Rozen verwelken, tassen vergaan, de markt blijft bestaan

Wat doe je als een lastige klus af is? En zeker als die klus ‘Herprofilering Dappermarkt’ heet? Dan ga je een feestje bouwen, een hele feestweek lang. Hoe doe je dat als verzamelde marktondenemers? Door eerst te gaan brainstormen, het liefst in het stamcafé. Grote kans dat er aan Zaklopen voor Gevorderden wordt gedacht, aan Veredeld Katknuppelen misschien, maar zeker wel aan een kleine attentie voor het winkelende publiek.
Ed Wijnberg, stoffenkoopman en een van de stuwende marktkrachten, zag daar niet veel in. "Komen de mensen thuis met een roos die geknakt en verlept uit hun boodschappentas komt," gruwt Ed, "Ik wilde een publiciteitscampagne." Heel Amsterdam heeft het geweten. Je kon AT5 niet aanzetten, het Parool niet lezen, de Combinotrams niet nemen, of je werd met de feestactiviteiten om de oren geslagen. Hoogtepunt in de reclamecampagne — volgens Ed "een aardige eye-catcher" - was wel het bejaarde tramstel, aan de buitenkant behangen met Dappermarkt-promotie. Het oor wilde ook wat. Liep Ed door de Beethovenstraat, komt me daar ‘zijn’ tram voorbij. Zegt een ietwat bekakte dame: "Hé zág! Wat heur ik daer?! DUH DAP-PURRR-MARRRKT??!!! Zo zet je de markt op de kaart," glundert Ed.
Over vier jaar kan Ed er weer tegenaan. Dan viert de Dappermarkt haar honderdjarig bestaan. Tussen nu en dan hoopt Ed nog vele meters stof te slijten aan zijn vaste klantenkring, indachtig zijn lijfspreuk: ‘Bedenk mens, vóór Gij in het stof bijt, dat Gij tot mijn stoffen zult wederkeren.’