Van 100 paaseieren en de moeder van Pipo de Clown

Het zal rond 1976 zijn geweest, toen onze Turkse buurman mijn moeder verraste met 100 eieren vers van de boer.
Hij zei jij toch Pasen vieren met eitjes, deze voor jou! Hij nam eenzelfde aantal mee naar boven naar zijn vrouw, die er vast heel veel heerlijkheden mee maakte. Maar ja mijn moeder dacht wat moet ik met 100 eieren, ze had er net 20 gekocht op de markt. Ze wilde er eerst nog wat weggeven, maar iedereen had zelf wel eieren in huis gehaald. Ze zette ze even in de keuken en dacht ik verzin wel wat. Nou was het de zaterdag voor pasen en ik liep verveeld rond. De meeste vriendjes waren weg, en hoewel ik me prima alleen kon vermaken, lukte dat die dag niet. Mijn moeder riep tientallen keren dat ik in de weg liep en toen zag ze het licht. Ze riep mij en zei, we gaan paaseitjes schilderen. Ze zette de grote pan op het gas en met 20 per keer kookte ze alle eieren. Daarna werden ze gekoeld in koud water. Ondertussen werd er gebeld en kwamen 2 vriendinnetjes vragen of ik kwam spelen. Toen ik vertelde wat ik ging doen, wilden ze wel helpen en mijn moeder vond het prima. Hoe meer zer meehielpen hoe sneller het klaar was.

Na een paar uur stonden de bakjes vol met vrolijk gekleurde eitjes, boeven stonden naast prinsesjes en veel olijke kopjes knipoogden je tegemoet.
Maar wat nu? De vriendinnetjes kregen er elk 10, maar toen waren er nog 80 over. Want zelf zouden we zoals de traditie bij ons was, 's avonds nog een 6 tal eitjes beschilderen. Kunnen we ze niet weggeven aan de mensen in het ziekenhuis, opperde een vriendinnetje, want dat hadden we ook gedaan met de Palmpasen takken. Mijn moeder belde, maar nee hoe lief ook dat wilden ze niet. Toen belde ze het Flevohuis, en daar vonden ze het juist een enig idee. Dus met zijn drietjes en tassen vol eieren liepen we er voorzichtig heen.

Een verzorgster liep met ons mee en zei waar we aan mochten kloppen. Ik denk ze zocht alleen echt leuke mensen uit, want iedereen was blij met ons. En als er een eitje was uitgezocht, werd ons vaak een snoepje aangeboden. Uiteindelijk klopten we op een deur en daar was een lieve oude dame, ze nodigde ons binnen en keek lang naar alle eitjes. Uiteindelijk koos ze een eitje dat op een clown leek. Deze wil ik zei ze die lijkt op mijn zoon, hij komt zo, hij zal hem mooi vinden. En ja even later ging de deur open en kwam een man binnen. Hij keek verbaasd naar ons. Zijn moeder kreeg een kus en ze zei , kijk eens wat ze kwamen brengen, het lijkt wel wat op jou. Wij begonnen te lachen, want die man leek helemaal niet op een clown.
Weet je wie dat is vroeg de vrouw? Wijzend op de man. Nee we kenden hem niet. Dat is Pipo de Clown zei ze. Pipo? Die man was pipo? We keken lang maar we geloofden het echt niet. Toen riep hij Sapperdeflap en ja dat was de stem van Pipo. We hebben nog een klein kwartiertje zitten praten met een glaasje ranja. En bij het afscheid kregen we een mooie foto van hem als clown. De hele weg naar huis waren we opgewonden, wij hadden pipo gezien. Thuis heb ik er zo vaak over verteld, dat mijn ouders de naam Pipo niet meer konden horen. Maar altijd als ik hem op de tv zag daarna, moest ik denken aan die Pasen.