Het bevrijdingsvlaggetje

De Wetbuurt bevrijd na jaren van ellende met vooral in de laatste winter van 1944-45 kou en honger. We haalden schillensoep in het gymlokaal van de Prinses Julianaschool waar vrouwen in zwarte jurken en witte schorten voor elk gezinslid een portie soep in de meegebrachte pan kwakten. 's Nachts lagen we onder het bed als het afweergeschut bij de Oosterbegraafplaats begon te schieten en de granaatscherven sissend in de achtertuinen vielen. En toen klonk er op een dag een juichkreet door de buurt: "de Canadezen komen eraan!!!" Plotseling vulden de straten zich met mensen die zich naar de Weesperzijde spoedden. Op de hoek van de Reaumurstraat en de Torrecelliestraat. bevond zich de textielzaak van Tijsterman waar iedereen (tegen betaling of gratis, ik weet het niet) een vlaggetje kon ophalen! Aan de hand van onze moeders renden we de Klugt op en zwaaiden naar de langs daverende trucks. Plotseling pakte een Canadees in het voorbijgaan het vlaggetje uit mijn hand. Daar stond ik dan na 5 minuten, huilend en met lege handen, me het nog niet beseffend, in volle VRIJHEID bovenaan de Wetbuurt!
Dit alles herinnerde ik me toen we dit jaar (2005) in mei 60 jaar bevrijding vierden en een konvooi oude legertrucks door onze woonplaats trok. En ik van een 10-jarig meisje, die meereed in de stoet, een vlaggetje kreeg aangeboden.
--------------------------------------------------------------------------
Voor meer verhalen van Peter Hendriks ga naar:
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/12794
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/14800a>
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/5773a>
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/8314a>
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/5602
-----------------------------------------------------------------------