D.G. Papegaaij
Frits Slicht
Bij ons in de Schalk Burgerstraat werd goed op elkaar gelet. Als je iets uithaalde wat niet door de beugel kon, kon je best een pets om je oren krijgen van de buurvrouw.
Dat er goed op je werd gelet, kon ook haast niet anders. De mensen hadden, zeker in die tijd, nog geen TV (bestond nog niet) en maar heel zelden een radio. Mensen, vooral de moeders, hingen een groot deel van de dag uit het raam. Ze kletsten met elkaar, er werd op de eigen maar ook op de andere kinderen gelet. Wat ook gebeurde, was dat men samen de matjes klopte. Dat mattenkloppen moest trouwens in de ochtend gebeuren. Er stond een vastgestelde tijd voor die werd gecontroleerd door de politie. Als je het later of eerder deed dan de vastgestelde tijd kon je een bekeuring krijgen.
Spelen deed je ook veel samen. Voetballen natuurlijk, maar ook pinkelen. Voetballen kon ook wel op het opgespoten land aan de andere kant van het houten bruggetje (zeg maar de richting van de Watergraafsmeer). Daar liep je in ieder geval niet het risico dat de bal door de ramen ging.
Pinkelen deden we wel in de straat. Je had daar een putdeksel voor nodig en een harde ondergrond. Lees ook het verhaal: Pinkelen van Ies Jacobs. Greetje deed trouwens ook wel eens mee, het was niet alleen een spel voor jongens. Greetje was wel eens kwaad op mij, want als ik op de put stond, kon ze nooit met het pinkeltje de put raken.
Overigens haalde ik ook wel eens kattenkwaad uit, ook in de tuinen achter de woningen. Vroeger kon je daar zo komen en kon je helemaal achterlangs. Tegenwoordig zijn de doorgangen in de Kraaipanstraat en de Colensostraat dichtgemaakt.
Greetje
Na de oorlog mocht ik helemaal niet meer op straat spelen. Mijn moeder had toen de smoes dat nette meisjes niet op straat speelden. Eigenlijk wilde ze gewoon dat ik thuis bleef en naast haar op de bank zat.
