De Transvaalkade

Verteller: Leny H.
Transvaalkade, Transvaalbuurt

In het begin moest ik wennen aan deze buurt. De mensen voelden zich ‘op stand’ aan dit deel van de kade.

 Opknappen van de Transvaalkade in 1984.

Opknappen van de Transvaalkade in 1984.

Alle rechten voorbehouden

Mijn man woonde voor de oorlog al hier aan de Transvaalkade. Hij kon zich nog herinneren dat er een soort zandstrandje langs het water was waarover je zo het water in kon lopen. In de strenge winters werd er veel geschaatst op de Transvaalkade. Er stonden dan koek en zopie tentjes op het ijs. De mensen die aan de kade woonden, lieten ‘s avonds hun lampen aan en de gordijnen open, zodat het ijs verlicht werd.

Zelf ben ik hier komen wonen in 1966. Wij waren getipt door mijn schoonfamilie dat het huis vrijkwam. In het begin moest ik eraan wennen om in deze buurt te wonen. De mensen voelden zich ‘op stand’ aan dit deel van de kade. De Pretoriusstraat was in die tijd nog wel een chique straat. Er woonden een aantal dokters en op het plein woonde een commissaris van de politie.

In de Pretoriusstraat zat een ‘De Gruyter’ winkel, een mooi betegelde winkel met grote koperen trechters waar de koffie bij het malen doorheen liep. Koffie verkochten ze in vier verschillende kwaliteiten. Verder kon je er duivenvoer, maïs, meel, thee en botermelange kopen. Aan de kade zaten vroeger meer winkels dan tegenwoordig, onder andere de winkel van een bekende fotograaf van trouwfoto’s.

In 1984 is de Transvaalkade helemaal opgeknapt en zijn er nieuwe bomen geplant. Er was een plan om eilandjes in het water te maken, een soort ecologische walletjes. Maar dat plan is niet doorgegaan omdat teveel bewoners erop tegen waren. Zij waren bang voor vervuiling en ratten.

Alle rechten voorbehouden

13235 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

 Leny in haar keuken in de jaren '70.

Leny in haar keuken in de jaren '70.

Alle rechten voorbehouden
 De Transvaalkade gezien vanuit Leny's raam.

De Transvaalkade gezien vanuit Leny's raam.

Alle rechten voorbehouden
 Opknappen Transvaalkade 1984.

Opknappen Transvaalkade 1984.

Alle rechten voorbehouden

26 reacties

Voeg je reactie toe
Visitor

Bea Ekelschot

Mijn oom en tante hebben jaren lang op nummer 4a bloemenzaak Lathyrus gehad. Naderhand is daar een woning van gemaakt. Bij de slager naast hen moest ik altijd vanuit de Schagerlaan op woensdag 1 pond gehakt halen. Ook had ik met mijn nichtje Gonnie zwemles in het Sportfondsenbad.

Visitor

Harry Waardenburg

Ik heb op nr 68-hs gewoond met mijn broer Marten en de buurjongens Sjors en Cris Fakkeldij, die woonden op nr 70 1-hoog. Ik heb nu niet veel tijd, maar ik kom hier later op terug.

Visitor

Niels Winkel

Ik heb 13 jaar op de Transvalkade gewoond. Boven Leny H. Onze woning bestond uit de samenvoeging van de drie zolders van de verdiepingen 1,2 en 3. Leven op de kade was geweldig, omdat je voor je geen mensen had en de kade zelf een klein dorp was. Ik ben opgegroeid in de Indische buurt, later verhuisd naar de Watergraafsmeer, maar bewaar de leukste herinneringen aan de Transvaalkade. Wonen op stand, dat was het zeker!

Visitor

T. Siegman

Ik werd geboren in 1942 en wij woonden toen op Transvaalkade 134 3-hoog. Mijn grootouders woonden op de Ringdijk schuin tegenover ons. Daarachter lag een stuk land waar kleine bedrijfjes gevestigd waren; voor de jeugd heette dat gebied 'De Werf'. Voor opgroeiend spul was dat een geweldig speelterrein. Aan de overkant van dat deel van de Transvaalkade was alleen maar zand en een moeras, alweer veel speelterrein. Het enige bouwwerk dat daar stond was het Amstelstation. In de jaren '60 kocht mijn grootvader met mijn vader Transvaalkade nummer 34, waar we later ook zijn gaan wonen. Dit was een pand dat in 1871 werd gebouwd en een tijdlang pastorie is geweest. Als je vanaf het balkon recht naar de overkant kijkt, zie je zo de Watergraafsmeer liggen, waar ik jaren van mijn leven heb 'versleten'. Eerst op de Kon. Wilhelmina School, in de Cornerlis Drebbelstraat, waar in de jaren '50 de heer Mijnarends schoolhoofd was en we kerkten in de Rehobothkerk aan de Zacharias Jansestraat. Zowel de school als de kerk hebben de tijd niet overleefd. Mijn leeftijdsgroep ging in 1954 van de lagere school af en wij organiseren voor die groep (50 jaar na dato) een reünie. Een aantal mensen heeft hier al over geschreven, maar fotograaf Oldshoorn en melkboer Vedder zijn me volledig bekend.
Een van de reacties op deze site schrijft over het gele houten bruggetje over de Ringvaart bij de Schalkburgerstraat; naar mijn idee stond dat bekend als het Kippenbruggetje. Toen daar een stenen brug moest komen, hebben ze meteen alle huisjes platgegooid die daar aan de overkant, aan de voet van dat bruggetje, stonden. Het was toen zowel feest als paniek toen dat gebeurde, want het stikte daar van de ratten. Iedere keer als daar een muur werd omgetrokken, kwamen daar ratten onder vandaan die een goed heenkomen probeerden te zoeken.
Als rotjochies van een jaar of tien stonden wij dan klaar om die dieren met stenen dood te gooien. Maar de paniek was altijd giganisch groot als die ratten naar je toerenden, want dan vluchtten alle kinderen.
Om terug te komen op Transvaalkade 34: in de jaren '80 heb ik het huis van mijn vader overgenomen en eind jaren '90 is het huis overgenomen door mijn kinderen; het is dus een echt familiehuis met een familie-stamboom geworden. De hijskraan die op de foto staat met als onderschrift 'opknappen van de Transvaalkade in 1984' staat precies voor de deur.

Visitor

Conny Wijnmaalen

Ik ben in 1951 op de Transvaalkade nummer 65 geboren. De ouders van mijn moeder, 'Bannink' geheten, woonden daar al jaren en toen mijn ouders gingen trouwen hadden ze geen huis. Dus werd de zolderverdieping omgebouwd als klein huisje. We noemden het wel het poppenhuis. We hadden een huiskamer, slaapkamertje met opklapbed en een piepklein keukentje met alles erop en eraan. Ik herinner me nog dat ik 's winters vaak op de kade schaatste met mijn zusje. En zodra het lekker weer was kon je mij met mijn vriendjes bij het water vinden. In de zomer zag je wel vissen uit het water springen. Er was een geel bruggetje over het water; ongeveer tegenover onze woning. Later werd de grote brug gebouwd naar de Schalkburgerstraat. We visten heel veel peutaaltjes uit de kade en soms nam ik ze mee naar huis en stopte ze in een blikje.
Één keer ging dat helemaal fout; ze kronkelden op de grond toen we thuiskwamen en mijn moeder was heel kwaad. Ik ben ook één keer in het water gevallen voor de garage op de kade. In 1956 zijn we naar de James Wattstraat verhuisd.

Visitor

Hanny Vermeer-Wokke

In 1952 openden mijn ouders daar op nr.44 eerst een dierenwinkel die naderhand werd verplaatst op no.39. Mijn eerste schaatsonderricht kreeg ik op het ijs. De huizen van mijn ouders zijn nu gesloopt (er staat nu nieuwbouw) omdat de panden tegen elkaar leunden en zo overeind bleven staan. Mijn vader sloopte bij de koop van no. 40 het torentje op het dak omdat het te bouwvallig was. Nu bedenk ik dat het eigenlijk een schande was, maar ja na de oorlog was er geen geld voor goede renovatie. Op no.42 zat heel vroeger de bloembollenzaak en verkoop van broedmachines van de heer Geuzenbroek.