Fina van der Weide
Mijn vader ging graag langs de vuilnisbakken om te kijken of er iets leuks bijstond. Een morgenster noemen ze dat. Al deed mijn vader het meest 's avonds laat.
Hij werkte destijds nog bij de NDSM en ging elke ochtend op zijn fiets van onze woning in de 1e Atjehstraat naar de NDSM in Noord.
Ik was een jaar of zes dus het verhaal zal zich rond 1968/69 afspelen.
Mijn vader stapte zoals elke ochtend om half zeven op zijn fiets. Hij reed de straat uit, maar op de hoek viel zijn oog op een enorme emmer witsel die bij het vuil stond. Hij kon het niet laten, hij moest even kijken.
De emmer was loei zwaar en zo te voelen nog helemaal vol. Die is mooi voor de gang, die heeft een nieuwe laag nodig dacht hij. Maar in plaats dat hij even terugreed om hem thuis te zetten, bond hij hem achter op zijn fiets en nam hem mee naar zijn werk.
Daar aangekomen, kwam hij erachter dat de emmer niet in zijn kastje pastte. Hem erbuiten laten staan durfde hij niet. Want iemand zou hem dan vast inpikken. Nee hij sleepte zijn hele werkdag die emmer mee. 's Avonds kwam hij moe maar blij thuis met zijn emmer. Mijn moeder mopperde wel wat, maar ergens was ze ook blij want ze hield van een fris huis.
Na het eten ging mijn vader de emmer openmaken. Maar zo makkelijk ging dat niet. De buurman zag mijn vader bezig en die vroeg of hij als hij even hielp ook een litertje kon krijgen?
Natuurlijk, zei mijn vader ook zonder hulp krijg je die wel.
Samen waren ze echt wel een half uur bezig, im de deksel eraf te krijgen.
Toen dat eindelijk lukte, verwachtten we een juichkreet. Maar in plaats daarvan hoorde ik een partij scheldwoorden die ik nog niet eerder gehoord had. Nieuwsgierig liep ik naar de tuin. Mijn vader stond beteuterd te kijken, en de buurman had de slappe lach. Helemaal toen mijn vader zei dat hij dat kreng de hele dag had meegesleept.
Ik snapte er niets van, tot ik een blik in de emmer kon doen. Niets geen witsel, de hele emmer zat vol met glas scherven.