Farzana kwam in de winter van 1993 vanuit Pakistan naar Nederland en was niet voorbereid op de kou. Thuis was ze gewend vanuit een huis waar alles openstaat gewoon naar buiten te gaan; de temperatuur buiten en binnen maakt niet veel uit. In Amsterdam ging ze de eerste keer vanuit haar verwarmde huis zonder jas de straat op, tot verbijstering van haar man. Maar dat lesje leerde ze snel.
Inmiddels was ze in 1995 in de Indische buurt komen wonen en haar oudste dochter- toen 4 jaar oud - ging voor het eerst naar de Kerstviering van de basisschool. Tijdens het kerstdiner kreeg dochter Sarah een kaarsje mee, zo'n waxine lichtje op batterijen. Thuis vroeg ze om een aansteker, die ze natuurlijk niet kreeg. Farzana is zelf dol op kaarsen, maar kende niet de 'nep' kaarsjes.
Sarah had inmiddels een batterij gevonden en haar kaarsje brandend op haar bed gezet. Groot was de schrik van Farzana, die dacht dat het bed elk moment vlam zou kunnen vatten en boos scheldend het kaarsje oppakte. Haar dochter lachte haar heel hard uit en later moest Farzana er ook om lachen.
De 2 jongere kinderen zijn ook naar de Valentijn School gegaan en hebben ook steeds met het kerstdiner een kaarsje meegekregen, maar toen wist hun moeder beter.
Overigens is er jaren later wel degelijk een door het jongste kind gesticht brandje ontstaan, op het balkon waar Farzana de oude kranten en folders bewaart. Sarah was toen 9 en heeft de brandweer gebeld, die het brandje geblust heeft.
Sindsdien heeft Farzana altijd de jongste met zich mee genomen, ook voor het snelle boodschappen doen vlak bij. "Zij is altijd de ondeugendste geweest ".
Dit verhaal hoort bij een serie "winterverhalen" Lees bijvoorbeeld https://geheugenvanoost.amsterdam/page/48501
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/48122
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/48345
https://geheugenvanoost.amsterdam/page/48262
