Het was nog in de tijd dat we ons ’s avonds buiten vermaakten met rondhangen. Tien uur moesten we thuis zijn. De ene keer omdat onze Vader om elf uur uit bed kwam om naar nachtdienst te gaan en de andere keer omdat hij laat in de avond thuiskwam van de late dienst. Onze Vader hield er niet van om gehinderd te worden bij het wassen en omkleden in het kleine keukentje. Onnodig te zeggen dat wij ons keurig aan deze huisregel hielden.
Dus om tien uur stapten mijn broertje en ik binnen en meteen kwam het in mij op om onze zus eens een poets te bakken. Na een dag hard werken was de meid kort na het avondmaal vroeg naar bed gegaan. Zonder een spier van mijn gezicht te vertrekken, stapte ik bij haar binnen en riep:”Marie, kom eruit. Het is tijd.” Precies zoals ik het ’s ochtends ook wel placht te doen. Onze zus, een goed jaar ouder dan ik, bedacht zich geen moment en stond binnen korte tijd met de blote voeten op het zeil. Wreef zich de slaap uit de ogen en liep naar de keuken voor het dagelijkse “kattenwasje”.
Ontbijten deden we in die tijd niet. Daar was nooit tijd voor. Dus Marie greep in een routinegebaar het pakje brood, dat voor haar bestemd was, uit de broodtrommel en stak het in haar mantelzak. Verder geen woord aan ons verspillend, ging zij de deur uit en liep de trappen af naar beneden. Zonder aarzelen sloeg zij de richting van haar werk in. Tot nog toe had ze niets vreemds opgemerkt. Maar op de Linnaeusstraat werd het anders. Daar hing immers een grote klok en die wees tien vóór elf. Opeens ging er een lichtje bij haar branden. Was ze er weer eens ingetrapt.
Toen ze tien minuten later weer thuis was, waren wij natuurlijk allang gevlogen. Onder de dekens wachtten wij het tumult af. Maar niets van dat alles. Marie deed net of haar neus bloedde en ging zonder er verder iets over te zeggen terug haar bed in. Hadden wij ook geen lol.
Quirinus, oktober 2010
