Koffiehuis de Meer

Hoi hier met Ans Otten

Hoi hier met Ans Otten, leuk om dit tegen te komen op internet.

Haalt veel herinneringen naar boven uit die tijd.

Groetjes Ans.

Koffiehuis de Meer

De hoofdonderwijzer heette Sagel, geen Fagel. Hij woonde op de Bredeweg nr. 10 , zijn vrouw gaf op de van Riebeeck franse les.

Reactie op Peter van Delden.

Peter,

Het doet mij goed te vernemen dat het leuk was om de verhalen over de fam. Heida te lezen en dat zowel Harm als Bernard nog onder ons zijn. Ik heb contact gehad met iemand van de rederij waar oude Harm voor gevaren heeft en die heeft gewag gemaakt van een plakboek waar oude Harm een poging had gedaan zijn ervaringen te boekstaven. Want dat vond deze meneer wel, "daar moest je eigenlijk een boek over schrijven". Als jouw vrouw degene is die ik denk, dan weet zij waarschijnlijk wel wie dat is. Mocht er belangstelling bestaan voor meer informatie hieromtrent dan is het waarschijnlijk het beste om Ria Staartjes te benaderen, zij heeft mijn mailadres. Zelf probeer ik zoveel mogelijk verre te blijven van de diverse praatrubrieken.

Vriendelijke groet,

Ruud Greeff 30-3-2017

Reactie op Peter van Delden over de broers Heida

Hallo Peter wat ontzettend leuk dat je de verhalen over de familie Heida gelezen hebt . Je kan mij vinden op Facebook onder de naam Ria Evertse wonende te Purmerend , dan kan ik je een persoonlijk berichtje sturen . Mocht je de broers Heida spreken doe hen de hartelijke groeten van Ria Staartjes . Met vriendelijke groeten

De broertjes Heida.

Aan : Ruud de Greeff en Ria Evertse ,

Wat leuk die verhalen over de familie Heida. Ik heb ze met aandacht gelezen. Mijn vrouw is de eerste dochter uit het huwelijk van de oude Harmen met zijn nicht. Ze heet Yvonne Anna Heida. Wij hebben nog contact met Bernard en zijn broer Harmen (van 2e vrouw). Die wonen beiden in Heerenveen. Verhalen over de brommer en de hond zijn zeer vermakelijk. Harmen (van 1e vrouw) woont in Sneek.

Groet , Peter van Delden , Spakenburg.

Re: De Broertjes Heida

Ruud Greeff:
Ria, bedankt voor je reactie.
Ik wil toch nog wel wat zeggen over de kapitein van de Heiloo, wat enigszins overeenkomt met de aanhef van mijn verhaal over de broertjes Heida. Ik heb de beelden bekeken van de brand en de wijze waarop de Heiloo te hulp geschoten is. Reken maar dat de hr. Heida knorren gekregen heeft van de reders. Op zee gelden andere eisen dan op de Nieuwe Waterweg, laat het daar maar aan de Havendienst over, maar Harmen had daar niets me te maken en handelde zoals je dat zou willen. Waarschijnlijk had hij in de oorlog meer brandende tankers gezien en was daar ook niet benauwd voor. Goed, dit is een invulling mijnerzijds en niet op feiten gebaseerd. Hoewel, de foto zoals hij zijn schip met de boeg op de achtersteven van de Artemis zet, spreekt wat mij betreft boekdelen, hij wist waar hij mee bezig was en was niet bang. Precies zijn zoontjes.
De Heiloo heette oorspronkelijk Noord-Star en is in de oorlog o.a. ingezet in de operatie Neptune als onderdeel van de invasie in ’44. Ik weet natuurlijk niet of Harmen Heida daar toen ook kapitein op was, maar als dat zo zou zijn dan heeft hij vermoedelijk in de voorgaande oorlogsjaren rond Engeland gevaren met totale verduistering en met de constante bedreiging van u-boten en mijnen. In elk geval; niets voor mij.
Het verhaal van de redding van de opvarenden van de Artemis, doet mij een beetje denken aan een verhaal wat ik hoorde van een oud-brandweerman. Daar was sprake van een uitslaande brand in oud-west, met het dringende verzoek om een ladderwagen omdat er mensen vastzaten op een bovenverdieping. Op het moment dat men met gillende sirenes een brug naderde ging deze net open; maar de brugwachter zette de opening stop, stormde naar buiten en door middel van zwaaien met zijn armen beduidde hij de schipper om te stoppen. Die begreep dat gelukkig, ging vol in de remmen en de brug werd gesloten en de ladderwagen kon er overheen. Men had nog net tijd genoeg om de ladderwagen bij de brand te installeren en konden daardoor op het nippertje een aantal mensen uit een bovenverdieping halen.
Ik geloof dit verhaal ondanks het feit dat ik het nagevraagd heb ter bestemder plekke en men van niets zei te weten. Ik denk dat die brugwachter ook wel wist wat goed voor hem was, en daar niets over had gezegd, want hij had dan waarschijnlijk goed over zijn kloten gekregen. Nu is de positie van een kapitein (schipper naast God) een ander dan die van een brugwachter, maar beiden hebben op een bepaald moment gedaan wat ze goed achtten, zonder op de gevolgen voor henzelf te letten en volgens mij zijn die mensen er nog steeds en dat geeft hoop.
Ruud Greeff
.

Hi Ruud
Ja wat een mooi verhaal niet . Ik weet wel dat de oude Harmen Heida op en koopvaardijschip zat tijdens de oorlog .
Hij had een behoorlijke staat van dienst gezien al de onderscheidingen die ik zag op de overlijdens advertentie . Ik heb de advertentie nog een tijd bewaart om dat de woonplaatsen van Harmen en Bernard er op stonden . Daarna nog geprobeerd ze te zoeken maar is niet gelukt , wel jammer want ik had graag geweten hoe hun leven is verlopen . De oude Harmen heb ik zelf maar 2 keer ontmoet , 1 keer in de Manenburgenstraat en die keer dat ik een stukje mee mocht varen . Eigenlijk keek hij weinig naar zijn kinderen om .
Maandag ga ik voor 10 dagen weg richting Zweden maar daarna zal ik als je iets post reageren .
Met vriendelijke groeten .
Ria Evertse

De Broertjes Heida

Ria, bedankt voor je reactie.
Ik wil toch nog wel wat zeggen over de kapitein van de Heiloo, wat enigszins overeenkomt met de aanhef van mijn verhaal over de broertjes Heida. Ik heb de beelden bekeken van de brand en de wijze waarop de Heiloo te hulp geschoten is. Reken maar dat de hr. Heida knorren gekregen heeft van de reders. Op zee gelden andere eisen dan op de Nieuwe Waterweg, laat het daar maar aan de Havendienst over, maar Harmen had daar niets me te maken en handelde zoals je dat zou willen. Waarschijnlijk had hij in de oorlog meer brandende tankers gezien en was daar ook niet benauwd voor. Goed, dit is een invulling mijnerzijds en niet op feiten gebaseerd. Hoewel, de foto zoals hij zijn schip met de boeg op de achtersteven van de Artemis zet, spreekt wat mij betreft boekdelen, hij wist waar hij mee bezig was en was niet bang. Precies zijn zoontjes.
De Heiloo heette oorspronkelijk Noord-Star en is in de oorlog o.a. ingezet in de operatie Neptune als onderdeel van de invasie in ’44. Ik weet natuurlijk niet of Harmen Heida daar toen ook kapitein op was, maar als dat zo zou zijn dan heeft hij vermoedelijk in de voorgaande oorlogsjaren rond Engeland gevaren met totale verduistering en met de constante bedreiging van u-boten en mijnen. In elk geval; niets voor mij.
Het verhaal van de redding van de opvarenden van de Artemis, doet mij een beetje denken aan een verhaal wat ik hoorde van een oud-brandweerman. Daar was sprake van een uitslaande brand in oud-west, met het dringende verzoek om een ladderwagen omdat er mensen vastzaten op een bovenverdieping. Op het moment dat men met gillende sirenes een brug naderde ging deze net open; maar de brugwachter zette de opening stop, stormde naar buiten en door middel van zwaaien met zijn armen beduidde hij de schipper om te stoppen. Die begreep dat gelukkig, ging vol in de remmen en de brug werd gesloten en de ladderwagen kon er overheen. Men had nog net tijd genoeg om de ladderwagen bij de brand te installeren en konden daardoor op het nippertje een aantal mensen uit een bovenverdieping halen.
Ik geloof dit verhaal ondanks het feit dat ik het nagevraagd heb ter bestemder plekke en men van niets zei te weten. Ik denk dat die brugwachter ook wel wist wat goed voor hem was, en daar niets over had gezegd, want hij had dan waarschijnlijk goed over zijn kloten gekregen. Nu is de positie van een kapitein (schipper naast God) een ander dan die van een brugwachter, maar beiden hebben op een bepaald moment gedaan wat ze goed achtten, zonder op de gevolgen voor henzelf te letten en volgens mij zijn die mensen er nog steeds en dat geeft hoop.
Ruud Greeff
.

Re: Re: De broertjes Heida

Ria Evertse - Staartjes:
Ruud Greeff:Ria,Dank voor jouw uitgebreide reactie. Dat er narigheid was in de familie is mij niet ontgaan, ook niet als kind. Maar hoe gaat dat, je hoort wat en je ziet wat en daarna ga je naar buiten en legt weer wat spijkers op de rails van lijn 5 bij het Amstelstation voor de te maken pijlpunten; en je denkt er niet meer aan. Wij hebben in ieder geval met elkaar in het buitengebeuren een leuke jeugd gehad; daar hoop ik nog eens iets over te vertellen.Dat het in de huiselijke sfeer bij de familie geen koek en ei was heb ik wel meegekregen. Ik weet tot de dag van vandaag niet waar Harm op school zat, maar plotseling was hij verdwenen en volgens zeggen aan boord bij zijn vader. Daar heeft hij nog furore gemaakt bij de redding van een aantal mensen van een brandend schip. Dat was trouwens op zijn lijf geschreven. Ik heb hem nog een keer gezien, toen ik voor de deur stond te praten met iemand en hij langs kwam op een brommer. We deden allebei alsof wij elkaar niet kenden en daar begrijp ik nog steeds niets van en dan praat ik over mijzelf.Ik denk dat de verwijdering met Bernard versneld is door de overgang naar de middelbare school. De bakens werden verzet en andere vrienden deden hun opwachting. Het opportunisme was mij niet vreemd en het laatste wat ik over Bernard hoorde, was dat hij ook naar zee was gegaan. Maar wanneer dat gebeurde en onder welke omstandigheden is voor mij nu in nevelen gehuld. Ik ben van ’44, dus de overgang naar de Frankendaelmulo zal in 1956 zijn geweest en ik heb 5 jaar over de Mulo gedaan, dus medio ’61 ben ik los gekomen van het schoolgebeuren en ben gaan werken.Ik heb nog wel contact gehad met Bernard, omdat hij de brommer van Bertje, die ergens op 1 hoog woonde, had overgenomen. Dit was een Berini M21, met een grote tank van een Batavus, maar met een afgesleten tandwiel. Dat liep niet goed af, een nieuw setje tandwielen kostte f. 35 en dat was er niet. Dus ik moet nog met hem contact gehad hebben toen ik 16 was, omstreeks 1960Je hebt gelijk, Clive was de meest zachtmoedige van de heren. Van Johnny weet ik het niet meer zo goed, die was er af en toe bij, maar men was niet te beroerd om hem het bos in te sturen. Wij gingen vaak naar de oude spoorbaan Utrecht-Amsterdam, maar daar kom ik nog wel een keer op terug, datzelfde geldt voor het Amstelstation. Ook een geliefkoosde plek voor samenkomst.Begrijp ik nu goed, dat Clive ouder was dan Johnny? Van Sonja heb ik alleen nog maar het beeld van de tobbe in de keuken en op dat soort getuigen zit zij natuurlijk niet op te wachten. Ik heb geen enkel beeld van haar op oudere leeftijd. Trouwens ook niet van jou, want wij moeten elkaar toch wel een keer gezien hebben.Het was en is een bijzonder stel, dat is in ieder geval zeker.Ruud Greeff
Hier ben ik weer . Ik vind het zo leuk om de herinneringen op te halen over de Familie Heida .
Wat Harmen voor school deed na de Abraham van Riebeeck en of hij hem afgemaakt denk ik niet . Ook schiet mij de naam van zijn vriendinnetje voorbij , Tonia . Ze woonde ook in het Rode Dorp en als hij thuis was van de vaart was zij er ook altijd .
Bernard ging naar de Ambachtschool Patrimonium in de Wibautstraat maar niet afgemaakt .
Ja Clive was ouder dan Johnny een stille jongen , maar eigenlijk zaten ze dicht op elkaar wat leeftijd betreft .
Ik mocht eens een keer toen het schip in Amsterdam lag samen met Harmen die toen koksmaatje was op het schip van zijn Pa mee varen tot buiten de sluizen van en IJmuiden en weer terug naar Amsterdam . Een geweldige ervaring .
Harmen en zijn vader leken uiterlijk sprekend op elkaar , zo ook de zoon Harmen uit het 1st huwelijk die hij wel eens mee nam als hij langs zijn moeder ging .
Als ik terug denk aan Bernard was hij vaak kortaf en cynisch naar zijn moeder toe , waarschijnlijk had het ook met het hondenleed te maken waar jij over schreef , maar het zat niet lekker tussen die 2 .
Ook omdat er een kostganger in huis woonde ( zijn naam schiet me niet te binnen ) waar hij een godsgruwelijke hekel aan had .
Ik zie hem zo voor mij shag rokend en altijd vies hoestend .
Volgens mij is hij niet oud geworden .
De laatste keer dat ik contact had met de moeder woonde ze niet meer in het Rode Dorp maar ergens in west en was eindelijk gelukkig met een nieuwe man .
De naam Bertje zegt mij wel iets , heette hij geen Gersen of Gerse van zijn achternaam .
Uiteraard hebben wij elkaar toen wel ontmoet dat kan niet anders .
Zeker ook door de school en wat dacht je van het Amstelstation en Frankendael .
Door deze site heb ik veel mensen van toen terug gevonden en een leuke vriendschap opgebouwd . Maar wat eerst hier gebeurde doen we nu op Facebook .
Misschien ook iets voor jou ?? Probeer het eens .
Groetjes Ria

Ik ben ff aan he googelen geslagen en vond dit .
Op 9 juni kreeg Kapitein Harmen Heida uit Groningen van de kustvader de Heiloo de versierselen verbonden aan het ridderschap in de orde van Sint Olav door de Noorse Consul Generaal te Rotterdam Knut Orre op de borst gespeld voor zijn manmoedig optreden .
Daarbij was aanwezig de Kapitein van de Artemis die op dat moment met zijn schip in de Rotterdamse haven was .
Deze Kapitein bracht hulde aan de gezagvoerder van de Heiloo en zei dat aan hem was te danken dat er mensenlevens zijn gered .
Met enige trots mag ik nu wel zeggen dat ik op dat schip een stukje heb mogen varen tot voorbij de sluizen van IJmuiden en nog een stukje de zee op .
Al is het wel héél lang geleden , ik denk eind 50 begin 60
Ik vond dit zo leuk vooral omdat jij de redding aankaarten .

Groetjes Ria

Re: De broertjes Heida

Ruud Greeff:
Ria,
Dank voor jouw uitgebreide reactie. Dat er narigheid was in de familie is mij niet ontgaan, ook niet als kind. Maar hoe gaat dat, je hoort wat en je ziet wat en daarna ga je naar buiten en legt weer wat spijkers op de rails van lijn 5 bij het Amstelstation voor de te maken pijlpunten; en je denkt er niet meer aan. Wij hebben in ieder geval met elkaar in het buitengebeuren een leuke jeugd gehad; daar hoop ik nog eens iets over te vertellen.
Dat het in de huiselijke sfeer bij de familie geen koek en ei was heb ik wel meegekregen. Ik weet tot de dag van vandaag niet waar Harm op school zat, maar plotseling was hij verdwenen en volgens zeggen aan boord bij zijn vader. Daar heeft hij nog furore gemaakt bij de redding van een aantal mensen van een brandend schip. Dat was trouwens op zijn lijf geschreven. Ik heb hem nog een keer gezien, toen ik voor de deur stond te praten met iemand en hij langs kwam op een brommer. We deden allebei alsof wij elkaar niet kenden en daar begrijp ik nog steeds niets van en dan praat ik over mijzelf.
Ik denk dat de verwijdering met Bernard versneld is door de overgang naar de middelbare school. De bakens werden verzet en andere vrienden deden hun opwachting. Het opportunisme was mij niet vreemd en het laatste wat ik over Bernard hoorde, was dat hij ook naar zee was gegaan. Maar wanneer dat gebeurde en onder welke omstandigheden is voor mij nu in nevelen gehuld. Ik ben van ’44, dus de overgang naar de Frankendaelmulo zal in 1956 zijn geweest en ik heb 5 jaar over de Mulo gedaan, dus medio ’61 ben ik los gekomen van het schoolgebeuren en ben gaan werken.
Ik heb nog wel contact gehad met Bernard, omdat hij de brommer van Bertje, die ergens op 1 hoog woonde, had overgenomen. Dit was een Berini M21, met een grote tank van een Batavus, maar met een afgesleten tandwiel. Dat liep niet goed af, een nieuw setje tandwielen kostte f. 35 en dat was er niet. Dus ik moet nog met hem contact gehad hebben toen ik 16 was, omstreeks 1960
Je hebt gelijk, Clive was de meest zachtmoedige van de heren. Van Johnny weet ik het niet meer zo goed, die was er af en toe bij, maar men was niet te beroerd om hem het bos in te sturen. Wij gingen vaak naar de oude spoorbaan Utrecht-Amsterdam, maar daar kom ik nog wel een keer op terug, datzelfde geldt voor het Amstelstation. Ook een geliefkoosde plek voor samenkomst.
Begrijp ik nu goed, dat Clive ouder was dan Johnny? Van Sonja heb ik alleen nog maar het beeld van de tobbe in de keuken en op dat soort getuigen zit zij natuurlijk niet op te wachten. Ik heb geen enkel beeld van haar op oudere leeftijd. Trouwens ook niet van jou, want wij moeten elkaar toch wel een keer gezien hebben.
Het was en is een bijzonder stel, dat is in ieder geval zeker.
Ruud Greeff

Hier ben ik weer . Ik vind het zo leuk om de herinneringen op te halen over de Familie Heida .
Wat Harmen voor school deed na de Abraham van Riebeeck en of hij hem afgemaakt denk ik niet . Ook schiet mij de naam van zijn vriendinnetje voorbij , Tonia . Ze woonde ook in het Rode Dorp en als hij thuis was van de vaart was zij er ook altijd .
Bernard ging naar de Ambachtschool Patrimonium in de Wibautstraat maar niet afgemaakt .
Ja Clive was ouder dan Johnny een stille jongen , maar eigenlijk zaten ze dicht op elkaar wat leeftijd betreft .
Ik mocht eens een keer toen het schip in Amsterdam lag samen met Harmen die toen koksmaatje was op het schip van zijn Pa mee varen tot buiten de sluizen van en IJmuiden en weer terug naar Amsterdam . Een geweldige ervaring .
Harmen en zijn vader leken uiterlijk sprekend op elkaar , zo ook de zoon Harmen uit het 1st huwelijk die hij wel eens mee nam als hij langs zijn moeder ging .
Als ik terug denk aan Bernard was hij vaak kortaf en cynisch naar zijn moeder toe , waarschijnlijk had het ook met het hondenleed te maken waar jij over schreef , maar het zat niet lekker tussen die 2 .
Ook omdat er een kostganger in huis woonde ( zijn naam schiet me niet te binnen ) waar hij een godsgruwelijke hekel aan had .
Ik zie hem zo voor mij shag rokend en altijd vies hoestend .
Volgens mij is hij niet oud geworden .
De laatste keer dat ik contact had met de moeder woonde ze niet meer in het Rode Dorp maar ergens in west en was eindelijk gelukkig met een nieuwe man .
De naam Bertje zegt mij wel iets , heette hij geen Gersen of Gerse van zijn achternaam .
Uiteraard hebben wij elkaar toen wel ontmoet dat kan niet anders .
Zeker ook door de school en wat dacht je van het Amstelstation en Frankendael .
Door deze site heb ik veel mensen van toen terug gevonden en een leuke vriendschap opgebouwd . Maar wat eerst hier gebeurde doen we nu op Facebook .
Misschien ook iets voor jou ?? Probeer het eens .
Groetjes Ria

De broertjes Heida

In mijn herinnering zat een van de jongens op de wilde vaart.Kwam hij met verlof dan kreeg ik pakjes van de originele Camel die zoet smaakte.Wij gingen wel eens stappen naar de Congostar op de Nieuwendijk.Soms lopen verbeelding en werkelijkheid door elkaar.In mijn verbeelding is hij wel eens bij mij thuis geweest.Maar bekend is niet zeker weten.Het meeste verwaaid maar soms is er iemand die zich loswentelt uit de vergetelheid en aan je blijft klitten.Zo ook als ik de naam Heida of Ruud Greef lees.
Groet Rene

De broertjes Heida

Ria,
Dank voor jouw uitgebreide reactie. Dat er narigheid was in de familie is mij niet ontgaan, ook niet als kind. Maar hoe gaat dat, je hoort wat en je ziet wat en daarna ga je naar buiten en legt weer wat spijkers op de rails van lijn 5 bij het Amstelstation voor de te maken pijlpunten; en je denkt er niet meer aan. Wij hebben in ieder geval met elkaar in het buitengebeuren een leuke jeugd gehad; daar hoop ik nog eens iets over te vertellen.
Dat het in de huiselijke sfeer bij de familie geen koek en ei was heb ik wel meegekregen. Ik weet tot de dag van vandaag niet waar Harm op school zat, maar plotseling was hij verdwenen en volgens zeggen aan boord bij zijn vader. Daar heeft hij nog furore gemaakt bij de redding van een aantal mensen van een brandend schip. Dat was trouwens op zijn lijf geschreven. Ik heb hem nog een keer gezien, toen ik voor de deur stond te praten met iemand en hij langs kwam op een brommer. We deden allebei alsof wij elkaar niet kenden en daar begrijp ik nog steeds niets van en dan praat ik over mijzelf.
Ik denk dat de verwijdering met Bernard versneld is door de overgang naar de middelbare school. De bakens werden verzet en andere vrienden deden hun opwachting. Het opportunisme was mij niet vreemd en het laatste wat ik over Bernard hoorde, was dat hij ook naar zee was gegaan. Maar wanneer dat gebeurde en onder welke omstandigheden is voor mij nu in nevelen gehuld. Ik ben van ’44, dus de overgang naar de Frankendaelmulo zal in 1956 zijn geweest en ik heb 5 jaar over de Mulo gedaan, dus medio ’61 ben ik los gekomen van het schoolgebeuren en ben gaan werken.
Ik heb nog wel contact gehad met Bernard, omdat hij de brommer van Bertje, die ergens op 1 hoog woonde, had overgenomen. Dit was een Berini M21, met een grote tank van een Batavus, maar met een afgesleten tandwiel. Dat liep niet goed af, een nieuw setje tandwielen kostte f. 35 en dat was er niet. Dus ik moet nog met hem contact gehad hebben toen ik 16 was, omstreeks 1960
Je hebt gelijk, Clive was de meest zachtmoedige van de heren. Van Johnny weet ik het niet meer zo goed, die was er af en toe bij, maar men was niet te beroerd om hem het bos in te sturen. Wij gingen vaak naar de oude spoorbaan Utrecht-Amsterdam, maar daar kom ik nog wel een keer op terug, datzelfde geldt voor het Amstelstation. Ook een geliefkoosde plek voor samenkomst.
Begrijp ik nu goed, dat Clive ouder was dan Johnny? Van Sonja heb ik alleen nog maar het beeld van de tobbe in de keuken en op dat soort getuigen zit zij natuurlijk niet op te wachten. Ik heb geen enkel beeld van haar op oudere leeftijd. Trouwens ook niet van jou, want wij moeten elkaar toch wel een keer gezien hebben.
Het was en is een bijzonder stel, dat is in ieder geval zeker.

Ruud Greeff

Re: De broertjes Heida

Ruud Greeff:
Dit als reactie op het verhaal van Ria omtrent de fam. Heida. Waarschijnlijk is dit niet echt de goede plek, maar ik zou niet weten waar ik het anders zou moeten zetten.
Tja, de broertjes Heida.
Laat ik het zo zeggen, je kon er de oorlog mee winnen. En mocht dat niet lukken, dan kon je die oorlog met hun overleven. Ik heb het dan voornamelijk over Harm en Bernard. Johnny deed op dat moment nauwelijks mee, hij was te jong. Terwijl Johnny af en toe mee mocht doen, was Clive nauwelijks in beeld, om van zijn kleine zusje maar niet te spreken. Die heb ik alleen maar waargenomen in de tobbe in de keuken.
Harm was de oudste en vermoedelijk ook de baas. Bernard was een vechtersbaas, die er niet van opkeek als je wat groter was. Met Harm als oudere broer was dat waarschijnlijk ook niet te vermijden.
Harm was ouder dan ik, ik denk 1 of 2 jaar. Bernard zat bij mij in de klas op de Abraham van Riebeeckschool. Op de een of andere manier konden wij het goed met elkaar vinden. Het was niet altijd pais en vree, maar over het algemeen ging het goed. Het merkwaardige was dat ik zowel met Harm als met Bernard omging, of soms met beiden. Hoe dat precies in zijn werk ging weet ik niet meer, want vaak gaat dat niet goed.
Ik woonde op het Buitenrustpad en de broertjes Heida in de Manenburgstraat en in het midden van beide straten had je het pleintje, waar alles gebeurde. Daar was een zandbak, een paar speeldingen en enkele banken; als ik mij goed herinner, drie stuks. Dat pleintje was van groot belang want dat was de plek om samen te komen.
De familie Heida had op een gegeven moment een hond, een poedel. Dat vond ik toen de lulligste van alle honden, maar deze was van een ander kaliber. Dit was net zo’n kwajongen als de broertjes en het was altijd feest op dat pleintje, want die hond was er altijd bij. Ik weet op dit moment zijn naam niet meer en ik durf er ook niet naar te gokken; misschien komt dat nog, ik zie hem nog over het pleintje hollen in combinatie met alle aanwezige kinderen.
Op een gegeven moment was de hond weg. Naar het asiel op de Polderweg. Dat was een ramp voor Bernard. Wij zouden daar wat aan gaan doen en de hond terughalen. Wij in de avond op weg naar de Polderweg. Daar aangekomen was het een pandemonium van hondengeblaf. Bernard had nog het idee gehad dat hij de blaf zou herkennen, maar dat bleek toch niet echt mogelijk. We hebben nog even het hek beklommen, wellicht voor de vorm. maar zagen toch al gauw het hopeloze van onze zoektocht in en gingen met de staart tussen de benen op huis aan. Dit was een heel droevig gebeuren, een totale mislukking. Ik meen dat wij toen ongeveer 11 waren; als ik er aan terug denk krijg ik nog een dikke keel, maar ik heb de indruk dat het voor Bernard bepalend is geweest voor zijn verdere leven.
Nu begrijp ik het wel dat een hond in dat huisgezin voor een vrouw alleen misschien een te hoog gegrepen uitdaging was, maar toen vond ik het een klotestreek en dat vind ik nu eigenlijk nog. Hoe deze hond zich had aangepast aan beide broertjes, vind ik nog steeds een soort wonder. En dat voor een poedel.
Ruud Greeff

Wat leuk te lezen dat je de familie ook goed kende . Bernard was mijn vriendje en ik kwam daar regelmatig over huis zelfs toen ik met iemand anders getrouwd was . De moeder was Engels die zijn vader in de oorlog had ontmoet in Falmouth Engeland . Hij was toen kapitein op de koopvaardij en later nog geridderd voor zijn diensten in de oorlog . Maar het vervelende was dat toen Harmen geboren werd hij nog een vrouw in Holland had met ook een zoon die Harmen heette . Ook Bernard is in Engeland geboren . Na zijn scheiding is de oude Harmen Heida getrouwd met Barbara Blight en zij gingen wonen in Friesland . Daar zijn Clive ( die trouwens jong is overleden ) hij was de rustigste van alle jongens . Johnny was de jongste van de jongens daarna kwam er een meisje Sonja . Kort daarna zijn de ouders gescheiden omdat de oude zeerover inmiddels een kind had verwekt bij zijn nicht . De scheiding is erg moeilijk voor de moeder en de jongens geweest . Zij in een vreemd land met 5 kinderen . Harmen is vrij jong naar zee gegaan . Zijn vader had inmiddels een eigen schip . Later is ook Bernard naar zee vetrokken de rede ! hij kon het niet echt met zijn moeder vinden . Ondanks zijn afkeer van de zee is hij toch gegaan . Zo half jaren 60 ben ik het contact verloren . Wel heb ik ooit ik dacht jaren 80 nog eens telefonisch contact gehad met Johnny . Hij was op een keer aan het werk bij mijn oom en tante op de Weesperzijde ( boven Hesp ) en zo kwam het . Zoals ik al aangaf is Clive niet oud geworden . Harmen en Bernard wonen dacht ik in Friesland en Sonja Amsterdam . De oude Harmen Heida is erg oud geworden dik in de 90 toevallig las ik zijn overlijdens advertentie in de krant en keek er van op dat hij zoveel onderscheidingen had . De kerstdagen bij de familie werden altijd op zijn Engels gevierd en was voor mij als enig kind in die grote familie een feest . Ik heb zelfs mijn poëzie album nog die ik eind jaren 50als kerstcadeau van moeder Heida kreeg met ook versjes van de jongens erin . Ik heb hele goede herinneringen aan de familie en vind het erg leuk nu door jou over hen iets te lezen .
Met vriendelijke groeten Ria

De broertjes Heida

Dit als reactie op het verhaal van Ria omtrent de fam. Heida. Waarschijnlijk is dit niet echt de goede plek, maar ik zou niet weten waar ik het anders zou moeten zetten.

Tja, de broertjes Heida.
Laat ik het zo zeggen, je kon er de oorlog mee winnen. En mocht dat niet lukken, dan kon je die oorlog met hun overleven. Ik heb het dan voornamelijk over Harm en Bernard. Johnny deed op dat moment nauwelijks mee, hij was te jong. Terwijl Johnny af en toe mee mocht doen, was Clive nauwelijks in beeld, om van zijn kleine zusje maar niet te spreken. Die heb ik alleen maar waargenomen in de tobbe in de keuken.
Harm was de oudste en vermoedelijk ook de baas. Bernard was een vechtersbaas, die er niet van opkeek als je wat groter was. Met Harm als oudere broer was dat waarschijnlijk ook niet te vermijden.
Harm was ouder dan ik, ik denk 1 of 2 jaar. Bernard zat bij mij in de klas op de Abraham van Riebeeckschool. Op de een of andere manier konden wij het goed met elkaar vinden. Het was niet altijd pais en vree, maar over het algemeen ging het goed. Het merkwaardige was dat ik zowel met Harm als met Bernard omging, of soms met beiden. Hoe dat precies in zijn werk ging weet ik niet meer, want vaak gaat dat niet goed.
Ik woonde op het Buitenrustpad en de broertjes Heida in de Manenburgstraat en in het midden van beide straten had je het pleintje, waar alles gebeurde. Daar was een zandbak, een paar speeldingen en enkele banken; als ik mij goed herinner, drie stuks. Dat pleintje was van groot belang want dat was de plek om samen te komen.
De familie Heida had op een gegeven moment een hond, een poedel. Dat vond ik toen de lulligste van alle honden, maar deze was van een ander kaliber. Dit was net zo’n kwajongen als de broertjes en het was altijd feest op dat pleintje, want die hond was er altijd bij. Ik weet op dit moment zijn naam niet meer en ik durf er ook niet naar te gokken; misschien komt dat nog, ik zie hem nog over het pleintje hollen in combinatie met alle aanwezige kinderen.

Op een gegeven moment was de hond weg. Naar het asiel op de Polderweg. Dat was een ramp voor Bernard. Wij zouden daar wat aan gaan doen en de hond terughalen. Wij in de avond op weg naar de Polderweg. Daar aangekomen was het een pandemonium van hondengeblaf. Bernard had nog het idee gehad dat hij de blaf zou herkennen, maar dat bleek toch niet echt mogelijk. We hebben nog even het hek beklommen, wellicht voor de vorm. maar zagen toch al gauw het hopeloze van onze zoektocht in en gingen met de staart tussen de benen op huis aan. Dit was een heel droevig gebeuren, een totale mislukking. Ik meen dat wij toen ongeveer 11 waren; als ik er aan terug denk krijg ik nog een dikke keel, maar ik heb de indruk dat het voor Bernard bepalend is geweest voor zijn verdere leven.

Nu begrijp ik het wel dat een hond in dat huisgezin voor een vrouw alleen misschien een te hoog gegrepen uitdaging was, maar toen vond ik het een klotestreek en dat vind ik nu eigenlijk nog. Hoe deze hond zich had aangepast aan beide broertjes, vind ik nog steeds een soort wonder. En dat voor een poedel.

Ruud Greeff

I lost the way completely!

Karin schrijft over een foto van Hanneke
Erik schrijft over een foto van Karin en Adrie de Hont
Karin krijgt deze foto
En vervolgens schrijft Karin aan Karin dat ze Adrie niet kent....
Of was het Hanneke...
Of is dat Nieuw Zeeland nou ECHT de omgekeerde wereld?
In dat geval rest slechts het raadsel van de herfstachtige groet uit... Holland!?!
Wel lekker, zo'n raadseltje want het is sowieso rotweer!

Re: Re: klasse foto abraham van riebeek school

Erik Bouwman:
Karin McKenzie Karstens:Wat leuk om heel toevallig de klasse foto te zien en hoeveel ik er nog van kan herinneren!!!Myn naam was Karin Karstens,(links eerst rij) Ik woon all 51 jaar in New Zealand dus het was fantasties voor mij om deze foto te vinden, Well done Hanneke!
Zo zie je maar hoe klein de wereld geworden is. Vond laatst nog een foto van je waarop je in Frankendael danste met Adrie de Hont... ach, dat waren nog tijden!
Zonnige groet

Hallo Karin,

Leuk om te horen dat de foto herinneringen bij je oproept.
Indertijd was het bijzonder toen jullie met het gezin gingen emigreren.
In de klas waren er niet meer die dat deden.
Je schrijft dat je mij en Adrie de Hont op een foto hebt staan. Ik herinner mij daar niets van.
Ik ken de naam ook niet. Misschien een verwisseling ?
Nogmaals bedankt voor je reactie en herfstachtige groeten uit Nederland,

Re: Re: Klassefoto Abraham van Riebeeckschool,Reunion?

Hello Hennie,
Als er eens een class reunion georganiseerd word zou ik daar graag van hooren en mischien de kans hebben om daar aan mee te doen.
Mijn email is klmmckenzie@hotmail.com
Kind regards, Karin

Klasse foto

Erik bedankt voor het reply
Wow! Frankendael, weer zo veel herinneringen!
Kind regards, Karin

Re: klasse foto abraham van riebeek school

Karin McKenzie Karstens:
Wat leuk om heel toevallig de klasse foto te zien en hoeveel ik er nog van kan herinneren!!!
Myn naam was Karin Karstens,(links eerst rij) Ik woon all 51 jaar in New Zealand dus het was fantasties voor mij om deze foto te vinden, Well done Hanneke!

Zo zie je maar hoe klein de wereld geworden is. Vond laatst nog een foto van je waarop je in Frankendael danste met Adrie de Hont... ach, dat waren nog tijden!
Zonnige groet

klasse foto abraham van riebeek school

Wat leuk om heel toevallig de klasse foto te zien en hoeveel ik er nog van kan herinneren!!!
Myn naam was Karin Karstens,(links eerst rij) Ik woon all 51 jaar in New Zealand dus het was fantasties voor mij om deze foto te vinden, Well done Hanneke!

Inloggen - G.Korver

Beste heer Korver,

U hoeft niet in te loggen om te kunnen reageren. Zoals u ziet heeft u zelf al een reactie geschreven. Mocht u een verhaal + het liefst natuurlijk een foto hebben mail ons dan geheugenvanoost@amsterdammuseum.nl

Jo Haen
redactielid Geheugen van Oost