De razzia’s

Het zal in 1942 zijn geweest dat de razzia’s bij ons in de buurt begonnen. De straat werd met rollen prikkeldraad afgezet en afgesloten (bij de Transvaalkade, de Colensostraat, de Kraaipanstraat, de Transvaalstraat en het Krugerplein). Niemand kon meer weg. Achter het prikkeldraad stonden de overvalwagens, vooral op het Krugerplein.
Vervolgens werd er willekeurig een man van de straat geplukt, die moest zorgen dat alle bewoners beneden in de portalen kwamen te staan. Dat was voor degene die deze opdracht moest uitvoeren een vreselijke opdracht, vooral ook omdat niet iedereen even snel meewerkte. Je zag die man lopen met een geweer in zijn rug. Volgens mij was het mijnheer Klein. Het zweet liep over zijn gezicht. Met al zijn angst moest hij de mensen oproepen naar beneden en naar buiten te komen. Veel bewoners reageerden van: “Nou en dan, wat staat die er nou, zo’n buurman”. De mensen moesten daarna ook in de overvalwagen, waar ook niet iedereen even snel aan meewerkte. Het gaf allemaal een hoop emotie. Ik ben ook een keer, samen met mijn zusje, met de overvalwagen naar het Muiderpoortstation afgevoerd. Daar kregen we gelukkig te horen dat we weer naar huis konden. Vanwege het gemengde huwelijk van mijn ouders werden wij niet gedeporteerd.

Maar de razzia’s bleven maar doorgaan, door de hele buurt, de Transvaalbuurt. Ze kwamen ook regelmatig weer terug bij ons in de straat. Zo zijn mijn moeder en wij, de zusjes, nog een keer in een overvalwagen terecht gekomen. Mijn zusje en ik werden er vrij snel weer uitgehaald. Dit gebeurde allemaal kort voor mijn broertje werd geboren. Mijn moeder maakte toen zo veel lawaai dat ook zij weer uit de overvalwagen werd gezet. Blijkbaar had de Grüne Polizei geen behoefte aan een dergelijke situatie. Lees ook: Mijn broertje wordt geboren.