Fina van der Weide
In 1976 viel ik thuis over de kat met mijn knie op de punt van de salontafel. Mijn knieschijf zat opzij van mijn knie en die duwde ik zelf terug.
In het ziekenhuis geloofden ze me niet, maar ik kreeg gips om de knie rust te geven, hij was flink gekneusd. Het gips was er nog niet af, of mijn knieschijf schoof weer weg. En hup weer nieuw gips. Twee jaar lang ging het steeds zo. Tot een arts in opleiding een andere foto liet maken en ontdekte dat er een stukje bot los zat in mijn knie. Ik werd in april geopereerd. Daarna kwam ik dus op een zaal met in totaal 8 vrouwen. Naast me lag een meisje die ongeveer dezelfde operatie had gehad, en helemaal in de andere hoek lag een meisje die aan beide knieën was geopereerd.
Verder waren het allemaal dames op leeftijd. Zo 75+.
We maakten er heel wat mee, met het personeel maar ook met de patiënten onderling. Zo was er een jonge broeder, een stuk in onze tiener ogen. Ik was16 en hij 19. Aan mijn bed hing standaard een zak drop zodat het personeel iets lekkers had. Hij snoepte het meest.
Het meisje naast mij was ook verliefd en oh wat hebben we die jongen het leven zuur gemaakt. Achteraf voel ik me best schuldig. We wilden altijd door hem geholpen worden en als hij op een andere zaal dienst had en langsliep op de gang, gilden we zijn naam. Uiteindelijk kroop hij op zijn knieën langs onze zaaldeur zodat we hem niet zagen.
Maar er was ook een oudere broeder. Hij was hospik geweest in het leger en liep tegen de 60. Een van de dames die tegenover me lag was echt stapel op hem. Als hij dienst had droeg ze sexy ondergoed en nachtkleding. Het grappige was dat zij echt een dame was. Woonde in Zuid op de Apollolaan en haar kinderen die soms op bezoek kwamen spraken abn. De een was rechter en de ander notaris.
Maar die broeder die gebruikte echt soms grove taal. Dan kwam hij de zaal in en riep, zo wijfies onderbroeken uit ik kom je poes wassen. De meeste dames klaagden erover, zij niet, zij giechelde en bloosde. Tot de dag dat ze weg moest en hem vroeg haar thuis eens te bezoeken. Toen zei hij, mens ik heb een vriend, ik val niet op vrouwen. Ze geloofde hem niet, maar ons toonde hij die middag zijn vriend. Een grote stoere vent onder de tatoeages, maar je zag hoeveel ze om elkaar gaven.
We zaten graag op het balkon, als het even kon werden we daar met bed en al opgezet.
Ik herinner me de keer dat we daar vol verbazing keken hoe mijn nichtje zich uitpelde, anders kan ik het niet noemen. Het was echt warm zo begin mei en wij lagen in t shirt in bed. Zij kwam binnen en mopperde op haar moeder, ze zag echt rood van de warmte. Ze trok haar leren jack uit en toen een vest, daaronder zat een trui en een blouse. Onder de blouse zat een borstrokje en daaronder een hemdje. Alleen het hemdje hield ze aan. en ze zuchtte dat lucht op. De verpleegster die net even kwam kijken vroeg waarom ze zoveel kleren droeg. Mijn nichtje kon niet antwoorden. Haar moeder kwam er net aan en die ontstak in woede en maande mijn nichtje haar kleding weer aan te trekken. De verpleegster zei iets dat zoveel lagen niet goed was met dit weer. Mijn tante vroeg wat zij ervan wist, haar kind mocht geen kou vatten. Al puffend vertrok mijn nichtje later met haar moeder en iedereen had medelijden met haar.
Maar goed ik gedroeg me dus wel, want ik wilde snel naar huis. Alleen veranderde mijn gedrag wel toen ik eindelijk in de rolstoel mocht. In de andere zalen waren wat meer jongelui en we trokken veel met elkaar op. In de tuin zitten in de zon met wat frisdrank en chips die een jongen altijd in voorraad leek te hebben. Maar het leukste was 's avonds als het bezoekuur afgelopen was. Dan gingen we naar de lange gang met aan twee kanten ramen. Daardoor was het Mariapaviljoen destijds verbonden met de rest van het ziekenhuis.
Die gang liep ietwat omlaag en dus maakte je daar wel vaart. We vlogen van de een naar de andere kant en hadden de grootste lol. Totdat we een verpleegster bijna schepten die een groot dienblad vasthield. Toen werd ons verboden daar nog te komen. Natuurlijk hielden we ons daar niet aan, en als we om 6 uur gewekt werden voor controles en zo dan zaten we ook zo in onze rolstoel.
De bewaking noemde ons heel origineel de rolstoelbende.
We bleven nog een tijdje contact houden, maar de tijd en afstand maakte dat het langzaam verwaterde.
Het was ondanks alles gewoon een leuke tijd