulschpelden. Maar daardoor zagen velen alleen de karikatuur van Dolf Kamoschinski. In werkelijkheid was hij een serieuze harde werker die tijdens zijn eerste jaren in Amsterdam dag en nacht zwoegde om het kleine zaakje in de Eerste Ceramstraat tot een succes te maken. Dat lukte zó goed dat hij begin jaren '50 zijn bedrijf kon uitbreiden in een groot pand aan de Middenweg, tegenover de Hogeweg, ongeveer daar waar nu de Kamerlingh Onneslaan begint. De kapsalon liep als een trein, maar toen de gemeente besloot om de Hogeweg door te trekken richting Amstelstation, moest het prachtige pand worden afgebroken.
Kapsalon Kamoschinski werd voortgezet op de Hogeweg 2a.
Dolfs faam als dameskapper werd er niet minder om, zoals hij ook in het café een even bewonderd als gevreesd biljarter was. En als hij daar toch was, entertainde hij in één moeite door de aanwezigen met zijn vaak ter plekke bedachte goocheltrucs.
Het ging ome Dolf steeds beter in die jaren en dat gunde hij ook aan een ander. Zo raadde hij mijn vader aan om zijn kantoorbaantje eraan te geven en zijn oude stiel als herenkapper weer op te pakken in een eigen zaak. Hij had een leegstaande winkel op het Javaplein op het oog en hij zou voor de inventaris zorgen.
Er werden plannen gemaakt, zodat mijn ouders veel bij de Kamoschinski's op visite gingen. Soms ging ik mee en gewend als ik was aan ons sobere woninkje in de Indische Buurt, openbaarde zich daar voor mij een paleiszaal vol chique meubelen op een Perzisch karpet.
Toen de meeste mensen nog niet eens tv hadden, nodigde ome Dolf ons eens uit om naar een show op een Duitse zender te komen kijken. Wij hadden toen nog maar weinig televisie gezien, laat staan kleurentelevisie! Toch stond de showmaster Hans-Joachim Kulenkampff daar in alle kleuren van de regenboog te presenteren.
Ome Dolf schaterde om onze verbazing, maar met een luid 'tatatataaaaaa' onthulde hij zijn truc. Vóór het tv-toestel bleek hij een scherm te hebben gehangen dat de zwart-witbeelden omtoverde in een soort zuurstokkleurtjes.
Wat heb ik genoten van die man!
Later - ik was al vele jaren het huis uit – vertelde mijn moeder dat ome Dolf was overleden.
Ik weet zeker dat ik mijn vader in de hemel hoorde huilen.
Rob Spel ©
lees ook Achter het fluwelen gordijn!
OV