Fina van der Weide
We vierden vaak oud en nieuw bij opa en oma thuis.
Bijna alle kinderen en kleinkinderen verzamelden zich die avond in de huiskamer van opa en oma. Mijn moeder en mijn opa bakten elk jaar heel veel oliebollen en appelflappen. Er werden dan nog tot ver in januari oliebollen gegeten.
Ik zal een jaar of 7 geweest zijn en mijn neef een jaar ouder, toen we tegen elkaar aan het opscheppen waren.
Ik kan wel 10 oliebollen op, wha ik wel 15, nou ik 20 en zo gingen we door. Uiteindelijk zaten we rond de 300 en dat was het moment dat mijn neefje zei: Zullen we een wedstrijdje doen?
Nou daar had ik wel oren naar. We begonnen die dag al vroeg. Wij kwamen rond 5 uur aan en de eerste schaal oliebollen en flappen stond al klaar. We pikten er ieder in de drukte een stuk of 5 en aten die in de kamer van mijn neefje op.
Steeds liep een van ons de kamer in en deed een greep in de schaal. Het was druk , dus het viel niemand op. Er werden ook diverse andere hapjes geserveerd. Toastjes met zalm en pate enzo, en blokjes kaas en plakjes worst. En we lieten natuurlijk geen schaal zomaar voorbijgaan.
Bij de 24e oliebol werd ik al beroerd, maar ik gaf niet op, ik zou winnen.
Op een gegeven moment hoorden we oma zeggen dat de oliebollen wel snel van de schaal werden gehaald. We besloten tot een andere tactiek. In de keuken stonden nog 2 emmers vol en een wasbak met appelflappen.
We pikten een bijna volle emmer en een aantal flappen en doken weer zijn kamertje in. Na de 30e ben ik de tel kwijt geraakt. Maar toen neef lief zijn maag het opgaf, was er nog maar een bodempje in de emmer.
Mijn tante en moeder waren woest, helemaal toen ik, toen alles net opgeruimd was, blij riep dat ik gewonnen had. Mijn maag gaf het toen ook op en ze konden weer gaan ruimen.
Sindsdien werden we goed in de gaten gehouden elk jaar.
Maar ook al zouden we kunnen, die wedstrijd hoefde voor ons niet meer. Wat waren we ziek van die oliebollen.