Openluchtschool in het Oosterpark

Ik ben opgegroeid in de Derde Oosterparkstraat. Het was een rustige buurt. Ik zat in de tweede klas van de Linnaeusschool toen ik vanwege mijn astma naar de Openluchtschool (de W.B. Noteboomschool) in het Oosterpark ging. Dit was voor mij letterlijk en figuurlijk een ‘verademing’. In het begin was het erg wennen op school. Het waren lange dagen van acht uur ’s ochtends tot vijf uur ’s middags. Later versoepelde dat en kregen we op woensdagmiddag vrij. Er werd een bepaald ritme aangehouden op school. Zo kregen we ‘s ochtends ontbijt, ’s middags warm eten en voor dat je naar huis ging nog een boterham. We aten heel gezond; fruit, dadels, vijgen en noten en dronken melk of room. We deden aan heilgymnastiek. ’s Middags moesten we rusten. Met mooi weer buiten op britsen of anders boven op de slaapzaal.
Het was geen buurtschool. Er zaten kinderen uit heel Amsterdam met allerlei aandoeningen: hartpatiënten, kinderen met bloederziekte. Het kwam zelfs wel eens voor dat ernstig zieke kinderen overleden. Als kind sta je daar niet zo bij stil, pas later besefte ik wat dat betekende. Ondanks dat er een dokter en zuster op school waren, werd je niet als patiënt behandeld. Ik kreeg er doorzettingsvermogen; want er heerste de mentaliteit: ‘we mankeren hier allemaal wat’. Je leerde hoe je het beste met je ziekte kon omgaan. Buiten schooltijd speelde ik met kinderen uit de buurt. Het was dan ook niet zo dat ik werd gepest omdat ik op die school zat.
Enige jaren geleden was er een reünie. In werkelijkheid bleek alles veel kleiner te zijn dan in mijn herinnering. Ook de gymmeester was in mijn gedachten twee meter lang en twee meter breed en dan kom je binnen en bleek het eigenlijk een hele gewone man. De Openluchtschool in het Oosterpark is nog steeds mijn favoriete plek in Oost.