De Oosterparkbuurt wordt begrensd door de Wibautstraat, Singelgracht, Linnaeusstraat en de spoorlijn naar Utrecht.
In het Plan Kalff dat de stedenbouwkundige J. Kalff in 1876 tekende voor de Oosterparkbuurt en de meeste negentiende-eeuwse wijken, volgen de straten de oude verkavelingslijnen. Het Oetgenspad, de Oetewalerweg (Linnaeusstraat) en het Rhijnspoor (Wibautstraat) zijn in dat plan een gegeven
De buurt maakt deel uit van de 19e-eeuwse gordel en is met 10.249 inwoners in 2010 de volkrijkste buurt van Oost. De woning- en bevolkingsdichtheid zijn de hoogste van het stadsdeel. De buurt is met 75 ha relatief groot. Ruim 17% van de oppervlakte is groengebied (voornamelijk het Oosterpark). Het ruimtelijke patroon met lange van oost naar west lopende straten wordt onderbroken door pleinen. Langs de Wibautstraat staan grote gebouwen voor kantoren en onderwijs. Het grote O.L.V.G. ziekenhuis is met het Koninklijk Instituut voor de Tropen (K.I.T.) sterk beeldbepalend.
In de Tweede Wereldoorlog werden veel joden tijdens razzia's uit hun huizen gehaald. Tekorten aan brandstof in de hongerwinter leidden ertoe dat veel leeggehaalde huizen werden geplunderd ter wille van brandhout. Na de oorlog restte een trieste buurt, zowel in menselijk als in bouwkundig opzicht.
In de jaren zeventig werd de stadsvernieuwing voortvarend ter hand genomen. In het algemeen werden huizenblokken met ruimere woningen op de plaats van afgebroken huizen neergezet in hetzelfde stratenpatroon. Hier en daar leidt het slopen van oude woningen tot verzet van krakers (Blaaskop, 1982).
De laatste jaren heeft de buurt het getij weer mee. De gestegen waardering voor oud-Amsterdam maakt een woning in de Oosterparkbuurt tot een gewild object. Het Oosterpark blijft een centrale ruimte voor recreatie. Het park kent verschillende beelden, waaronder het grote Nationaal Monument Slavernijverleden van Erwin de Vries.
Bronnen: Wikipedia en Stadsdeel Oost