Wiebe van der Schaaf

Leuk zo'n verhaal over de fietsenstalling. De man van de fietsenstalling heette Ome Piet de Bray. En hij heeft de stalling nog heel lang gehad. De meiden van de paraplufabriek "Limburgia" verderop, die daar hun fiets overdag stalden. Hij zorgde er dan weer voor dat de fietsen om vijf uur weer buiten stonden dat de meisjes ze weer konden ophalen. De stalling was geopend van 7 uur 's morgens tot 11 uur 's avonds. En op zondag 's morgens een half uur en 's avonds een half uur.
Hij had daar ook een reparatiewerkplaats waar fietsen en brommers werden gerepareerd. Aanvankelijk beneden in de kelder en later op de begane grond. Je moest wel een trappetje van 5 treden op om er te komen. Dat was soms lastig de fiets erop en eraf te krijgen, maar dat wende gauw genoeg. Erop moest je de fiets tillen en eraf aan het voorwiel laten zakken. Voor de brommers was een soort geul getimmerd waarover de zwaardere vervoermiddelen naar boven werden geduwd.
Ome Piet woonde met zijn gezin boven de stalling en wij woonden daar weer boven op twee en drie hoog. Ik heb jaren bij Ome Piet in de stalling gewerkt in mijn vrije uurtjes waarop ik niet naar school hoefde. Dus op de woensdag- en zaterdagmiddag en in de vakanties. Een geweldige tijd en een heel fijne buurt was het toen. Ome Piet had een hond en die heette Beertje kan ik mij nog herinneren. Dat was een grote witte hond met krullend haar die lekker tekeer kon gaan.
Het was inderdaad een stalling waar veel fietsen stonden. In wat eens de tuin was, was een loods gemaakt waarin de fietsen onder en boven in de rekken stonden. Dan had je nog een donkere gang en een kelderruimte daarachter waar ook nog fietsen stonden. Geweldig kon je daar ook spelen. Ome Piet gooide zelden wat weg, want je kon maar nooit weten of iets nog eens gebruikt kon worden. Onder de vloer had hij hier en daar een luik waarin de oude wielen en verbogen of kapotte frames van fietsen werden gemikt. Eens in de zoveel tijd kwam dan "Niek de Roetkikker" een oudijzermannetje en die dook onder de vloer om met het oude ijzer zijn bakfiets te vullen. Ik ken de man alleen met een zwarte snuit, hij zag er altijd vuil uit.
Ook kon je bij Ome Piet fietsen en brommers kopen. Tweedehands fietsen natuurlijk ook. Dat waren oude fietsen die werden opgeknapt. Ik mocht ze schuren en daarna schilderen. Er kwamen een paar nieuwe spatborden op en eventueel een nieuwe kettingkast en jasbeschermer en er was altijd wel een gegadigde voor de knappe tweedehands. Destijds werden er nog fietsen helemaal opgeknapt. Die werden dan tot het laatste schroefje uit elkaar gehaald. Het frame werd geschuurd en opnieuw gemoffeld ergens in de Bloemstraat, meen ik, in de Jordaan. Na een week of twee was het frame weer klaar en werd de fiets weer in elkaar gezet met hier en daar wat nieuwe onderdelen. Als hij dan glom dan kon de eigenaar hem weer ophalen. Moffelen kostte destijds de lieve som van zo'n Fl. 47,50. Kom daar nu eens om. Als tegenwoordig een band lek is wordt de fiets maar gelijk ingeruild voor een nieuwe. Een band plakken kost tegenwoordig niet meer 65 cent.
Zo komen de herinneringen weer naar boven. Ome Piet is 93 jaar geworden.