Hallo Kees,
Mooi stuk wat je geschreven hebt over de oude synagoge. Ik heb uiteraard de hele afbraak meegemaakt, want wij woonden er pal tegenover. Ik weet nog dat ik het als klein kind van 8 al sonde van zo'n mooi gebouw vond, maar toch ook erg spannend. Wij (mijn broers en ik) hebben ook volop gespeeld in de achtergebleven puinhopen. De opbouw van het "flatgebouw" was voor ons ook een opwindend schouwspel. Zodra onze eigen "wolkenkrabber" klaar was, waren wij misschien wel de eersten die met de lift omhoog gingen en van het riante uitzicht konden genieten. Niet dat het toegestaan was natuurlijk, maar dat maakte het des te spannender.
Het leukste vonden wij, dat we vanaf de flat zomaar bij ons thuis naar binnen konden kijken, ongekend.
Wij keken vanuit ons huis recht op de Polderweg, dus hebben ook als kind altijd kunnen genieten van het circus met z'n wilde dieren. Wij mochten altijd een kijkje nemen bij de hokken nog voordat het circus open ging, een hele eer. Ik vraag mij af of kinderen in deze tijd nog zo zouden kunnen genieten van de kleine voorrechten zoals wij die toen hadden. In die jaren was je toch niet zo veel gewend en was iets al snel "iets bijzonders".
Het "oude politiebureau" is nog een tijdje bemand geweest door mijn toenmalige vriend c.q. huidige echtgenoot, je kent hem... Jos. Als hij dan avonddienst had, belde hij mij even op. Hij ging dan een hapje eten in de kantine en ik stond voor ons raam, zo konden we naar elkaar zwaaien.
Och, het zijn de kleine dingen die het doen, zullen we maar zeggen. Alleen als je zelf nog klein of jong bent, zijn de kleine dingen soms zooooooooo groot. En nu we wat ouder worden, zijn het toch vaak weer de kleine dingen die het hem doen en da's maar goed ook. Maar Tweede Wereldoorlog of niet, ons Amsterdam is sowieso ons Amsterdam niet meer, of wel als je naar de kleine dingetjes blijft kijken?