'Ik ben een onecht kind,' begint mevrouw Jeannette. 'Moeder kon pas met vader trouwen toen hij gescheiden was van een ander. Op 24 november 1916 ben ik geboren in het ziekenhuis. En nu woon ik in een oude-mensen-pakhuis aan de Plantage Middenlaan. Ze noemen me hier mevrouw van Winsen of kortweg Winsen. Terwijl ik Jeannette van Winsen Scheffer heet. Kijk als kind noemde iedereen mij Jeantje en mensen mogen nu ook wel tante Jeannette zeggen, het liefst Jeannette. Ik ben er pas nu, op mijn 92e, over gaan nadenken dat het eigenlijk best vreemd is. 'Van Winsen' is de naam van de man waarvan ik in 1951 ben gescheiden, dus langer dan een halve eeuw geleden!
Het liefst zou ik Bertz geheten hebben zoals het hoort, naar mijn vader. Mijn moeder zei "Je vader is je vader niet, als het ware voor de wet dan." Maar ik ging voor de spiegel staan met een pijpenkrul op mijn bovenlip als een nep snor en dan leek ik precies op hem. Qua postuur en doen leek ik op hem. Vader heeft mij niet kunnen erkennen en daarom ben ik niet naar hem vernoemd. Moeder heeft telkens moeten uitleggen waarom ik niet als mijn vier jaar jongere broer Remt, Bertz heette; van kleuterschool, basisschool en kweekschool.
Mijn eerste herinnering is dat mijn moeder heel hard om vader riep: Jan, Jan, brand! Wat er brandde weet ik niet meer, maar het was iets in de kamer waar ik lag te slapen. Ik denk dat ik één jaar was misschien twee maar in ieder geval nog een baby. Vader gooide een deken over het iets We hadden nooit kaarsen in huis; het moet een kaars zijn geweest die de brand veroorzaakt had!
Vader deed altijd proefjes. Je zult wel begrijpen dat ik enkele onthouden heb. Zo had hij een gulden op de bodem van een emmer vol water gelegd en het water onder stroom gezet. Hoe moest je nu de gulden te pakken krijgen? Het was eng, maar niet echt gevaarlijk hoor!
De leukste herinnering aan mijn moeder is dat ze boven aan de trap stond met een kolenkit met eierkolen. De trap was net geboend en ze gleed uit zodat alles viel, en zoals je wellicht weet geven eierkolen veel stof af. Ze moest er doodleuk om lachen. Ik heb echt een gevoel van een gezin meegekregen. Vooral de herinnering dat vader al vroeg op weg was naar zijn werk. Mijn broertje en ik kropen dan bij moeder in bed en dan vertelde ze verhaaltjes uit het hoofd.
