NOCH EINMAL
sculptuur Stadsdeel Amsterdam Oost
dag Dineke,
Veel dank voor je mail en de vragen over het werk.
Heel goed. Ja, het werk heeft enige reizen achter de rug.
Ik zal er iets over vertellen.
Ik maakte dit werk https://www.henkvisch.nl/sculptures/1990/noch-einmal-2/
in 1990 voor een tentoonstelling in Duitsland, vandaar de Duitse titel.
Het is een werk, dat mij tijdens mijn leven begeleidt, ik maak er steeds weer één als ik een exemplaar verkoop. Het symboliseert mijn leven, het herinnert mij eraan dat ik leef: het been is een stap, het is mijn stap, eigenlijk de stap van iedereen. Een stap en nog één en nog één, enzovoort.
Het verbeeldt het leven dat doorgaat, wat er ook gebeurt. De titel 'Noch Einmal' doet mij eraan herinneren, mocht ik het ooit vergeten, nog een afgietsel te laten maken. De oplage is onbeperkt, maar het wordt na mijn dood niet meer gemaakt.
Het is een belangrijk werk voor mij. In elke overzichtstentoonstelling, klein of groot, toon ik dit beeld.
Het beeld is een kopie van het menselijk been. Maar het model voor dit beeld was Nefertiti, de echtgenote van de Egyptische farao Achnaton, die regeerde van 3352 tot 3338 jaar geleden. Nefertiti is bekend van de buste die Berlijn bewaard wordt, waar zij één kijkend oog heeft. Lang was niet bekend of dit een beschadiging was, maar zij had werkelijk maar één oog. Zij was van Armeense afkomst en was met haar moeder en zuster naar Egypte gestuurd als een geschenk aan de farao. Zij reisde, net als mijn been. Het ene oog, daar waar de meeste mensen er twee hebben, is net als het ene been, daar waar de meeste mensen er twee hebben. Haar geschiedenis geeft een nieuwe kijk op het Egyptisch Rijk, waar de vermenging van etnische groepen bijgedragen heeft aan de macht van het egyptische rijk.
Nefertiti heb ik opgenomen in mijn beeld, in de knie is haar gezicht te zien en het bovenbeen lijkt erg op haar zo specifieke Armeense hoofdtooi.
228 × 279 - notablebiographies.com
Het zal niet onmiddellijk het eerste zijn als men naar het werk kijkt, maar als je het eenmaal gezien hebt, zie je het steeds weer.
Dit is wat ik kan vertellen over het maken van dit beeld. Iedereen ziet of denkt natuurlijk wat hij/zij wil. De betekenis van een kunstwerk ontstaat volgens mij in de waarneming en niet tijdens het maken. Tijdens het maken ontstaat een verhaal.
Ik wilde al jaren een grote, monumentale versie van het werk maken en die gelegenheid kwam in 2009 ivm een opdracht van Ymere voor het Sint Jorisveld in Haarlem. Het was een geschenk van Ymere aan de stad Haarlem. De plaats hiervoor was een voormalig exercitie terrein bij een Kazerne. Dit ging echter niet door, wat wel vaker gebeurt. Het kwam weer terug in mijn atelier en toen is het beeld gaan reizen.
Het reizen past goed bij het beeld, omdat het een stap verbeeldt! Ik ben Ymere ook dankbaar, dat zij het toestond het beeld te laten reizen en op verschillende plaatsen te laten zien. Het werd tentoongesteld in Bad Homburg (Duitsland) in een Park en in Amersfoort. In Amersfoort waren er vele stemmen om het werk daar te behouden. Maar Ymere, zo begreep ik, wilde trouw blijven aan het idee dat het werk in de nabijheid van de bewoners van door hen gerealiseerde woningen te zien zou zijn. Uiteindelijk is het nu in Oostpoort. Ymere schonk het aan het stadsdeel.
Het beeld is goed verankerd, maar toch op weg.
Vriendelijke groeten
Henk Visch
voor info over mijn werk : www.henkvisch.nl
