Weerzien met de Wetbuurt

Twee jaar geleden ben ik, na circa 35 jaar, voor het eerst weer terug gegaan naar de Wetbuurt. Het is een zondag, aan het begin van de middag. Vanaf de Hugo de Vrieslaan rijd ik de Fahrenheitstraat in, nu een straat boordevol met auto's en geen mens te zien. Ik kom bij de Prinses Julianaschool, waar ik van 1947 t/m 1953 op school heb gezeten; nu is het een bedrijfspand. Vervolgens rijd ik naar de Reaumurstraat, waar ik in 1943 ben geboren op nummer 29 huis en heb gewoond tot in 1953. Het pand is niet veel veranderd, wel is er nu een voortuintje met het nodige groen er in. Op de hoek met de Torricellistraat was ooit melkboer Oostwaard gevestigd; het is nu, zoals de meeste vroegere winkels in de buurt, een woonhuis geworden. Met de zoon Wim was ik toen bevriend.
Tot mijn verrassing en mijn verbazing zie ik, kijkend in de richting Fahrenheitsingel, de Rembrandt Tower boven de buurt uitsteken. Op doortocht naar de Omval parkeer ik de auto, illegaal (alleen parkeren voor vergunning houders!), bij de stenen trap onder aan de Weesperzijde. Weer een verrassing: de kluft bestaat niet meer! Ik ga de stenen trap op en kom op de ‘Dijk’, op de plek waar vroeger de Omval begon. Thuis heb ik een plaat (reproductie) aan de muur hangen, gemaakt in het begin van de jaren '30 door ene Gabriëlse, vanaf het punt waar ik nu sta en in de richting van waar vroeger Blooker gevestigd was. De spoorweg was toen nog gelijkvloers. Sinds circa 1938 ligt de spoorweg op een dijk. Nu wordt het beeld gedomineerd door de beide torens.