Fina van der Weide
Ik was een jaar of 3 toen mijn vader me meenam naar Artis. Ik werd niet verwend met dat soort uitstapjes dus ik was er heel blij om.
Destijds zo ergens in 1966, mocht je nog voeren. Pinda's in de dop dus mee in een zak en vooral bij de apenrots was dat feest.
De olifanten waren toen al mijn favoriete dieren dus die kregen ook een deel en toen was de zak leeg.
Ergens in het park was ook een ezeltje. Een kleurig dekje op de rug en kinderen konden daar (ik meen tegen betaling) een ritje maken.
Ik keek het even aan en kreeg enorme medelijden met dat diertje. Soms waren er best grote kinderen die erop zaten, en in mijn denken, zakte het arme beest dan door.
Mijn vader vond het wel grappig en na een praatje met de man die bij het ezeltje stond, werd ik er pardoes opgezet.
Maar ja eigenzinnig was ik toen al, Ik wilde niet. En sprong eraf.
Mijn vader zei iets van dat het al geregeld was en ik moest. Toen zette ik het op een huilen. Nee ik wilde niet dat dat arme beest met mij moest lopen. Mijn vader vroeg wat ik dan wilde? Hij wilde die foto die gemaakt zou worden.
De man die erbij stond vond me raar, net als de andere kinderen die niet konden wachten om dat rondje te rijden.
Een compromis werd bereikt in de vrom van er even op zitten en lachen voor de foto. En dan mocht ik naast het ezeltje lopend het rondje doen. Ondertussen natuurlijk ook knuffelen.
Van de man kreeg ik een wortel om aan het ezeltje te geven. Die stond me trouwens blij aan te kijken. Tenminste dat voelde ik zo. Even geen kind, even rust.
Meer dan 53 jaar later op een dag in Artis, was ik getuige van een lief moment tussen een van de ezeltjes en de verzorger.
Gelukkig hoeven ze nu niet meer met een kind op hun rug rond te lopen.
Maar aan liefde geen gebrek
(eigen foto's gebruikt)
