De schooltandarts

Op de hoek van de Polderweg en de Linnaeusstraat staat een flatgebouw dat bij veel mensen herinneringen oproept en meest geen fijne.
Want in dat flatgebouw zetelde de schooltandarts. Nou waren dat er meerdere, maar in mijn geval heette de man (zonder dollen) tandarts Kraak.
Als je op het internet berichten leest over de schooltandarts in oost, wordt die meneer Kraak het meest genoemd. En nee, bepaald niet positief. Woorden als slager en gebitten vernieler hoor je dan alom. Niet echt complimenteus, ook wordt er vaak gezegd dat de man geen tandarts had mogen worden en gewoon een bullebak was.

Ook ik heb ronduit slechte herinneringen aan de man en heb door hem een enorme angst ontwikkeld voor de tandarts. Alleen het horen van een boor geeft me een paniekaanval.
En eens was ik met mijn kind mee naar de tandarts en viel echt bijna flauw van angst, terwijl er bij mij niets hoefde te gebeuren, ik was daar enkel voor mijn kind.

Hoe dat allemaal is ontstaan? Nou mijn eerste contact met meneer Kraak was in de 2e klas. We moesten per klas in een lange rij staan voor het kantoor van de hoofdmeester en een voor een naar binnen. Er kon geen vriendelijk woord vanaf. Het was doe je mond open en daarna werd er gekeken en hoorde je het resultaat van het korte onderzoek. Gaatjes betekende een afspraak op de polderweg. Gelukkig zag mijn gebit er prima uit, en het geen gaatjes klonk bijna als teleurstelling uit de mond van de man.

In de derde en vierde klas ging het op dezelfde manier, maar in de vijfde hoorde ik hem zeggen, je hebt een gaatje. Met een afspraak kaartje werd ik weggestuurd.
Nou was ik destijds niet bang en ik ging zonder zorgen in de stoel zitten.

Maar toen begon het met een gesnauwd: Mond open! En toen ik dat niet snel genoeg deed, was het: Luister doe je bek open! Ik siste dat ik geen bek had en voor ik het wist had ik een draai om mijn oren te pakken. Hij boorde er een paar keer naast, maar gelukkig duurde het niet lang. Ik moest na een tijdje terugkomen. Geen idee meer hoeveel tijd er tussen zat.

Wat minder onbevangen ging ik in de stoel zitten, de man keek en zei dat wordt nog eens boren. Hij draaide zich om en rommelde wat. Toen hij weer omdraaide had hij naar mijn idee een enorme injectiespuit in zijn handen met een nog langere naald. Ik werd echt bang en vroeg wat hij ging doen. Gaat je geen pest aan zei hij. Bek open. Met angst en beven deed ik mijn mond open en het deed echt pijn. Hij prikte meerdere keren in een bepaald gebied, maar de laatste prik deed me bijna tegen het plafond springen.

Weer kreeg ik een grote mond ik moest me niet zo aanstellen. Er werd vlug geboord en na een half uurtje stond ik buiten, met nog steeds een raar gevoel in mijn gezicht.
Eenmaal thuis vroeg mijn moeder wat er gebeurd was. maar ik kreeg mijn kaken niet van elkaar. Pure paniek. Mijn moeder nam me mee naar de huisarts en die zei iets van klem op de kaken en waarschijnlijk een zenuw geraakt bij het injecteren. Het moest vanzelf overgaan. Nou het duurde 3 dagen en al die tijd at ik enkel vloeibaar door een rietje.

Ik denk dat jullie wel snappen dat ik helemaal niet blij was toen ik weer langs moest. Dit keer ging mijn moeder wel mee. Niet dat dat veel hielp achteraf. Wel vertelde ze over de ellende die ik de vorige keer had gehad. Dat kon niet zei hij, dat was onzin. Mijn moeder zei niets meer en liet de man zijn gang gaan. Maar hij had geen leuk nieuws. Want de kies die al 2 keer geboord was, was er zo slecht aan toe dat hij eruit moest volgens de man en de naastgelegen kiezen ook.
En toen kwam hij weer met die spuit. Ik werd echt hysterisch. De man gaf me een enorme knal en zei dat ik gewoon moest doen. Nou dat werd het dus niet, janken, schreeuwen van ik wil niet. Er kwam een assistente bij, maar ik was zo door het dolle dat ik niet te houden was. Diverse keren gaf hij me een klap en mijn moeder keek toe en zei niets.

Uiteindelijk lieten ze me los en hij zei, als je nu niet meewerkt en weggaat mag je hier nooit meer komen. Dat kon me dus echt niets schelen en ik liep zo de kamer uit, mijn moeder achterlatend. Eenmaal thuis heb ik overstuur het hele verhaal aan mijn vader gedaan die woedend was. Mijn moeder vond wel dat hij te ver gegaan was, maar ik was de schuldige volgens haar omdat ik zo overdreven deed.

Een paar maanden later kwam hij weer op school. Hij eiste dat ik ook in de rij kwam en zei toen dat hij me niet ging bekijken omdat ik een naar kind was. Later moest ik aan mijn vriendjes vertellen waarom en de meeste begrepen mijn angst gelukkig.

Jaren ben ik niet naar de tandarts geweest. Ik wilde wel en maakte ook afspraken, maar eenmaal daar werd ik zo bang dat ik vertrok. Rationeel wist ik wel dat het moest, maar de angst overwon altijd. Pas in 2011 maakte ik door mijn huisarts een afspraak bij de angsttandarts en die heeft me met veel geduld geholpen.

Ik dacht altijd dat ik de enige was die zoveel angst had ontwikkeld en dat het aan mij lag. Tot ik op Facebook een verhaal zette over de polderweg en de naam Kraak noemde. Het regende verhalen. Die meneer heeft veel aangericht lichamelijk maar ook geestelijk.

Mijn kinderen hebben mijn angst niet en gaan zonder vrees naar de tandarts.
Ik ben zo blij dat het nu heel anders gaat.