Fina van der Weide
Nou ligt Artis net niet meer in Oost, maar dat kleine stukje over de grens zullen jullie me hopelijk vergeven.
De eerste keer in Artis was met mijn vader. Daarna kwam ik alleen nog in Artis met mijn tante en een nichtje.
Toen ik 18 werd nam ik een abonnement en die heb ik 39 jaar later nog steeds. Ik kom er dus regelmatig, soms wel meerdere keren per week.
Op die bezoekjes maak ik geregeld wat mee, en om dit verhaal, moet ik nog steeds lachen.
Een van de vogelgezinnen in Artis is de familie Hoornraaf. Op het moment van vertellen waren er 3, vader, moeder en kind.
Als je bij het verblijf kwam, kwam een van hen vaak even trots laten zien wat hij te eten had. Een vette muis of een eendagskuiken.
Menig foto heb ik ervan gemaakt.
Die dag zaten ze alle 3 boven in het verblijf op een stok. En zoals altijd klets ik wat af. Meest iets van, kijk me eens aan en laat je mooie ogen zien.
Vaak heb ik zelf niet eens door dat ik zo met ze praat, maar deze dag kwam er iemand naast me staan.
Mooie vogels he? Zei hij.
Ik antwoordde dat vooral hun ogen me aanspraken, maar dat ik het ook leuk vond als ze trots hun prooi lieten zien.
|Hij begon al zijn kennis te spuien en ik werd er een beetje iebelig van. Ik wist dat zelf ook, maar hij bleef maar ratelen en telkens hetzelfde. Uiteindelijk zei hij, jammer dat ze niet luisteren he?
Als ze namen hadden kon je ze roepen.
Ik keek even naast me en het plaagduiveltje werd wakker in me.
Oh, zei ik , maar ze hebben wel namen hoor. Kijk die de vader, heet Henkie, moeder heet Truus en hun zoon heet Japie.
De man keek me wantrouwig aan. En luisteren ze daarnaar vroeg hij? Het zijn van die stomme vogels.
Ik zei dat ze natuurlijk luisterden, als je het maar lief vroeg.
Je moet niet roepen Henk kom hier, dan is hij beledigd. Nee je moet vragen of hij aub wil komen.
De man zei snuivend, ja ik ben me daar gek.
Ik draaide me om en zei richting de vogels. Henkie, wil je even komen? Ik wil zo graag een foto van die mooie ogen maken.
En tot mijn stomme verbazing, maar ook tot verbijstering van de man, vloog vader Hoornraaf naar me toen en bleef netjes voor het hek naar me kijken.
Ohh zei de man dat had ik niet verwacht. Ik voelde de lach in me opborrelen, want nee ik ook niet.
Komen de andere ook als je het vraagt. Ik zei dat dat vast zo was, maar ze moeten je wel aardig vinden. Ik groette hem en liep snel weg.
Op de achtergrond hoorde ik hem lokkend roepen. Japie lieverd kom dan. Kom nou alsjeblieft. Truus jij dan?
Stikkend van de lach liep ik door.
Op de terugweg kwam ik een kennis tegen die net als ik vaak in Artis rondloopt om foto's te maken.
Ze zei Fien, je moet bij de Hoornraaf gaan kijken, daar staat die man die altijd zo overdreven doet over zijn dierenkennis. En maar roepen of Henkie, Truus of Japie alsjeblieft willen komen. Iemand heeft hem verteld dat ze zo heten en die riep Henk en die kwam zei hij. Ik zou die iemand wel even een knuffel willen geven.
Ik heb haar niet wijzer gemaakt. Maar 's avonds kon ik mijn kinderen ook nog even laten lachen.
Elke keer als ik nu langs de Hoornraven kom, krijg ik lachkriebeltjes.
(foto's zijn eigen foto's)
