De Wikipedia van de Indische Buurt is niet meer...

Mijn eerste kennismaking met Wil was bij een bijeenkomst over de Joodse Begraafplaats Zeeburg (2011). Opmerkzaam gemaakt door Jo Haen hem ik hem aangesproken. Uit alles bleek dat hij van alles wist te vertellen over de begraafplaats. Onze eerste afspraak was bij hem thuis in de Zacharias Jansestraat. Om alles goed duidelijk te maken, wilde hij met mij een eindje gaan rijden. Al pratend en soms ook lettend op de weg kwamen we ongeschonden aan bij het Flevopark. Kijk Frits, hier liep nu het Zwarte Paadje en daar achter lag het driecentenbad. Van het Hekkepoortje wist hij alles en oh ja daar stond het Zeeburgerdorp. Een wandelende wikipedia pagina!

Vervolgens langs zijn oude huis in de Indische Buurt waar hij was opgegroeid. Dat was nog net op tijd, de woningen werden gesloopt. In de Javastraat wees hij mij aan waar ooit een kleine synagoge was geweest. Dat leek aanvankelijk, in mijn ogen, onwaarschijnlijk, maar Wil had gelijk. Toen ik zijn verhaal op papier had gezet, kreeg ik een paar dagen stapel papier in de brievenbus. Complimenten voor het werk. Maar hier en daar was hij op nog meer verhalen gekomen en op kleine feiten die achteraf toch iets anders lagen.

Sinds dit eerste contact en het interview heb ik regelmatig contact gehad met Wil die mijn WIL WICKEL WEB voor de Indische Buurt werd. Vol van verhalen was hij, of het nu ging om zijn Joodse vriendjes, zijn school, het Flevopark, het Jodenmanussie, de Quarantaine-inrichting of het Zeeburgerdorp, Wil had daar wel een verhaal over.

Na het interview hebben we in 2014 samen een presentatie mogen doen voor Open Joodse Huizen. Dat was in de OBA Javastraat. Ter voorbereiding waren we uitgenodigd in de Hollandsche Schouwburg. Van een voorbespreking kwam niets terecht toen bleek dat Prof. Dr. Heertje aanwezig was. Beiden bleken een verleden te hebben als het ging om het Rika Hoppertheater. Twee oudere heren met een totaal ander verleden, vol in gesprek en niet meer te stuiten. De presentatie verliep, geheel onvoorbereid, prima. Ik gaf een enkele voorzet en Wil vertelde. Achteraf bleek iedereen vol lof over onze vorm. Een vorm overigens gedomineerd door de prachtige verhalen van Wil en de innemende persoon die hij was.

Nog twee voorbeelden uit mijn herinnering.

In 2012 werd de Joodse Begraafplaats Zeeburg deels hersteld voor het publiek geopend. Bij de openingsbijeenkomst was ik uitgenodigd. Natuurlijk moest Wil daar ook bij zijn. Er waren een beperkt aantal zitplaatsen en ik wees hem daarop. Daarop ging Wil pontificaal op de eerste rij in het midden zitten. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en dat was het ook.

In 2013 was ik door Wil uitgenodigd om bij de opening van een expositie in het oude Willem Dreeshuis. Het waren drie zogenaamde maandagschilders die de expositie hadden georganiseerd en Wil was er daar één van. Wil was in topvorm en genoot van de aandacht. Later vertelde hij dat bijna al zijn schilderijen verkocht waren!

Wil was een onuitputtelijke bron van verhalen. Ik ben meer dan trots dat ik hem heb mogen leren kennen en heb kunnen genieten van zijn verhalen. Schatplichtig noem ik dat!