Het wonder van de trouwring

Het was de zomer van 2004, mijn man was ruim een half jaar eerder overleden.
Ik droeg mijn trouwring nog, en die van hem aan een ketting om mijn hals, samen met een hugenotenkruisje en een davidsster. 
De ketting ging nooit af, ik was aan alles wat eraan hing gehecht. 

We woonden in de tweede Atjehstraat en mijn buurman was een junk. Nou had ik het niet zo op drugsgebruikers, maar we hadden goede afspraken en ik moet eerlijk zeggen dat die junk een betere vriend was voor ons, dan de meeste vrienden die we hadden.

Dagelijks kwam ik bij de buurman om eten te brengen. Doordat onze tuinen aan elkaar grensden en het hek kapot was, liep ik meest achterom.
Zo ook die middag. Ik gaf hem zijn maaltijd en we babbelden even. Toen liep ik terug naar huis, de kinderen zouden zo uit school komen.
Ik was van alles aan het doen toen de bel ging, mijn vriendin stond op de stoep. Het eerste wat ze zei was, he, je ketting hangt los.
Pure schrik want het hugenotenkruisje hing nog half op het gebroken slotje, maar de ring en Davidsster waren weg.
De Davidster vond ik wonder boven wonder op de mat bij de keukendeur, maar de trouwring van mijn man was spoorloos.
Langzaam lopend en de grond afspeurend liep ik naar de buurman. Maar ik vond de ring niet en de buurman had hem ook nergens zien liggen.
Met een zaklamp hebben we nog uren zijn en mijn tuin doorzocht, maar de ring was en bleef weg.

Ik was er zo verdrietig om en huilde mezelf in slaap. De volgende dagen bleef ik kijken, maar helaas. Weken werden maanden en het liep tegen kerst. Het hondje van de buurman liep vaak heen en weer tussen zijn en mijn woning. Ze stond dan te piepen voor de deur en kwam binnen bij de kachel liggen.
Na een uurtje miste buurman haar dan en kwam vragen of ze alweer bij ons was. Een wonder op zich, want onze kat moest de hond eerst echt niet. Maar na een tijdje was de kat het gewend en lagen ze regelmatig samen te slapen.

Die middag stond ze er weer. Zo te zien had ze met een bal in de tuin gespeeld, die nu zwart was van de natte aarde.
Ik liet haar binnen en in plaats van direct op de bank te springen, haar favoriete plekje. Stond ze me nu afwachtend aan te kijken. Ze legde de "bal" voor mijn voeten en blafte. IK vroeg wil je spelen?
Met wiebelend kont stond ze voor me. Als ze kwispelde dan bewoog haar hele achterlijf mee.
Ik bukte om de bal te pakken, maar ze was me voor. Ze beet schijnbaar hard want de bal brak in tweeën. Het was geen tennisbal, maar een klont aarde.
He jakkes, Jacky, riep ik. Kijk nou, nou moet ik het weer opruimen.
Ik pakte stoffer en blik en liep naar de plek waar Jacky ondertussen lekker had liggen rollen.
En terwijl ik keek zag ik iets glinsteren. Ik pakte het op en wist niet wat ik zag. Daar in een klont aarde zat mijn man zijn trouwring.
En Jacky zat me aan te kijken met oogjes die zeiden, kijk eens wat ik vond.
Nooit was ik meer ontroerd en blij als op dat moment. Ik riep de buurman en hij kon het niet geloven. Ook de mensen die ik het later vertelde stonden verbouwereerd te kijken bij het slot van het verhaal.
Ik kan wel zeggen dat die avond Jacky genoot van een heerlijk stuk biefstuk, dat had ze wel verdiend.