De azijnzeikers van toen...

Mijn divan begint nu toch wel erg zuur te ruiken. Maar ach...na al die jaren ben ik er wel 'n beetje aangewend. Zo'n zelfde soort lucht, doet mij weer denken aan de zuurkar met daar achter een klein joden mannetje in een kort wit jasje (zijn venters kreet of liedje is mij ontschoten). Op zijn kar stonden houten kuipjes gevuld met het lekkerste zuur; uitjes, augurken, leverworst , en dat alles dreef in de azijn met kleine pepertjes en nog meer verschillende kruiden. Vaak moest ik met een schaal voor een kwartje zoetzuur halen ( van alles wat). Het mannetje voorzag de hele buurt van al dat lekkers. De volgende dag werd door de vrouwen en meisjes, maar in mindere maten door de mannen, al dat azijn door de plassers het riool ingespoten. Via de gaatjes in de putdeksels , kwam dan een natte wolk van azijnzeik de buurt in drijven. Deze zure zeik lucht ruik ik dus nog elke dag, maar ik ben nog steeds gek op 'n uitje!(??) Ga weer liggen...