Als ik in 1972 in het Burgerziekenhuis begin met lesgeven ben ik 24 jaar. Eerstejaars leerling-verpleegkundigen mogen in opleiding op de leeftijd van 17 jaar en 7 maanden. Maar heel wat leerlingen zijn 20 jaar of ouder of zelfs ouder dan ik. Al heel jong verdienen zij een vast inkomen.
Dat kan deze jongen niet zeggen. Ik ben een uurloner en dat heeft z’n invloed op mijn uitgavenpatroon. Ik ben geen steunpilaar van de economie door geregeld winkelbezoek, anders dan voor levensmiddelen. Ik ben een hartstochtelijk reiziger, meermalen per jaar trek ik erop uit. Het reizen vult gemiddeld wel twee maanden per jaar. Maar als ik niet te voet of op de fiets ga, reis ik al liftend. Door heel Europa. Met een matrasje en een paar lappen plastic maak ik mijn kamp in veld en bos. Het komt voor dat ik een hele maand op pad ben voor een bedrag van 250 gulden.
Wat een contrast met mijn leerlingen! In de pauzes tonen ze elkaar grote kleurige brochures van reisbureaus. Waar ga jij heen? Egypte denk ik, dat is 598 gulden voor acht dagen. Nee, Turkije is toch leuker? Ik heb Griekenland al geboekt voor 499 gulden! Ik kijk en hoor verbluft toe. Deze kinderen kopen prefabricated vakanties in landen waar ze niets van weten. Hun goed recht.
Jaloers ben ik niet. Dat is trouwens toch geen sterke eigenschap van me. Ik reis in de schitterendste auto’s, heb intensieve gesprekken, word uitgenodigd voor maaltijden en logies. Meermalen in Zweden bijvoorbeeld is het de ene Saab na de andere Volvo. Directeuren en hoogleraren verklaren landschap en geschiedenis. Als ik jaren later meer bemiddeld ben gaat het reizen per trein of vliegtuig. Ik merk dat ik het niet zo leuk meer vind. En dan gaat me een licht op. Het ‘armoedige reizen’ is het grootste geschenk geweest dat mij geworden is.
