Fina van der Weide
Mijn vaders jongste broer woonde nog lang thuis. Hij was een van de zonen die bij het vuurwerkdebacle was (zie mijn vorige verhaal) Hij was stapel op honden, maar omdat zijn zus al een hond had, mocht hij van zijn ouders niet nog een hond in huis halen.
Daar kwam verandering in toen ze gingen verhuizen. Mijn oom bleef bij zijn ouders wonen en zijn twee getrouwde zussen zouden ieder een eigen huis krijgen. Het liep iets anders door de dood van de man van zijn jongere zus. Zij trok toen ook met haar twee kinderen bij opa en oma in.
Mijn neefje en nichtje wilden net als mijn oom graag een hond en opa en oma gingen overstag. Via via kreeg hij een mooie herder, een afgekeurde politiehond.
Het was een schat van een beest en ze luisterde echt prima. Al snel had ze ieders hart gestolen. Mijn oom was daar minder blij mee, want we stopten haar vol met lekkers. Ze werd al snel te dik en moest op dieet. Elke dag werd haar eten afgewogen en we werden met straffen bedreigd als we haar iets zouden geven. Het maffe was dat ze ondanks alles niet afviel. Uren liep mijn oom met haar rondjes in het Oosterpark, maar ze kwam zelfs aan.
Iedereen stond voor een raadsel en mijn oom was echt boos op ons, want hij dacht we voerden haar toch.
De oplossing van het mysterie kwam op de dag dat haar voerzak leeg was en mijn oom naar de berging liep om een nieuwe 25 kilozak open te maken (hij kocht haar brokken in het groot in).
Tot zijn stomme verbazing vond hij maar 1 dichte zak en een open, waar nog hooguit een kilo inzat. Ze had dus een manier gevonden om zichzelf wat extra's te geven. De voorraad geplunderd. In een paar dagen had ze bijna 25 kilo extra voer gegeten.
Maar goed, ook dat werd overwonnen, maar een slanke hond werd ze nooit. Ik denk dat mijn nichtje daar de grootste hand in had, want zij was er de hele dag en ze kon er niet tegen als Thea (zo heette ze) haar smekend aankeek.
Mijn neef was ondertussen een fikse tiener geworden die alles leek te durven. Hij wilde dat jaar dus ook weer eens vuurwerk afsteken. Mijn opa vond het alleen goed als hij het voor 12 uur zou doen en onder leiding van mijn oom. Nou was Thea niet bang van vuurwerk, dus rond 11 uur besloot hij dat mijn neef zijn beetje vuurwerk wel kon afsteken als hij Thea uitliet.
Ik mocht ook mee en we stonden op het eikenplein.
Mijn neef stak wat bommen en pijlen af en Thea bleef netjes bij haar baas zitten. Nou was mijn oom geen held meer na de ellende een paar jaar eerder, maar uitgedaagd door mijn neef, zou hij ook even een bom gooien.
En toen ging het bijna mis.
Hij stak de bom aan en gooide hem meteen. Godzijdank zat er een lange lont aan, want Thea rende erachteraan. Ze pakte hem op en liep er netjes mee terug naar mijn oom. Die gilde laat los, maar ja, Thea was geleerd alles netjes voor de voeten van haar baas te leggen. Die had nog net de tegenwoordigheid van geest om Thea aan haar halsband te grijpen, en de bom weg te schoppen. Die een seconde later met een enorme knal ontplofte. Pure schrik dus. We lieten het vuurwerk voor wat het was en gingen geschrokken naar boven.
Mijn oom had meteen genoeg van vuurwerk.
Voor mij hoefde het dus ook echt niet.
Meer dan sterretjes heb ik nooit afgestoken.