Voetballen op de Zeeburgerdijk

Ineens schiet me zijn naam te binnen: André Landstra. Hij was mijn vriendje in de eerste twee klassen van de lagere school. Hij woonde op de Zeeburgerdijk op de hoek van de Makassarstraat, aan het begin, dus bij het toenmalige poortje. Hij woonde in een portiek. Je moest een tree naar beneden, de linker deur was voor het benedenhuis en rechts voor de drie bovenwoningen. André verhuisde, want hij zat niet meer bij mij in de derde klas. De juf vond dat wel prettig, want in de tweede klas hadden we beiden een 4 voor gedrag op ons rapport gekregen. We kletsten te veel. André was ook een voetbalmaatje van me. Dat konden we mooi doen op het landje naast ons huis (wij woonden op 141), waar we op een op de muur getekend doel konden schieten. Het trappenhuis zat er gelukkig tussen, zodat wij er thuis niet zo’n last van hadden. Dat had de familie Landstra wel van dat voetballen onder het poortje. Dat is misschien wel de reden dat ze gingen verhuizen.

Behalve dichtbij huis voetballen, deden we dat op woensdag- of zaterdagmiddag soms aan de andere kant van de Zeeburgerdijk, waar alleen aan het begin van de even kant zeven huizen stonden. De rest was een braak liggend terrein. Later kwam daar het Bodecentrum en weer later de Roomtuintjes. We namen dan onze ‘kicksen’ mee en een leren bal. Daar zat een binnenbal in. De bal zelf was dichtgeregen met een leren veter. Als je kopte, dan hoopte je maar dat ‘t niet dat deel met die veter was wat op je hoofd kwam, want dat deed zeer. Omdat ik toen al behendig was met gooien (mijn voorland was tenslotte de korbalclub Archipel), moest ik op doel. Ik heb geen idee meer tegen wie we voetbalden, maar in mijn herinnering dook ik echt naar ballen. Misschien heb ik mijn herinneringen een beetje gemixt met de populaire jeugdboeken uit die tijd, zoals de AFC’ers, de Katjangs of Kick Wilstra, die ook in stripvorm verscheen. Het blijft leuk om in je geheugen te blijven graven.