Minstens één keer per jaar terug in Oost

De eerste vijf jaar vond ik de herdenking van de SLM-vliegramp leuker. Toen werd er anders mee omgegaan. Samen eten stond centraal, gewoon socialiseren met daaromheen een programma. Ik deed de eerste twee jaar ook een dansje. Er werd wel eventjes algemeen gebeden: ‘Laten de zielen goed rusten’, dus niet ‘oh Heer...’ of ‘oh Brahma...’. Nu is het echt vanuit Café de Draver en de nabestaanden van het Kleurrijk Elftal opgezet en daar vallen wij niet onder. Er is nu teveel aandacht voor het algemene. Er zou niet zoveel gebeden hoeven worden. Natuurlijk is aandacht voor ieders cultuur belangrijk, maar het kan ook anders. Met feesten zouden veel mensen moeite hebben. Maar ik zou graag met de nieuwe generatie, de kinderen, praten over degene die dood is: ‘Ik ga wel dertien jaar met jou naar een monument en we huilen om hetzelfde feit, maar wie ben je nou precies verloren.’ Nu herdenk je je vader er niet, maar de vliegramp. Ik zie de nabestaanden alleen die dag, terwijl je de dood met elkaar deelt. Dat is heel wat, het randje van het leven. Behalve de geboorte, die je met je kinderen hebt, bestaat er geen grotere hechtheid. Er is veel behoefte aan persoonlijke dingetjes. Gevoel dat eruit moet. Ik ben die dansjes weer gaan doen sinds de geboorte van mijn oudste kindje in 1998, omdat ik zag hoe dankbaar je moet zijn voor het leven. Ik was het ook zat om steeds maar te huilen op die herdenking. Toch betekent samen bidden veel. Als mijn vader niet in dat vliegtuig was omgekomen, dan had ik nooit op een christelijke of andere manier gebeden. Het heeft dus ook deuren voor mij geopend. Nu ben ik daar best blij om. Als de Hindoestaanse pandit er is, doen de anderen ook mee. Dat heeft iets moois. Dat zie je niet overal. Voor mij is dat nu standaard en daarom noem ik mij humanist. Dat probeerde ik duidelijk te maken met dat liedje waarop ik gedanst heb. Dat was in het Hindoestaans, maar over alle geloven bij elkaar.