Marieke Hartendorf kwam als jonge vrouw vanuit Nijmegen naar Amsterdam, aangetrokken door de hippiesfeer die toen over de hoofdstad was neergedaald. Een tijdje was ze zonder vast woonadres, dan weer eens in een kraakpand, dan een tijdje op een boot wonend of de nacht doorbrengend op een bankje, tot ze een relatie kreeg. Zij ging wonen bij haar vriend in Amsterdam West, vond werk en ze leek gesetteld.
In de winter van 1979 werd haar relatie echter verbroken en moest ze op stel en sprong het huis verlaten. Via het maatschappelijk werk kon ze een kleine etage in de Molukkenstraat krijgen :"een schattig minihuisje, met een huiskamertje aan de achterkant vanwaar ik uitkeek op de tuinen en balkons. Ik vond het heerlijk dat ik hoog woonde vanwege de lichtinval, want ik had ontdekt dat ik goed kan tekenen. Het huis paste me als een warme winterjas".
Marieke bleef 10 jaar wonen in dit huis,terwijl om haar heen in de buurt alles werd afgebroken bleef haar gedeelte van de straat staan. Ze was intussen haar tekentalent aan het ontwikkelen, zou naar de Rietveld Academie gaan, en ja dan heb je werkruimte nodig. Marieke schreef zich in voor nieuwbouw.
In die tijd vertrokken veel buurtbewoners uit hun huizen vanwege de renovatie en niet iedereen wilde of kon terugkeren naar de nieuwbouw. De overgebleven woningen werden verloot onder gegadigden die minimaal 10 jaar in de Indische buurt woonden. Marieke zette een kruisje op de plattegrond bij de woningbouwvereniging, ze had een hoekpand op de 3e verdieping gezien met veel lichtinval.
In augustus '89 hielp Marieke een vriendin die ging bevallen en na 3 nachten zonder slaap opende ze haar huisdeur in de Molukkenstraat: er lag een brief van de woningbouwvereniging dat ze precies die woning toegewezen had gekregen die ze aangekruist had. Uitgeput en dolblij liep ze de trap op, ze hoorde de telefoon gaan. Het bleek haar zusje te zijn met de mededeling " ga even zitten want ik heb slecht nieuws, mama is terminaal ziek ". Haar moeder heeft de nieuwe woning niet meer gezien.
In deze achtbaan van emoties verhuisde Marieke naar de hoekwoning in de Niasstraat.De buurt was in afbraak, in die tijd werden oude huizen niet opgeknapt maar vervangen door nieuwbouw. "Ik vond het toen wel griezelig in de buurt, overal bouwputten, containers en slooppanden. Als ik op straat liep had ik vaak het gevoel dat er iemand achter me liep. En mijn huis vond ik aanvankelijk wel erg groot. net als het trappenhuis waar wel 15 deuren op uitkomen". Toch wende het snel na de eerste winter, Marieke maakte de opleiding aan de Rietveld Academie af en verwerkte veel van haar emoties in haar kunstwerken. Nu zou ze niet meer weg willen, al zijn de vele trappen een bezwaar geworden doordat ze aan spier reuma lijdt. "Maar tenslotte staat er niemand met een stopwatch te meten hoe lang ik over de klim doe en je kan altijd meer dan je denkt".
Dit verhaal hoort bij een serie winterverhalen, lees bijvoorbeeld ook:
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/48526
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/48122
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/48345
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/48262
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/48568
