Fina van der Weide
Mijn moeder kon goed koken, als ze wilde dan.
Haar erwtensoep en bruine bonensoep werden door heel veel mensen geroemd. Behalve dan door mij.
Ik gruwelde ervan. Ze kookte namelijk zoals men in haar jeugd kookte. Dat betekende in het geval van de soep met varkenspoten, oren en staarten werd de soep gemaakt. En spek dat gekookt werd is zo drillerig, ik griezelde ervan.
Als peuter at ik nog netjes drie keer per dag. "s ochtends was dat pap, havermout en later Brinta.
Wie ooit Brinta at, weet dat als je het net maakt, het best lekker is.
Brinta wat suiker en warme melk, bij oma kreeg ik er zelfs een klontje boter in.
Zalig was dat. Maar thuis was dat anders. Mijn moeder stond vroeg op om ontbijt voor mijn vader te maken. Hij at trouwens graag brinta of pap en dan maakte ze dus veel. Wat er overbleef , was voor mij. Maar dan een uur later. En ja voor de kenners, dan is Brinta net cement. Je lepel bleef er rechtop in staan.
Ik griezelde ervan en helemaal als er dan zo een vies melkvel opzat. Terwijl ik dit vertel maken de herinneringen dat ik weer griezel.
"S Middags stonden er 2 boterhammen klaar, soms met vleeswaren, maar aan het eind van de maand ook weleens met suiker of zoals mijn moeder zei, met tevredenheid. Dat was dan met alleen wat boter.
"s Avonds bij het warme eten dronk mijn vader altijd een oudbruintje en ik mocht het laatste beetje uit het flesje. Misschien 5 druppels, maar ik vond het zo lekker zoet.
Altijd aardappelen, verse groente en vlees. Een bal gehakt was mijn favoriet en op zondag suddervlees.
Toetjes waren zeldzaam, meest alleen op zondag of met feestdagen. Kookpudding. Natuurlijk zat daar ook weer zo een vies vel op, en die kreeg ik dan op mijn bord.
Niet eten was geen optie, mijn bord moest leeg. At ik niet, werd mijn bord weggehaald en kreeg ik niets anders. Bij de volgende maaltijd stond datzelfde bord eten er dan weer. Opgewarmd dat wel, maarhet bleef vies.
Ik heb door die regel een keer 3 dagenlang bij elke maaltijd Hachee op mijn bord gehad. Het eindigde ermee toen ik op school flauwviel, toen de meester een broodje leverworst at. Mijn moeder kreeg van de hoofdonderwijzer op haar kop en daarna is dat nooit meer gebeurd.
Toen mijn vader afgekeurd werd en ik naar school ging, vond mijn moeder het onnodig om voor mij op te staan. Soms zette ze 's avonds wat te eten klaar, maar vaak ook niet. Eigenlijk heb ik vanaf dat ik een jaar of zes was nooit meer echt ontbeten.
Tenminste, mijn ontbijt bestond uit een glas water of soms cola. Tussen de middag bleef het brood tot mijn moeder overblijf juf werd en ze het makkelijker vond om iets van de snackbar mee te nemen voor mij. Friet of in het beste geval een broodje kroket of ei ofzo. Het avondeten werd ze ook makkelijker in. Friet, brood of een blik soep was mooi genoeg.
Als ik bij vriendjes thuis was at ik ook vaak dingen die ik thuis nooit kreeg. Ik kan me nog herinneren dat ik rozijnen brood met kaas kreeg en ik dat zo raar vond. Of een broodje tonijn. De enige vis die we thuis aten was haring en soms een gebakken visje.
Maar ook niet alles wat ik bij vriendjes kreeg vond ik lekker. Zo logeerde ik eens een weekje bij een vriendin van mijn moeder. Mijn vader lag in het ziekenhuis en zo had ze geen omkijken naar mij.
Ik speelde vaak met die kinderen dus ik vond dat niet erg. Drie jongen en een meisje ik viel er qua leeftijd middenin. De eerste dagen hadden we havermout en brinta als ontbijt. Maar op vrijdag werd dat iets waar ik nog steeds van gruw: Broodpap. Het oude brood was de hele week opgespaard en in blokjes gesneden. Ik dacht in mijn onschuld nog dat we eendjes gingen voeren.
Maar nee iedereen kreeg een fikse hand brood op zijn bord, een lepeltje suiker en daarover wat lauwe melk. De andere kinderen begonnen snel te eten, maar ik nam een klein hapje. Jakkes het waren net watten in mijn mond. maar ook hier was de boodschap dat mijn bord leeg moest.
Toen ik zelf kinderen kreeg, wilde ik ze de ellende van Brinta cement en havermout niet aandoen.
Ze kregen wel brinta maar dan net zoals ik bij oma kreeg.
En wat denkt u dat mijn oudste daarvan vond? Nou geloof het of niet, die liet het staan tot het cement was geworden en lepelde het dan met een grote glimlach op.