Dansen op straat

Mijn man was accordeonist. Maar eigenlijk verdiende hij daar geen sodemieter mee. Nou ja, in elk geval heel weinig. Als je nu die prijzen hoort van die artiesten van tegenwoordig, dat was in onze tijd ondenkbaar. Soms werd er na afloop alleen met de pet rond gegaan. Dan moest je maar afwachten wat je kreeg. En dan had hij periodes dat we er redelijk van konden bestaan, maar soms moest hij ook een baantje ernaast nemen. Maar dat spelen, dat was z’n lust en z’n leven. Had hij zichzelf geleerd, zonder les en alles uit z’n hoofd. Noten leren lezen heeft hij nooit gedaan.
En dat dansen op straat, dat herinner ik mij nog goed. Dat was na de oorlog. Dan werden op straat platen gedraaid, foxtrotten en dat soort dingen. Dan gingen we swingen op staat. Er werden zelfs wedstrijden georganiseerd. En hier in de Dapperbuurt had je die ijszaak van Simon de Boer. Die organiseerde ook elk jaar een uitstap naar bijvoorbeeld Brabant, met veel eten en echte artiesten. Dan gingen wel vijf volle bussen met mensen mee. Maar, om mee te mogen moest je wel eerst een aantal kaarten met bonnetjes hebben. IJsbonnetjes. Zat je dus het hele jaar ijs te eten om een mooi dagje uit te beleven. Maar die dagtochtjes waren wel zeer populair. En er waren ook straatfeesten. Dan werd de hele straat afgezet en dan was er feest. Deed de hele buurt mee. Bij ons in straat woonden de Volendammers. Dat was een groep muzikanten met fluiten en toeters en zo, en die werden zo genoemd. Maar die kwamen gewoon uit Amsterdam-Oost. Die hadden helemaal niets te maken met Volendam. Die wisten wellicht niet eens waar Volendam lag. Maar die speelden van alles door elkaar. In klederdracht. Erg leuk en gezellig. Gingen ze met het mansbakkie rond en daar verdienden ze iets mee.