Het Volkstuincomplex deed zijn naam eer aan: ‘Vredelust’, waar vooral bewoners van de wetbuurt genoten van hun eigen tuintje. Maar de volkstuin kende wel een actieve sociale vereniging. Eén van de activiteiten was de jaarlijkse uitvoering van een knallende revue, een bonte avond met muziek, sketches, zang en dans in het St. Willibrordusgebouw naast de gelijknamige kerk aan de Ceintuurbaan. Ook dat gebouw bestaat al lang niet meer.
De repetities werden gehouden in een houten speeltuinclubgebouw in de Fahrenheitstraat. Vanaf een jaar of 11 maakte ik deel uit van een balletgroep onder leiding van Martha Heijboer dat diende ter opsiering van die revue.
Hoe een Betondorper tussen de Wetbuurters terecht kwam? Na de oorlog kreeg mijn vader een baan als fitter bij de Gemeente Waterleiding Amsterdam. Een van zijn collega’s was de heer Heijboer, Als ze in de buurt op karwei waren kwamen ze tussen de middag hun broodje opeten bij mij thuis. Daar vertelde Heijboer, dat zijn dochter Martha een balletgroepje had en misschien was dat wel wat voor de kleine meid. Nou, daar had ik wel oren naar. Hij beloofde dat hij het bij zijn dochter zou aankaarten.
En toen bleef het lange tijd stil, totdat mijn moeder heel geheimzinnig deed en mij meenam voor een fietsritje. Eindbestemming bleek de Fahrenheitstraat te zijn. Ik snapte er niets van waarom naar deze bestemming, maar dat alles bleek in het geheim bekonkeld te zijn. Ik was totaal overdonderd en daarom kan ik het me nog zo goed herinneren hoe toen mijn entree was in de ‘balletzaal’ waar een achttal meisjes en twee jongens een dansje oefenden voor de grote revue. Ik werd er meteen maar tussen gezet en voelde me echt als een bok tussen al die getrainde balletleerlin
Al gauw vond ik het hartstikke leuk om mee te doen en een paar jaar later kwam ik bij de gevorderde groep. De repetities voor de jonge kinderen was van 19.00-20.00 u. Ik kan me niet herinneren dat ik na die eerste keer ook gebracht werd, maar ik denk dat ik toch de lange rit in mijn uppie door de Kruislaan en langs de begraafplaats op de fiets naar Betondorp aflegde. Hoe eenvoudig was het toen nog in die tijd. Je moet er nu niet aan denken een jong kind zo alleen te laten gaan. Gelukkig mocht ik mijn vriendin introduceren zodat ik niet langer alleen hoefde te fietsen.
De vereniging organiseerde ook het sinterklaasfeest in dit gebouw. Er werd echte chocolademelk gekookt. Grote pannen vol. Ons balletgroepje had daarvoor een toneelstuk naar het sprookje Sneeuwwitje ingestudeerd. We speelden natuurlijk kabouters en zongen daarbij de liedjes uit de film maar wel met aangepaste Nederlandse tekst.
Aan het gebruik van deze locatie kwam omstreeks mijn 14de jaar een grote verandering. Er was namelijk een mooi clubgebouw verrezen op het Volkstuincomplex zelf. Eindelijk een eigen plek voor de activiteiten
Lees verder:
Eindelijk een eigen plek voor activiteiten Volkstuinvereniging Vredelust.
