Het Amsteldorp

Ik kwam in het Amsteldorp wonen (Wetbuurt en Amsteldorp zijn gescheiden hoor, al herinner ik me zelf niets van vetes tussen de Amsteldorpse en Wetbuurtse jeugd. Maar dat komt waarschijnlijk door het gezamenlijk lopen naar het noodschooltje van de Abraham van Riebeeckschool in de Fizeaustraat, later een aparte lagere school de Prof. Pieter Zeemanschool hoek Lorentzstraat/Prof.Pieter Zeemanstraat).

Dat lopen elke dag naar school, ook zaterdagmorgen, je kan het je bijna niet meer voorstellen, ging nog door weilanden. Daar waar nu een parkje is, bezijden het Darwinplantsoen, dat waren vroeger weilanden en sloten.
Niet dat de boer het leuk vond dat we door die weilanden liepen.
Vaak moesten we rennen voor de kwaaie boer.
En hoe vaak zijn we niet in de koeienvlaai getrapt, maar we hadden nooit wat. Om over onze geschaafde knieën en benen, bloedend en al door het prikkeldraad, maar niet te spreken.

Enfin, ik was 7 jaar toen ik in de Middelhoffstraat kwam wonen, zoals al gezegd, en er ging een wereld voor me open.
Want werkelijk elke deur, beneden en boven, daar woonden kinderen van je eigen leeftijd. Opeens had je allemaal vriendjes en vriendinnetjes, je ging elkaar afhalen, auto's waren er praktisch niet, en je speelde verstoppertje, blikkie trap, diefie met verlos, krijgertje, slagbal met rondjes, stoepen, namenbordtikkertje, hinkelen, tollen en nog veel meer, waar ik nou even niet op kom.
En op woensdagmiddag ging de hele straat naar de bieb op de Brink in het Betondorp. Ook als het sneeuwde en vroor. Dus toen in de jaren vijftig, lazen de kinderen wel.
Schaatsen op de sloten, het is allemaal al eens voorbijgekomen op het Geheugen van Oost. Een heerlijke jeugd dus.

Bij de laatste wandeling door ons oude buurtje, waren er 13 mensen uit de Middelhoffstraat. Een paar had ik een paar maanden geleden weer voor het eerst gezien, maar de meesten zagen elkaar voor het eerst en dat na 50 jaar.
Het was een happening.
De wandeling ging niet door de Middelhoffstraat, maar alsof het was afgesproken, die 13 Middelhoffers keken elkaar aan, en vlogen die straat in. Nog steeds krijg ik warme gevoelens bij dat gebeuren toen. Niet te beschrijven, echt waar.

Nu ga ik het estafettestokje ook doorgeven.
Ik noem twee namen, omdat ik niet zeker weet of ze het lezen.
Ik zou het stokje willen doorgeven aan Ellen van Zanten en aan Erik Bouwman.

Constance Terlingen

-----------------------------------------

Terug naar de "index" van "Het estafettestokje"