Re: Trapveldje.

En of ik weet, waar Ütermohlen zijn fabriek in verbandmiddelen had staan.
Dat doet mij pijnlijk denken aan 1946.
Ik was vijf jaar oud en moest van mijn moeder een boodschap halen bij de drogist,
op een hoek vlak bij het Sumatraplantsoen. Zij gaf mij een grote boodschappentas mee en daarin een portemonneetje met een briefje.
De drogisten mevrouw keek mij eens onderzoekend aan en pakte onder de
toonbank vandaan een vierkant pakketje.
Zij keek schichtig om zich heen en toen snel een pakpapiertje om het pakketje heen, met een touwtje vast gebonden.
Nou dat vraagt om gezonde nieuwsgierigheid van een klein meisje. Nietwaar?
Het portemonneetje met wat wisselgeld, kreeg ik in de hand terug.
Vlak voor de Sumatraschool, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen.
Haalde het pakketje uit de tas en scheurde het papier plus de verpakking, eraf.
Wat ik toen zag, kon ik met mijn ogen niet geloven. Zoiets moois had ik nog nooit gezien. Het was wit met heel zacht soort netwerkje en daar tussen de mooiste
kleur roze die je maar kan bedenken.
Ik wreef het zachte netje, met het roze, tegen mijn gezichtje en voelde mij als een prinses met dit betoverende moois in mijn handjes.Zo zacht en zo mooi!
Thuis gekomen vertelde ik mijn moeder, helemaal onder de indruk, dat ik dit mooie ding had aanschouwd en vroeg haar, of ik er ééntje mocht hebben.
Nog nooit heb ik mijn moeder zo vreselijk kwaad gezien. Ook, omdat ik van louter
verrukking, het portemonneetje met wisselgeld, op straat, voor de school had laten liggen.
Zij smeet mij de deur uit en ondanks mijn gehuil en geroep door de brievenbus,
”Mama, Mama, ik wil naar binnen, ik zal het nooit meer doen”,ik kwam er niet meer in.
Zo heb ik urenlang voor de deur in het ijskoude portiek zitten huilen. Durfde ook niet naar mijn vergeten portemonneetje te gaan zoeken, want beneden voor het portiek lag een grote herdershond vals te blaffen. Die had mij meteen opgevreten, dat kreng!
Nee, ik was niet blij met de fabriek van Ütermohlen, want zonder deze fabriek,
had ik niet één van de zwartste dagen in mijn prille kinderjaren gehad. Kinderlogica!
En dan maar zeggen dat vroeger, geluk zo gewoon was.