Sluitingstijd
Om zes uur ging Drahmann & Co aan de Linnaeusstraat 14, mijn vaders winkel, dicht volgens een vast ritueel: mijn vader haalde uit het kelderportaal een grote plank - het 'luik' - en plaatste het voor de glazen winkeldeur. Dan pas werden de grendels - de 'knippen' - erop gedaan en tenslotte werd de sleutel tweemaal omgedraaid. Als er dan nog een klant naar binnen wilde, had zij pech. Op haar kloppen werd niet gereageerd en door het luik kon ze toch niet zien dat het personeel nog in de winkel was.
Uitzonderingen
Het kritieke moment was natuurlijk het moment waarop het luik er al voor was, maar de deur nog niet op de knip zat. Er waren altijd klanten die juist dat moment schenen uit te kiezen om nog iets te kopen. De klant duwde de deur een beetje open en mijn vader duwde de deur een beetje dicht, stak zijn hoofd om de deur en zei: "Morgen om negen uur bent u de eerste, mevrouw." En duwde vervolgens de deur definitief dicht. Maar er waren uitzonderingen: de beroemdste maakte ik mee op de woensdag voor Hemelvaartsdag. 's Avonds om acht uur ging de telefoon: een klant was vergeten een wit lint te kopen voor haar dochtertje. Ze mocht langskomen. De reden? De volgende dag was het Eerste Communie en "Je kunt zo'n kind toch niet zonder strik in haar haar door de kerk laten lopen." bromde mijn vader terwijl hij weer achter zijn bord plaatsnam.
bron: www.geheugenvanoost.nl