SchrijverLopende bodes
In de middeleeuwen werden er nauwelijks brieven verzonden. De meeste mensen kenden niemand die ver weg woonde en bovendien konden maar weinig mensen schrijven. Alleen stadsbesturen, universiteiten en kloosters zonden post. Brieven bezorgen was dan ook lange tijd een klein bijbaantje, totdat door de groei van de handel de bodes meer werk kregen. Bodes kochten vanaf de zestiende eeuw van een stadsbestuur het recht om brieven van hun stad naar één andere stad te brengen. Lopend.
Sjoemelen
Post mee terugbrengen of een andere route nemen mocht niet. Maar bodes sjoemelden. Zij wisselden bijvoorbeeld halverwege de route hun brieven met bodes uit andere steden. Zo hoefden zij minder ver te lopen en reisden ze nooit met lege handen. Door gebruik van paarden halverwege de zeventiende eeuw versnelde het postvervoer, maar het bleef onhandig dat je voor iedere bestemming bij een andere bode moest zijn.
Staatsmonopolie op post
In 1799 veranderde dit. Post verspreiden werd een staatsmonopolie. Op postkantoren kon je brieven afleveren voor alle bestemmingen. Maar de staatspost was duur en traag, de overheid wilde er vooral geld mee verdienen. Brievenschrijvers probeerden het staatsmonopolie te omzeilen door brieven met stenen of lood te verzwaren, omdat brieven zwaarder dan één kilo aan koetsiers en schippers mochten worden meegegeven.
Steeds meer brieven
Vanaf 1850 verbeterde de staatspost: dienstverlening stond nu voorop. De post werd goedkoper, sneller en er kwamen meer postkantoren en brievenbussen. Het aantal verstuurde brieven groeide en bleef tijden lang groeien. Totdat aan het eind van de twintigste eeuw internet het tij keerde.