Foxy

Mijn ouders waren een beetje vreemd wat huisdieren betrof. Er waren er vaak veel, maar net zo vaak bleven ze maar kort. Regelmatig brachten we een bezoekje aan het asiel op de polderweg, waar alle dieren bekeken werden. Voor een kind die veel van dieren houdt was dat best moeilijk. Ik herinner me een poedeltje die we 3 weken hadden, gelukkig ging hij daarna naar mijn tante, dus ik bleef hem zien.

De keer erop zag mijn vader een mooie foxterrier zitten. Hij moest dat beest hebben en dus ging hij mee naar huis. Het was een enorm lief beest voor ons gezin. Ik mocht een naam kiezen en het werd heel origineel, Foxy. Hij sliep vaak bij mij op bed en we speelden ook veel samen in de tuin.

Maar Foxy had ook een gebruiksaanwijzing. Want als de postbode voor de deur stond of de gemeenteloper dan werd hij gek. We moesten hem echt in bedwang houden, want in zijn ogen lazen we de wens om die mensen aan te vallen.

Nou hadden onze buren ook een hond, een langharige keeshond, die teveel snoep kreeg. Ik was daar ook schuldig aan, maar ja Beertje zoals hij heette was ook mijn vriendje. Tussen onze tuin en die van de buren stond een schutting van een 1,5 meter hoog. Maar toen Foxy op een dag Beertje hoorde blaffen was die schutting een makkelijke hindernis voor hem. Hij sprong erover of het een hekje van 30 cm was en greep Beertjes vast. Gelukkig had hij alleen vacht te pakken. Buurman greep Foxy vast en tilde hem omhoog en beertje bungelde er letterlijk onder. Grote schrik dus. Mijn vader verhoogde met de hulp van buurman de schutting naar 2 meter. Maar ook die twee meter hield hem niet tegen.

Dus Foxy mocht niet meer in de tuin als Beertje er ook was. het was me wat. Voor mij was Foxy een trouwe vriend, maar werd ook steeds meer waaks. Als er iemand maar in mijn buurt kwam ging hij grommen. En toen ik hem op een dag uitliet en hij de postbode zag draaide hij door. Ik probeerde hem vast te houden, maar hij trok me over en vloog op de postbode af. Gelukkig kwam mijn vader net naar buiten en die kon de hond opvangen, maar er was dus iets goed mis.

Mijn vader ging bij het asiel vragen wat er verder bekend was van de hond, wat ze niet verteld hadden. Toen vertelden ze het gruwelijke verhaal dat Foxy was gevonden op de spoordijk. Vastgebonden op het spoor, toevallig net een spoor dat niet veel gebruikt werd, maar de hele dag door hadden er treinen vlak langs hem heen geraasd.
Een machinist had hem gezien en hulptroepen gevraagd. Dat werd dus een man in uniform die het niet zo zag zitten. Toen Foxy angstig naar hem gromde en probeerde te bijten, heeft hij de hond een fikse schop gegeven. Daardoor had hij iets tegen uniformen.

Er werd gezegd dat Foxy dan maar terug moest, hij zou dan ingeslapen worden, want dit werd niets. Mijn vader kon dat weer niet over zijn hart verkrijgen. Via via vond hij een ouder echtpaar die Foxy graag wilden hebben. Ze woonden buiten en ze hadden altijd honden gehad. Op het terrein bij hun huis stond ook een grote kennel waar hij zonder gevaar buiten kon zijn.
Ik heb Foxy daarna nog 1 keer gezien, toen ik met mijn vader op bezoek ging. Het was een vrolijk hondje en hij is ongeveer 12 jaar oud geworden.

Na Foxy waren er nog andere hondjes en honden, en ieder had zijn eigen verhaal.

Waar eens het asiel zat is nu een restaurant en een nieuwbouwwijk. Maar telkens als ik er langs kom zie ik in gedachten die hokken met al die hondjes die maar een ding wilden, een lekker warm mandje