Vanaf begin 1974 woon ik in het kraakhuisje 3e Oosterparkstraat 91-1. In die koude
dagen is er enkel het gietijzeren kacheltje van tante Ant, aan me uitgeleend door Martien van 3-hoog. Ik stook het met hout, dat ik heel klein moet zagen voor dat het erin past. ’s Morgens is ie uit en als je vroeg weg moet, is het zinloos om de kachel aan te maken, het duurt ten minste een uur eer de kamer warm is. Het omgekeerde is ook waar: in de loop van de avond kun je stoppen met stoken, het blijft dan behaaglijk warm tot middernacht.
Aan het zagen op het balkon komt een eind als ik na het vertrek van Alby en Lydia
(zie Alby en Lydia) de begane grond in gebruik neem als houtopslag en kapruimte. Ik heb een arsenaal aan bijlen en op een oude tafel liggen twee blokken hout. Een plank daarop geplaatst sla je met een elegante boog doormidden. De twee einden vliegen alle kanten op. Een paar keer gebeurt het dat een bijlblad losvliegt en langs mijn oor suist. Energie is veel waard, maar niet tegen elke prijs.
Ik gebruik uitsluitend ongeverfd en niet gevernist hout. Toch is de uitstoot sterk vervuilend, weet ik nu. Na de verhuizing naar de Wagenaarstraat 39-1 maak ik op zolder een zaag- en kap-inrichting. Tante Marie van driehoog tolereert het gesleep met hout en het kapgeweld. Want als volksvrouw weet zij wat pinaren is. Inmiddels heb ik dan een grotere kachel die wat forsere stukken hout toelaat.
Al jaren stook ik nog slechts uiterst zelden hout of steenkolen. Maar als ik langs een container loop waar hout in ligt, kan ik het niet laten om keurend te kijken en te betasten. Zelfs wanneer ik me aan de andere kant van de wereld bevind.
