Mijn eerste baantje

Mijn eerste baantje

Ha Corrie,

Ik schreef al verwacht geen Doutzen Kroes-achtige glamour, maar bij mij moest je al helemaal niet zijn voor creatieve uitingen als het maken van corsages en andere versierselen want dat talent had ik gewoon niet. Broddelwerkjes, daar was ik goed in, als kind al, lees maar in mijn verhaal over de tranenkousjes waarvan hierboven een link staat.

Bij mij zat het creatieve meer in mijn hoofd. Ik schreef denk ik wel honderden verhalen en opstellen, waar zijn ze allemaal gebleven? Mijn moeder was niet zo van het 'bewaren', ze vond het onzinnig tijdverdrijf.  Net als het toneelspelen en dansen dat ik graag deed.

Gelukkig dachten ze er op school anders over. Ik heb heel wat uren besteed aan het instuderen van dansjes en al of niet zelf bedachte toneelstukjes, daar kreeg ik op de Montessorischool alle gelegenheid toe en ik wist dat uiteraard uit te buiten.

Thuis moest ik verplicht breien omdat mijn moeder dacht dat ik zonder die bezigheid geen huishouding zou kunnen bestieren. Een goede moeder moest al die vaardigheden bezitten, nou die bezat ik niet en nog steeds niet. Nooit meer een breinaald in mijn handen gehad. 

Wat niet wil zeggen dat ik geen bewondering heb voor creatieve handen, maar ik heb helaas twee linkerhanden.  

Dus ja, voor mij was het een uitkomst om uren op een schommel te zitten, of een schilderij te maken, of zogenaamd naar school te lopen en ik verdiende er nog wat mee ook.

De werkzaamheden die ik thuis moest verrichten, koper poetsen, plintjes stoffen, afwassen en strijken brachten niets op, die hoorden er gewoon bij.

Later heb ik als zaterdag- en vakantiehulp nog wat bijverdiend bij V en D, wat ook al geen succes was, want ik was te eerlijk en zei het gewoon als iets echt niet stond.  

Wel werd ik ingezet als spionne, jaja, door de directeur himself. Ik weet niet eens of ik dat  al eens heb opgeschreven voor Het Geheugen van Oost, misschien mijn volgende verhaal?

Maar wat is de moraal die geldt voor ons beiden? We hebben van deze reacties toch weer een verhaaltje gemaakt!

Liefs van Anneke

Een aanvullend inkomen...

Dag Anneke,

Wat heb je weer een mooi verhaal en wat was je een bofferd. Gevraagd om fotomodel te worden wij Maison de Bonnetrie en nog goed verdienen ook. Welk meisje zou dat in die tijd, en nu ook nog, niet graag willen?

Door jouw verhaal realiseerde ik mij opeens dat ik in dezelfde tijd (wij zijn even oud of jong, wat je wilt) mijn eerste eigen onderneming had. Nooit heb ik het zo betiteld en zonder jouw verhaal had ik er misschien ook nooit meer aan gedacht. 

Ik kreeg wel zakgeld, maar niet veel. Op de lagere school deed ik op zaterdagmiddag boodschappen voor mijn oma en verdiende daar twee dubbeltjes mee. Af en toe nam ik voor oma's buren een recept mee naar de apotheek, waar ik op weg naar school langs kwam. Als ik uit school kwam kon ik de medicijnen ophalen en bij oma's buren afgeven. Ook daar kreeg ik een dubbeltje voor en dat op vrij regelmatige basis want de medicijnen moesten natuurlijk herhaald worden. De buren waren er blij mee, want de apotheek was minstens een kwartier lopen van hun huis. Het was in de vijftiger jaren geen enkel probleem om je medicijnen door een kind te laten halen. Kom daar nu maar eens om.

Goed, ik ging naar de HBS, Derde 3, oma's boodschappen werden door mijn zusje gedaan en hoe het met de medicijnen geregeld werd weet ik niet. Mijn zusje zat op een andere school en kwam niet in de buurt van de apotheek. Mijn moeder heeft vast mijn zakgeld een beetje verhoogd, misschien wel naar twee of drie kwartjes per week. Ik was heel zuinig, maar denk dat ik er toch niet van kon rondkomen, want alle cadeautjes voor verjaardagen of sinterklaas moest ik zelf betalen. En toen kwam het idee voorbij om corsages te gaan maken. Misschien had ik het wel in een tijdschrift gelezen. In die tijd werd heel veel zelf gemaakt. Ook cadeautjes.   

Ik startte dus ongemerkt mijn eigen bedrijf. Het beginkapitaal bestond uit afgedankte gekregen nylon kousen, want kousen wilden nog wel eens sneuvelen. Vermoedelijk is  het startkapitaal mijn opgespaarde zakgeld geweest. In een oude pan kookte ik de kousen in Lintje textielverf om ze een mooie kleur te geven. Van bloemendraad, heel dun ijzerdraad, boog ik bloemblaadjes en overtrok die met stukjes gekleurde kous. Voor het hartje reeg ik kleine kraaltjes aan een stukje ijzerdraad en boog dat om. Alle ijzerdraad uiteinden werden in elkaar gedraaid en omwonden met groen gutta perchaband dat ik kocht in een kunstnijverheidswinkeltje op de Hogeweg . Als afsluiting werd er een corsagespeldje aan gemaakt. De zaak floreerde zodat ik envelopjes van een soort ongekleurd vliegerpapier kon kopen en mijn producten keurig verpakt af kon leveren. Op de gratis verkregen nylonkousen na alles zelf betaald.    

Hoe lang ik de corsages gemaakt heb en wat ik ermee verdiende weet ik niet meer.

Toen de familie na voorzichtige aankopen voorzien was, zal er niet veel omzet meer geweest zijn en met een doos vol corsages langs de deuren gaan is niet bij mij opgekomen. Als ik het al bedacht had zou ik zeker niet gedurfd hebben.             

Mijn eigen bedrijfje zal wel langzaam ter ziele gegaan zijn.

Corrie Groen

Mijn eerste baantje

Wat leuk! en de foto op de schommel is prachtig!

Mooi

Voor mij ben je het prachtigste model. En je kunt het nog mooi vertellen ook!

Rob, 9 september 2020