Eind jaren zestig werkte mijn moeder, Rie Tapperwijn, voor de Vikingschaatsfabriek in de Derde Oosterparkstraat. Op een gegeven moment werd ze afgekeurd en is ze in het buurtwerk terechtgekomen. In de tijd van de stadsvernieuwing werd ze actief in de kraakbeweging. Woningen hoefden volgens haar niet jaren leeg te staan voordat ze werden afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw. Ze rolde van het een in het ander. Ze werd vrijwilligster in het buurthuis, stond achter de bar en heeft een bejaardensoos opgezet. In een houten keet in de Derde Oosterparkstraat organiseerde zij een koffieochtend voor bejaarden. Er werd gekaart en gesjoeld en mijn moeder verzorgde de hapjes en drankjes. ‘s Winters kwamen bij de openmiddag de schakers, kaarters en dammers die zomers in het Oosterpark zaten.
Het schrikbeeld van mijn moeder was om later in een bejaardentehuis in Osdorp terecht te komen. Ze zei altijd: "Ik ben in deze buurt geboren en ik wil hier ook doodgaan." Vandaar dat ze zich heeft ingezet voor een bejaardentehuis voor mensen uit de buurt. Als een van de initiatiefnemers van de Kastanjehof was zij betrokken bij de bouwplannen. In het bijzijn van de heer Verwaaier, mevrouw Lasses en meneer Kerkwijk heeft zij de eerste paal geslagen. In 1989 is zij, veel te vroeg, overleden.
Toen mijn dochter wat ouder werd, ben ik op een dag de Kastanjehof ingestapt en heb ik gevraagd of zij nog iemand nodig hadden. Na een paar uur ben ik teruggebeld; ik kon als schoonmaakster aan de slag. Na een jaar werd ik receptioniste en kreeg in de loop van de jaren steeds meer taken en verantwoordelijkheden. Door mijn werk in de Kastanjehof had ik het gevoel dat ik ook mijn steentje bijdroeg aan datgene wat mijn moeder erg belangrijk vond.
Bejaardentehuis in de buurt
Ze zei altijd: Ik ben in deze buurt geboren en ik wil hier ook doodgaan.
23838 keer bekeken