Mijn Konijn

Als enigst kind miste ik soms een vriendje, mijn opa snapte dat wel. En toen ik op een dag met hem op stap was, stapte hij een speelgoedwinkel binnen.
Hij kocht een lief pluizig konijntje en eenmaal buiten zei hij tegen me, dat dit een bijzonder konijn was. Ik kon alles tegen hem vertellen en hij zou me helpen. Me troosten als ik verdrietig was en blij zijn met me als ik blij was. Ik voelde me erg getroost en sindsdien waren Nijn en ik onafscheidelijk.

Mijn moeder vond dat eerst schattig, maar na een paar jaar vond ze het niet meer zo leuk. Helemaal niet toen ik bij het instappen in de trein mijn Nijn liet vallen en begon te huilen toen ik hem niet meer kon/mocht pakken. Hij lag tussen de trein en perron op de rails.

Puur verdriet was dat, en al kreeg ik van opa een andere knuffel, het werd nooit meer zo als met Nijn.
Toen ik mijn man leerde kennen vertelde ik hem eens over Nijn. sindsdien zei hij elk jaar als we naar de vrijmarkt gingen, misschien vinden we Nijn dit jaar.

Maar de jaren gingen voorbij, we zagen veel knuffels maar geen Nijn.
In 2002 werd mijn man ziek, en hij overleed in oktober 2003. Koninginnedag 2004 had ik helemaal niet zoveel zin om naar de vrijmarkt te gaan. Maar ik had twee jongens van toen 13 en 9, en dus gingen we op stap.
Hoe ik mijn best ook deed, de stemming wilde niet komen. Maar mijn kinderen genoten.

Na uren lopen waren we terug in de Javastraat. De meeste mensen waren er al vertrokken en hier en daar lagen spullen die niet verkocht waren.
Mijn kinderen keken soms of er nog iets bijzat, en ik maar roepen laat die troep nou liggen.

Maar mijn blik werd getrokken naar iets wat op de grond lag. Lichtbruin, bijna oranje. Een knuffeltje dat zo bekend voorkwam al lag hij met zijn snuitje naar beneden.
Als in een droom liep ik erop af en pakte het op. En na ruim 30 jaar keek ik neer op Nijn. Nee niet mijn Nijn, maar een broer of zus? Het leek een geschenk uit de hemel.
Tranen sprongen in mijn ogen, en op de vragende blikken van mijn kinderen, vertelde ik ze lopend naar huis het verhaal.

Thuis heb ik hem gewassen, en kreeg hij een Ajax pakje aan dat de jongens gevonden hadden die dag.
Nu zit hij op het kastje naast mijn bed, en soms als ik even verdrietig ben kijk ik naar hem, en dan voel ik me snel beter.

Mijn Nijn