Hangjongeren van toen

Aan Erik

Hoi Erik bewaar je nog wat verhalen voor onze babbelloop anders zijn we gauw uitgepraat .Wanneer je daar aan toe bent je kan mijn
e-mail adres vinden op deze site en anders op schoolbank.Ik heb in iedergeval veel gesprekstof.
Groetjes Ria

Return of the Hangjongeren

Jingle Bells speelde door de palmen, maar Muhammed Ail moest verkocht worden. Local manager Mike Ong had me al naar Thiamboon in Bangkok gestuurd, maar die kreeg het geldplaatje niet rond. Dan maar naar die Philippijnse promotor voor een herhaling van de Thrillah in Manilah, want Ali wilde alleen nog maar in Azië boksen, waar hem verzekerd was dat hij zou winnen. Hoezo corruptie? Promotor afgereisd naar Olongapo... Olonga-wat?
Vier uur in een bus naar Sunic Bay, de grootste Amerikaanse zeemachtbasis in Zuid Oost Azië; Yanken en hoeren bij het leven en elk tweede pand een bordeel. Vijf dagen voor kerst eet ik een halfgaar stukje kip en word me daar toch een partij ziek! Onder de hoede genomen door Babsie, een hoertje dat mijn koorts uiteindelijk naar beneden kreeg zonder enige tegenprestatie te verlangen. Eén dag voor kerst weer op de benen en voorgesteld aan haar talloze vriendinnen die in kleine huisjes woonden, met steenvast in de achtertuin een geweldige, tot de nok toe gevulde U.S. koelkast, waar de kalkoenen en Champagneflessen bijkans uitpuilden.

Plotseling sirenes en door de hele stad een gigantische paniek. Uniformen in plaats van Jeans, Jeeps en drietonners, alles richting de haven, waar impossante vliegkampschepen en wat dies meer zij op bemanning wachtten. Een of andere gek in Iran had het op z'n heupen gekregen en de hele vloot stoomde die richting op!

Kerstavond, en daar stond de Hangjongere, als enig blank persoon, tussen duizenden hoeren, kalkoenen en Champangeflessen. Wát een kerst, maar die promotor zat al weer hoog en breed in Manila. Die Fight is er nooit meer van gekomen, maar zo langzaam miste ik toch wel dat onverhoopte vlokje sneeuw.
Oud en nieuw werd niet gehaald, maar voor het eerst sinds 8 jaar werd Pasen, wonend op een zolderkamertje bij mijn oom in de van Wou, weer bij m'n inmiddels naar de Ceintuurbaan verhuisde moedertje gevierd. Home Sweet Home, maar wél werd er meteen een rondje Wetbuurt gedraaid! Man, dat zag er zó veel mooier uit dan ik in herinnering had.

Wordt vervolgd (2)

"Plank gas; we raken ze kwijt!", brieste de bijrijder, terwijl hij eigenhandig de overdrive inschakelde. "Rechts is een klucht, die links naar beneden voert en dan hebben we ze!" Nauwelijks een rood-wit stenen paaltje missend, gierde de Jag naar rechts, de Weesperzijde op om met een kilometer of 70 per uur op de klucht af te stevenen. "Klucht? daar ís helemaal geen.." Als ware het een Space Shuttle werd de Grote Kat gelanceerd, nét terwijl een scherpe fluittoon tot oorverdovende proporties aanzwelde.

"Naar binnen, wáár dan ook,"schreeuwde Harm de verbouwereerde Watergraaf toe; "daar komt verdomme nóg zo'n Smelter!" Ijllings doken ze een portiek op het Fahrenheitsingel in en begonnen als gekken op de deur te bonken. "Openen, maar snel, ze zitten achter ons aan!"

De Jag was los en zweefde nét boven het eerste huisje, toen de fluittoon een octaaf omhoog schoot, gevolgd door een plotselinge, ijzingwekkende stilte. Met een slurpend geluid lostte het gevaarte zich op; vloeibaar metaal verspreidde zich over de donkerrode dakpannen terwijl de twee passagiers op halfverteerd stoelsel naar benenden donderden. Van de oude Jaguar was slechts een nieuwe dakbedekking over.

Re.Wordt vervolgt

Hoi Erik hoe verzin je het weer geweldig en ook hoe je de namen er in verwerkt hebt,zelfs die van mijn oom het is jammer dat hij niets met computers heeft want ik weet zeker dat hij het gweldig zou vinden.
Wat betreft de Omval hij heeft jaren lang een tuinhuis en een boot op de omval gehad maar is jongsleden uitgekocht inverband met het bestemmingsplan waar ook de Hell Angels moeten voor verdwijnen overgens kon hij het goed met hun vinden stamde nog uit de tijd dat hij daar brugwachter was.Maar de centen die hij gebeurd heeft daar was hij best tevreden mee de laatste jaren moest hij wel wat huur betalen maar daarvoor vondt hij dat dat stuk grond eigenlijk zijn eigendom was perslot zij hij ben ik een oude wetbuurter van geboorte en het lag daar toch maar braak en ik heb er nog wat leuks van gemaakt.Zo zie je maar brutale hebben de halve wereld.
Groetjes Ria

Wordt vervolgd

De hangjongere van toen huiverde, terwijl hij de kraag van z'n lange leren jas over zijn inmiddels grijze manen optrok tot aan de rand van zijn hoed. De avond was net gevallen en vuilgele nevelslierten penetreerden de restanten van het tunneltje aan de Omval, waar de laatste druppels vloeibaar metaal zich tuusen de voegen der vaalwitte tegels hadden doorgeperst. Zover het oog reikte was er geen licht te zien; zelfs de Boldootreclame aan de zijmuur van het café had al weken eerder de geest gegeven.

De klootzakken; ze hadden het tóch voor elkaar gekregen, maar op een heel andere manier dan een ieder had gedacht.
Met brandende ogen van de vervuilende nevel gleed zijn blik over de Kuil met dat kleine kluitje lage huisjes; als door een wonder bespaard gebleven voor de catastrofe die de rest van het land... misschien wel de hele wereld.. in luttele weken had veranderd in een slachtveld van gesmolten staal en geblakerd steen.
Ver achter zich hoorde hij het gedempte geluid van voetstappen en snel dook hij achter een geblakerde zuil, turend naar de restanten van wat eens de Remrandttoren was en waar zich nu een vage gestalte voort bewoog tussen het puin, al evenzeer op diens hoede als hijzelf. Het waren gevaarljke tijden en vrienden waren uiterst schaars. De tip van die loodgieterszoon waarmee hij was opgegroeid kon goud waard zijn, maar even zo goed was ook René misleid door... ja; door wíe eigenlijk?

Veel tijd tot nadenken had hij niet; te lang op één plek verblijven betekende vragen om je doodsvonnis. Ze waren overal, maar zeker niet zichtbaar. Omzichtig naderde de schim het tunneltje, zich van zuil tot zuil voortbewegend, daarbij zoveel mogelijk gebruik makend van diens schaduw. Bijna halverwege klonk er opeens een onzeker gefluister: "Smeer hier." Met een voor zijn leeftijd razendsnelle beweging achter hem opdoemend klemde de hangjongere van toen een arm om de nek van de nietsvermoedende schaduw en siste: "Wachtwoord, hufter!"
"...Ah...Royal Blue... eh... nee, Royal Soap!" kwam het raspende keelgeluid de schaduw zachtjes. Onmiddellijk verdween de druk op zijn keel en voorzichig draaide hij zich om naar de nauwelijks waarneembare silhouet.

"Sorry voor het ongemak, Watergraaf, maar in deze tijden kun je nu eenmaal niet voorzichtig genoeg zijn," klonk het vanonder de hoed. "Harm is de naam, Harm van Toen." Nog steeds schuchter schudde de schaduw de hand van de hoed. "Adolf Smeer.. eh... aangenaam, klonk het onzeker", "vrienden noemen me Ad."
"Of we vrienden worden staat voorlopig nog in de sterren, Watergraaf, maar zoals het er nu naar uitziet, bent u de enig overgebleven notabel in functie in deze volledig naar de kloten geholpen stad, dus we zullen het ermee moeten doen. Maar vertel; enig nieuws uit Delft.... hoe is de situatie in Nijmegen?"

"Moeilijk, om zonder communicatiemiddelen nieuws te krijgen, maar volgens de laatste rapporten hebben Alex en Ma...."
"Dekken!" Met een forse stoot duwde van Toen de verbijsterde Watergraaf achter een pilaar. Door de inmiddels gitzwarte duisternis schenen plotseling twee felle koplampen de tunnel in.
"Verdomme, NN-ers... maar hoe komen die in vredesnaam aan een nog werkende auto?" briesde van Toen, terwijl hij ijlngs de verbouwereerde Watergraaf met zich meetrok de tunnel uit, richting het uitgestorven Amsteldorp. Achter hen gromde de oude Jaguar MK2 onheilspellend.

Brave Borst

Dat U onder N N van oost uw schrijven doet,heb ik wel begrip voor.
Maar dat U nu een andermans schrijven als negatief voor het
geheugen van oost gaat beoordelen,vind ik niet netjes en nu schrijf ik dat heel vriendelijk.
U gaat nu op de plaats van de direktie zitten,wat dan wel kwaad bloed
zet,laat dat dus aan deze mensen over ,om te beoordelen.
U schreef,dat het geen kwade bedoelingen van N N is,maar om de mensen te prikkelen om ook wat te schrijven,dat nu met Uw commentaar de kop wordt ingedrukt.
Ik zal het nooit meer doen,schreef U eens aan mevr de Haen.
Wat betekend bij U ..........Nooit?
m.vr.gr Joop Jansen

Re Hangjongeren vliegen uit (3)

Hoi Erik.Ik ben zeer onder de indruk van je verhalen en vindt het machtig interessant om te lezen hoe jou leven de afgelopen jaren is verlopen en ook hoe je het neer zet.
De mijne veranderde ook in de jaren zeventig ook wij vlogen uit ,en ik zag er totaal niet tegen op om met het gezin en hond naar een ander werelddeel te vertrekken vondt het zelfs spannend wist ook niet wat mij te wachten stond maar je bent jong en je kan de hele wereld aan.Maar toch kom je na verloop van tijd weer op het oude nest terug en dat voegt ook weer, maar de dingen die ik mee gemaakt heb en de mooie reizen die dat mogelijk maakte verrijkt je geest en denkwijzen.
Groetjes Ria

De Hangjongeren vliegen uit (3)

Van de 56 verschillende nationaliteiten die de multi-culti club Salambo midden 70-er jaren van de vorige eeuw al was, beviel ons de Aziatische stroming het meest. Na wat vingeroefeningen vlogen de Hangjongeren oostwaarts om als sidepackers die wereld te verkennen, ruim voor de zgn. Bumsbombers Thailand en omstreken onveilig maakten. Wél elke twee jaar terug om in Hamburg een nieuw programma te maken en in de Wetbuurt m'n moeder te bezoeken, maar verder was het Bangkok, Hua Hin, Sonkhla, Haad Yay, Alor Star, Langkawi, Penang, Ipoh, Pangkor, K.L. Kuantan, en afstekertjes naar Indonesië (nooit echt ons ding geweest) en de Philippijnen (Olongapo, dát was lachen!), om telkens weer even bij te komen in het onvolprezen Raffles Hotel in Singapore, dat gaanderweg onze tweede huiskamer werd.

Lange rede, korte zin: je kunt niet eeuwig blijven reizen, dus op lievelingseiland Penang een reisburootje begonnen, maar dat viel niet mee; moordende concurrentie en alle groten kregen betere vliegtarieven dan wij. Oorlog in de pers dus, die zo hoog opliep dat de vliegtuimaatschappijen ons wilden kalmeren.
Uitnodiging voor een lunch met de kopstukken van de grootste vliegtuigmaatschappijen. Afgehaald in dikke Mercedes door strak in het pak zittende Chinesen en Maleiers,richting het beroemdste restaurant van het eiland.

Dat kót, daar aan de kant van de weg? Die open, van zongebleekt meranti in elkaar geflanste bar met een paar gedroogde palmbladeren als dakje? Een fan in plaats van airco?
Jawel; probeer er maar te reserveren: maand in vooruit uitgeboekt.

Maar één gerecht?
Jawel, viskop, maar wel een héle grote. Verloren keken die dode ogen net over de rand van die enorme pan met fish curry me aan.

Dartel plukte iedereen met stokjes de stukken viskopvlees om ze in hun kommetje met rijst te mengen, maar eerlijk is eerlijk: het smaakte kanjerachtig lekker!

"Well, Mr. Bowman, since you're our guest of honour.." ,kraaide de volslanke, in glanzend grijze driedeler gestoken Chinees, terwijl hij mij met zijn stokjes één van die knoerten van visogen aanreikte.
Jaren eerder al geoefend met muntjes teneinde gezichtsverlies te voorkomen, pakte ik het glibberding met mijn stokjes over zonder het te laten vallen, hetgeen een goedkeurend gemompel opriep.
Maar het in mijn mond stoppen was een ander verhaal.
Lekker warm, die hete tropenzon in je nek... wat nu...

Deemoedig boog ik het hoofd, richting de oudste aanwezige, de adjunct directeur van Malaysian Arlines. "Het zou ongepast zijn voor een jongere, om geen respect te tonen aan diens senior in jaren en wijsheid", lispelde ik laf, terwijl ik hem het oog per chop sticks overhandigde. Alom waardering en ook het tweede oog werd door de oude Bumiputra met veel genoegen verorberd.

We kregen uiteindelijk onze goedkope tickets, maar voor mij was de lol er toen al af.

De Hangjongeren vliegen uit (2)

Liz Taylor draaide er en film en kwam nieuwsgierig naar een voorstelling kijken. Op Liza Minelli kon je steenvast na een Hamburg-optreden rekenen, evenals de Hollandse Sissies. Der Rudi vierde er zijn bruiloft in de hiervoor afgehuurde priv'é-club Salambo Boudouir boven het theater en Nina Hagen crashte er met Udo Lindenberg, van wie het zo ongeveer zijn huiskamer was, Ringo Star genoot en de Sex Pistols presenteerden er midden in de show hun nieuwe album,maar het NN gehalte der vele bekende wereldburgers was er hoger dan op deze gewaardeerde site.

Toch was ze er opeens, tijdens een premiere: Sissi, hoewel ze dat juk al jaren van zich had afgegooid en uitgegroeid was tot een der beduidendste actrices van Europa uit die tijd. Voor ons echter zou ze altijd Sissie blijven, Ze genoot zichtbaar van de show rond Graaf Marlboro en Mama MeFez, een nog niet omgebouwde travestiet op naaldhakken, gezegend met een meer dan bovendimensionaal orgaan.

Maar bij de aanblik van van onze Napoleon, blauw tenue met één hand in het vessie en lange rijlaarzen, maar zonder broek, die aan het eind van de show grote wolken stuifmeel de zaal in ejaculeerde, hield ze het niet droog; de tranen biggelden over de wangen. Ze móest en zou na de voorstelling achter de coullissen met hem kennismaken.

"Bien sur," sprak Papa Dudu en troonde het hele gezelschap uit te royalloge mee de kleedkamers is. Daar stond een uitgebluste Guiseppe zich net van zijn imposante sabel te ontdoen, toen hij Sissi ontwaarde. Onmiddelijk weer in zijn rol kruipend nam hij haar hand en drukte er met diepe buiging een kus op.

Twee tellen later lag die kleine Kaiserin letterlijk gillend van het lachen op de grond (van de gelukkig redelijk schone kleedruimte). Boven haar Napoleon, met een knots van een erectie en Sissie maar gapen. Hoe kreeg 'ie dát nou zo snel voor elkaar?

Het geheim werd snel ontsluierd: teneinde op ieder gewenst moment van de show een parate erectie te hebben, werd autogene training ingezet. De acteurs werden met tal van hulpmiddellen gecoached. Pierrot bijvoorbeeld kreeg hem omhoog als er in de coulissen dollarbiljetten werden verkreukeld (met Duitse Marken werke het niet!), Ghanezen-Fred moest op z'n billen geramd worden en Guiseppe uit Calabrië, onze Napoleon... ach voor die was het eigenlijk best makkelijk; de beroering van een vrouwenhand was voldoende (maar alléén een HAND)

De alom aanwezige internationale pers had weliswaar dit "open doekje achter de Búhne" gemist, maar Sissi was een ervaring rijker, die ze -zo werd gefluisterd- vergeefs in praktijk probeerde te brengen met haar toemalige Beau d'Amour.

Volgende keer Visogen eten?

Re tussendoortje koekkruimels

Nou dan heb ik toch wat gemist bij de Gruijter ik was geobsedeerd door het snoepje van de week die daar de vakken vulde .Maar werd afgescheept met een lullig chocolade reepje.

Tussendoortje: Koekkruimels

Als kind kocht je ze voor een duppie, een zak vol koekkruimels bij Jamin en de Gruijter; heerlijk en bijna voor niets!
Jaren later abrupt mee gestopt.

Robbie was mager van gestalte en droeg een grote donkere uilenbril, maar was duidelijk een van de boys; goed in het pak, dure klok en een aura van wie doet me wat.

Steenvast was hij aan het posten, voor de winkels van de Gruijter en Jamin; zelfs als er iets belangrijks stond te gebeuren, moest hij altijd nog "even langs..."

Liever mooi natuurlijk, maar eigenlijk maakte het hem niet veel uit; dikke of magere, zelfs jeugdpuistjes vormden geen beletsel; hoofdzaak ze deden HET zoals hij dat graag had.

Winkel leeg? Flits, Robbie snel naar binnen en binnen een minuut of vier, vijf al weer op straat; "Man was dat lékker!"
Vervolgens kon je bij wijze van spreken met hem uit stelen gaan, want op niemand kon je je meer verlaten dan op onze Rob.
NA Jamin of de Gruijter, wel te verstaan, want anders was er geen land met hem te bezeilen.

Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid, hoewel we altijd moesten beloven op de uitkijk te blijven, voor het geval er een klant aan kwam.

Daar stond Robbie, met z'n broek op de gebogen magere kniëen, zo'n meisje van Jamin te pompen, terwijl het schatje door dat gebonk met haar voeten in twee van die grote, vierkante blikken, de koekjes aan gruzelementen trapte.

"Dat geluid van die knisperende koekjes, hè," sprak hij later; "Daar wordt ik nou altijd zó vreselijk opgewonden van!"

(ongetwijfeld zal hierdoor later Sissi en Napoleon beter worden begrepen)

Kattenliek

Geweldig, René; heel fraai gezet; ik kende het nog niet, dank!

Bizar, maar liep laatst langs de Amstel in de buurt van Hesp en toen schoot me het volgende te binnen:

De ballen die zij bakte,
Waren bijzonder bruin.
De moppen die ze tapte,
Heel vaak een beetje schuin.

Zij was er voor kroketten,
Maar ook een frikandel
Kon je bij haar bestellen,
Met mosterd; weet je wel?

Die stoot van Overamstel
Waar elk joch graag naar keek,
De een met rode koontjes,
De ander wel wat bleek.

Haar man ging vaak bezorgen,
Maar dan begon de lol,
Haar rokje ietwat schuintjes,
Haar bloes behoorlijk bol.

Zij deed heel stoute dingen,
Maar deed dit heel gewis,
Daarom denk ik met weemoed
Terug aan Tante Cis.

Re de Hangjongeren vliegen uit

Bij toeval kreeg ik van de week heimwee naar de muziek uit de zestigerjaren speciaal Gerry and the pacemakers toevallig op de dag dat jij dit stukje plaatste en wat ben ik blij met You Tube waar dat is te vinden dus regelmatig beluister ik de muziek van toen .Omdat door mijn vele verhuizingen weinig van de oude LPs bewaard zijn gebleven .De zestiger en zeventiger jaren waren zeer leerzaam op alle gebieden en ik heb er ook heel veel van geleerd mooie tijden waren dat .Maar tijdens onze babbelloop zullen we elkaars verhalen uitwisselen ik denk dat we aan een babbelloop niet genoeg hebben.Groetjes Ria.

De Hangjongeren vliegen uit.

De Beatles hadden er na hun optredens veelvuldig uit het raam geplast, Jerry Lee Lewis was er uitgeflipt, Little Richard, Chuck Berry en Bill Haley swingden er de pan uit en Gerry and the Pacemakers zorgden dat hun hartjes het uithielden, maar de Star Club bestond niet meer.
Op die plek had zojuist het eerste erotische theater ter wereld haar poorten geopend met een pluche capaciteit van 350 bezoekers per voorstelling. Van heinde en ver kwamen de gasten om zich te vergapen aan een show met 60 medewerkers waar, behalve het rijk voorhanden artistiek gebodene, op het toneel live werd gecopuleerd.
Rode koontjes uit Beieren en kwijlende ambtenaartjes op de eerste rij aan de "Snuffelbalk". Beeldschone stoeipoezen en goed gebouwde jongens op de Bühne, terwijl in de zaal de Champagne rijkelijk vloeide.
De zojuist uitgevlogen Hangjongeren voelden zich er meteen thuis.
Hangmeisje al snel een der beste strippers, Hangjochie vlijtig in de weer met decor- en kostuumontwerp en hier en daar een fotootje.
Wat een verschil met de Wetbuurt, dat Salambo Theater in Hamburg, maar wat een paralellen ook: net een dorp op zich, met roddel en achterklap maar vooral een ontiegelijke dosis saamhorigheid.

Dat het Hippietijdperk hier open en vooral bloot zo vrijelijk werd gevierd, kon echter niet een ieder waarderen.
Die dag stond Franse eigenaar/regisseur René Durand voor de rechter om uit te leggen, dat het allemaal zo'n vaart niet liep. "U stelt, edelachtbare, dat er bij ons op de Bühne... hoe zeg ik het.... boemsie-boemsie gemaakt wordt... dat mannetje en vrouwtje.... HET doen?"
Streng beamend knikte de rechter het grijze hoofd.
"Mais non", grijnsde Papa Dudu zijn meest innemende lach; "wij zijn een artistiek gezelschap en doen slechts alsof; komt u zelf maar kijken!"
De zaak werd naar het theater verdaagd; de rijdende rechter een feit.
Die nacht werd er vlijtig doorgewerkt in het tijdelijk gesloten theater.

"Licht aus, Spot an" en de show kon beginnen voor de aanwezige magistraten. Belicht door in die tijd zeer populaire vloeistofprojectie, dat er uit zag als elkaar attakerende kankergezwellen, gaf een aantrekkelijk paar zich over aan de liefde in een scala van artistiek ogende posities.
"Das sehe ich doch KLAR; da wird GEBUMST!" briesde de rechter, geheel uit z'n rol vallend.
"Putzlicht bitte," klonk het zachtjes van Durand.
Het schrille schoonmaaklicht der neonbuizen deed zelfs het paar op het toneel bevriezen. Met een vriendelijk "Komt u maar even mee de Bühne op" troonde Papa Dudu de rechter en diens gevolg naar het meisje, dat er braaf op z'n hondjes bleef wachten. "En probeer nu maar eens haar partner aan te raken," glimlachte de Franzoos allerchamantst.
De rechter had het echter al gezien: een immense glasplaat scheidde het duo, dat elkaar met geen mogelijkheid kon aanraken, hoe welwillend het orgaan van de partner ook oogde.
Zaak geseponneerd met dank aan Spiegel Prinz voor het eenmalig ter beschikking stellen van het reusachtige ruit.
Salambo was weer glasloos open, maar ze hebben er zelfs in de Wetbuurt om moeten lachen.

Volgende keer Sissi en Napoleon?

SPANNEND (slot)

M'n Jeep Willys stond vaker in de Fahrenheitstraat dan bij de kazerne en getooid in kaftan ( we spreken het jaar van de flower power), maar wél met helm op reed ik met Loebas van interview naar vergadering en weer terug, want de VVDM was een feit waar ook de sterren en strepen niet meer omheen konden. Tussen de bedrijven door fotografeerde ik de groupies vlijtig, ter meerder vermaak van zij die bij afwezigheid mijn locker inspecteerden. Op de compagiesfeesten speelden m'n vrienden, terwijl deze door de vrouwelijke fans al gauw een heel andere dimensie kregen. In tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen stamt de term "Is that your dick or your gun" uit die vroegrijpe jaren en zorgde voor menig stapeltje verlofbriefjes.
De Maskers speelden in het Scheveningse Palais du Dance en Zob Zouber kwam op de boulevard Der Rudi tegen, die opmerkte: "Naai jij je de laatste tijd ook zo de versuffing?" Heel veel later zou ik de Duits/Hollandse Showmaster nog eens tegen komen, maar dat is een ander verhaal. Omringd door flower power en vrije seks zwaaide ik af; een onwetend stuk onbenul dat er geen idee van had hoe zeer hij tot de afbraak van onze normen en waarden had bijgedragen.
M'n opa zei het al: "Ach jongen, weet jij veel..."
Phil Bloom was op TV en m'n foto's stonden in de Gandalf en later in de Chick. Apetrots was ik op m'n open MG-A en pikte Henno Eggenkamp op om Simon Vinkenoog te interviewen voor De Nieuwe Linie (dat blad met die eigen -zeer rode- opinie).
Simon hat een letterkast vól met verschilende stufjes en we mochten zelf uitzoeken wat er gerookt werd. Schimmelafghaan; ik zal het nooit vergeten. Eggenkamp lullen, Simon orakelen en ik knipsen, geen vuiltje aan de lucht. Henno afgezet in de Rivierenbuurt, nuchter als wat, en áchter het Amstelstation langs, Café de Omval voorbij en dan linksaf via kluchtje de Kuil in.
WHAM! Stoned als een garnaal op stelten niet linksaf, maar kaarsrecht door het perk in; keurig in het middden. Zeker tien minuten zitten sidderen en de buurvrouwen zich maar afvragen wat hém nou weer mankeerde.
Niet veel later samenwonend in de Stalpertstraat en in de -toen nog chique- Bijlmer, met Robbie-rock-eens-met-mij als buurman en Eefie als vriend.
Maar het gevoel van leegte bleef; de Wetbuurt nooit ver weg.
Tegen het einde van zijn reizen alleen nog op de kustvaart deed opa veelvuldig Hamburg aan en Eef wist onze ouwe zeerover zo menig rode oortjes avontuur te ontlokken.
Het was tijd. Tijd om de vleugels uit te slaan en er iets bij te leren. Met vriendin en hond en kat en leguaan de grens over, alsmaar naar het noorden.
De hangjongere van toen was uitgevlogen, maar die gouwe Wetbuurt werd nooit vergeten.

aan René P.

Dank, René; nu ook onze Wetbuurtfilosoof een steen breekt voor de Onbekende, zou je denken dat niets een beetje raden en puzzelen meer in de weg staat; om over smeuïge anekdotes nog te zwijgen.
Of ziet ons Alzheimerclubje dat verkeerd?
Zonnige groet,

N.N. of afzender onbekend zo slecht nog niet

Beste redaktie van ons gemeenschappelijk Geheugen.
Uit uw reactie op "N.N." blijkt, dat u de anonimiteit van een stukjesschrijver niet op prijs stelt. Natuurlijk lijkt het altijd leuker als een beestje een naam heeft.
Die medaille heeft volgens mij echter ook een keerzijde.
Behalve de geestelijke prikkeling, die N.N. in diens "slotwoord" .aangeeft, kan ik mij voorstellen dat veel van de waarderende lezers en lezeressen uit een verscheidenheid van beweegredenen schomen zich te uiten. Een paar -welliswaar verzonnen- voorbeelden, waarbij mij kan voorstellen, dat deze anoniem worden ingediend:
"Ik was in de oorlog een Moffenhoer."
"De Geitenneuker van de Wetbuurt"
Zonder meer twee thema's die als "Sittenbild" (met verontschuldiging voor het, wegens gebrek aan alternatief, gebruik van een Germanisme) in het kader van het geheugen zouden passen, maar ook:
"Toen ik foor het erst op de fan Riebeekschool kwam, kreeg ik meteen zoon striement rietje ofer m'n fikke omdat de meester zee dat ik naar Naatje loenste"; om over mogelijke uitingen van de Hanjongeren Anno Nu nog maar te zwijgen.

Niet iedereen komt even makkelijk uit zijn/haar woorden en niet iedereen deelt de schaduwzijde van diens bestaan vrijelijk en openbaar.
M.i. een gemiste kans, die in de journalistiek én bij de AA wél wordt geboden.
De keerzijde van DIE medaille is inmiddels genoegzaam bekend; van flitspaal tot cameratoezicht en van bonus- tot ov-chipkaart.
En Amsterdam?
Ach, dat huilt toch gewoon nog een beetje door....
Kop op, N.N., alles komt goed!

Met zonnige en weinig anonieme groet,

NN

Beste NN,

Wij waarderen het dat u geïnteresseerd bent in de verhalen op de website van www.geheugenvanoost.nl en dat u naar aanleiding daarvan reacties plaatst.

Maar wij zouden het op prijs stellen als u onder die reacties een naam zou willen zetten i.p.v. NN. Dat is voor iedereen prettiger . Nu roept het alleen maar vragen op bij de andere bezoekers van de site.

Wij gaan ervan uit dat u hiervoor begrip kunt opbrengen.

Met hartelijke groeten,
namens de redactie van Geheugen van Oost,

Jo Haen

Re .Wist U

Hallo N.N ik ben het helemaal met je eens ik was ook zeer verrast toen ik vanmorgen de krant las en vindt het dan ook onbegrijpelijk dat Fatima Elatik kan aanblijven zo'n stuk onbenul maar zij is niet de enige ik denk dat de meeste er zitten om hun zakken te vullen iets anders kan ik niet bedenken.
Ik ben toch wel erg benieuwd wat er achter N.N zit ik had een vermoeden maar denk niet dat het juist is .
Groetjes

N.N

Hallo N.N het zo leuk zijn om net als de rest van de van schrijvers je naam neer te zetten dan weten we met wie we te maken hebben
Groet Ria