Peter Kropveld
Mijn korte carrière op de Frankeldael Mulo
In Maart 1966 kwam ik uit Militaire Dienst. Vlak voor mijn “Groot Verlof” konden we een woning huren aan het Oosterpark. Net op tijd om te verhuizen met mijn militaire Daf- drietonner. Daardoor eindigde mijn dienstplicht met twee weekenden “licht Arrest”, dus verplicht in de kazerne in Haarlem blijven. De kapitein geloofde niet, dat ik de hele middag motorpech had gehad en het euvel zelf had kunnen repareren. Terecht durf ik toe te geven want deze misstap uit 1966 lijkt me nu wel verjaard.
Na de verhuizing en het behangen van de woning vroegen Yvonne en ik ons af hoe we die zomer met vakantie konden?
Aan het werk dus. Ik had het diploma voor onderwijzer en studeerde voor de lagere akte Engels. Dus toen ik in Het Schoolblad een advertentie zag, waarin een invalleraar gevraagd werd op de Frankendael Mulo melde ik mij gelijk aan.
Het werd de onvergetelijke start van een lange onderwijs carrière van ruim veertig jaar.
Onvergetelijk en dat lag niet aan het gebouw. Een prachtig klassiek schoolgebouw uit de jaren dertig aan de Pieter Arntzeniusweg in Watergraafsmeer. Tien minuten met de brommer vanaf het Oosterpark. Mijn aankomst verliep niet onopgemerkt. Door een groepje leerlingen, die voor de school stonden te roken werd ik hartelijk uitgelachen. Een NSU Quickly zonder achtervering, die hebben we lang niet gezien hier hoorde ik. Eenmaal in de gang met de brommer stond de directeur, de heer Marinus mij knorrig op te wachten. Dus U bent de invaller voor meneer Vlietstra? Ik zal U maar meteen vertellen, dat we hier niet met de brommer over de stoep rijden. Dat mogen de leerlingen niet en de leraren al helemaal niet. Nadat ik van de directeur mijn rooster had gekregen zocht ik lokaal 32 op de tweede verdieping om mijn eerste les Aardrijkskunde te gaan geven. Toen ik het lokaal binnenkwam zat een groep jongens te kaarten. “Ik pas”, hoorde ik. Het was hetzelfde groepje ,dat buiten niet onder de indruk was geweest van mijn brommer. Ze waren nog steeds niet onder de indruk. Je komt hier toch geen les geven in plaats van Vlietsta, want daar zitten we niet op te wachten zei ene Rob, die twee hoofden boven mij uitstak toen hij opstond. Ik begreep dat mijn bescheiden postuur hier duidelijk een nadeel was. Dan ga je hier toch je volgende les voorbereiden zei Rob. Of je luistert naar een bandje van Frank Sinatra, want daar hou je vast wel van. Wij zijn bezig. Na het kaarten werd er uitvoerig gediscussieerd over het nieuwste type Kreidler brommer. Ik begreep dat ik te maken had met het bestuur van de Kreidler Ploeg Oost. Natuurlijk had ik er geen idee van, dat die groep zich later zou ontwikkelen tot de Amsterdamse Hells Angels motorclub.
Dat ik te maken had met een problematische groep leerlingen werd mij in de periode tot de zomervakantie wel duidelijk. De overige leerlingen van klas 3C hielden zich muisstil voor de Kreidler groep. Aan lesgeven kwam ik niet toe. Toen ik de problemen van klas 3C wilde bespreken in de lerarenvergadering zei de directeur, ja inderdaad, alle beginnende leraren hebben het moeilijk in die klas. Vlietstra kon ook al geen kant met ze op. Kun je koffiekan even doorgeven? Samen met de tekenleraar en de gymnastieker hadden invallers geen recht van spreken en mochten ze hooguit koffie inschenken. Tijdens de ouderavond kwamen de ouders van Rob naar me toe. We weten ons geen raad. Hij is alleen maar met die brommer bezig. En met die Kreidlervrienden natuurlijk. Weet U wat we moeten doen want zo wordt het niets met zijn MULO diploma? Ik wist het ook niet.
Na de zomervakantie bleek Vlietstra hersteld en kon ik een baan krijgen op de A.H.Gerhardschool voor Moeilijk Opvoedbare Jongens. Alweer in Oost aan de Valentijnkade in de Indische Buurt. (zie Geheugen van Oost)
Een verademing.
Peter Kropveld
P.S Tot mijn stomme verbazing werd ik vorige week gebeld door Rob. Vanuit La Palma, een van de Canarische Eilanden. Hij is nu manager van een groot hotel dus het is toch nog goedgekomen met hem zonder MULO diploma. Hij was mij tegengekomen op Geheugen van Oost en wilde me vertellen, dat ik de enige leraar was waaraan hij hele goede herinneringen had.